Pesten! (Aan het herschrijven)

Hoofdstuk 39: Het ziekenhuis

P.o.v Nick
Ik zet de auto in zijn achteruit en stap dan samen met Isabel de auto uit. Ik pak haar hand vast en samen lopen we het ziekenhuis binnen. Ik loop naar de balie. 'Hallo, wat kan ik voor u doen?' 'Euhm we komen voor Jamira Klabt.' Ze knikt en begint te typen achter haar computer. 'Jamira Klabt ligt op de intensive care, dus alleen familie mag binnenkomen.' 'Ik ben haar broer en dit is mijn vriendin en die van Jamira.' Ze knikt en begint weer te typen. 'Ze ligt momenteel niet in haar kamer, dus u zou moeten wachten in de wachtkamer.' Ik knik en loop samen met Isabel naar de lift.

'Zou ze het halen denk je?' 'Ik weet het echt niet Isa. Ze zeiden dat ze zwaargewond was, dus de kans dat ze doodgaat is daardoor wel groter denk ik.' Ze knikt en haar onderlip begint te trillen. 'Hè het komt echt wel goed,' fluister ik in haar oor wanneer ik haar tegen met aandruk. Ik wrijf over haar rug om haar rustig te maken. 'Ik hoop het,' zegt ze dan snikkend. We stappen de lift uit en lopen naar de wachtkamer. Ik trek Isabel op mijn schoot en druk haar tegen me aan.

~~~~

'Zijn jullie familie van Jamira Klabt?' Een dokter komt op ons aflopen en ik knik snel. 'Ja, ik ben haar broer en dit is mijn vriendin.' Hij knikt en bekijkt dan zijn dossier weer. 'Jullie kunnen bij haar gaan kijken, maar waarschijnlijk slaapt ze. Ze is net helemaal onderzocht en er zijn wat dingen gehecht. Ze moet vooral rusten, dus maak het noet te lang en druk.' Ik knik blij en sta op. 'Waar ligt ze?' 'Op kamer 3.04,' zegt hij wanneer hij er gebaren bij maakt. 'Dankjewel.' Ik loop maar Jamira's kamer en staar naar de deur.

'Zullen we dan maar?' Ik kijk Isabel vragend en bezorgd aan. Ze knikt twijfelend en ik zet mijn hand op de deurklink. Ik duw de deur open en loop naar het bed toe. 'OMyGoodness. Wat hebben ze met haar gedaan?' Tranen beginnen te stromen over Isa's wangen. Ik loop zachtjes dichterbij en bekijk Jamira.

Ze ziet er echt heel slecht uit. Ze is aan de witte kant, maar je ziet overal sneeën, blauw plekken en nog meer verwondingen, volgens mij heeft ze zelfs gebroken botten. Ze ligt aan allemaal draadjes en haar borstkas gaat langzaam op en neer. Ik pak haar hand vast en wrijf erover. 'Jamira het spijt me zo dat we er niet eerder waren. I-ik..' Tranen beginnen bij mij nu ook te lopen en ik veeg ze snel weer weg. 'Ik hou van je! Je bent het beste zusje dat je kan hebben, ook al ken ik je nog niet zolang. Ik kan niet zonder je, je moet sterk zijn Jam.' Ik hoor een giechel naast me en kijk Isabel met een glimlach aan.

P.o.v Isabel
Ze ziet er echt verschrikkelijk uit. Ze heeft het lang volgehouden daar. Ik luister naar Nick wanneer hij allemaal dingen begint te vertellen over de tijd die ze samen hadden en dat ze sterk moet blijven. Ik giechel wanneer ik zijn bijnaam hoor.

'Jamira het spijt mij ook, Nick en ik hebben zoveel mogelijk dingen geprobeerd om je te redden. We waren er helemaal kapot van toen we erachter kwamen dat je niet meer in dat gebouw bleek te zijn.' Tranen beginnen sneller te stromen, maar ik veeg ze niet weg. 'Ik dacht dat ik je kwijt was! Je bent zo sterk geweest, zo moedig.' Ik wrijf over haar wang langzaamaan naar beneden over haar arm heen.

'Oeh en ik heb leuk nieuws!' 'Gaan we dat nu al zeggen?' Ik wil net antwoord geven als er een dokter naar binnenkomt. 'We willen u verzoeken om deze kamer te verlaten, want ze heeft echt rust nodig.' We knikken en ik fluister nog snel dat ze het later wel hoort. We lopen terug de wachtkamer in en ploffen weer neer. Dit worden lange dagen!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Een iets korter hoofdstukje, omdat ik niet zo veel te vertellen heb over het ziekenhuis gedoe. Ik vind dat soort dingen altijd zo saai, dus volgend hoofdstuk zal ik daar ook niet teveel over schrijven.😉

Love u all❤️