Pesten! (Aan het herschrijven)

Hoofdstuk 22: Nick wat is er gebeurd!?

P.o.v Anoniem
Ik heb het wel gezien. Jamira heeft alles verteld aan Nick en hij wilt haar helpen, maar zij mocht het helemaal niet vertellen, dus word alles alleen maar erger voor haar. Ik begin hard te lachen en kijk dan weer op de verschillende schermen. Wanneer gaat Nick het huis uit? En waar gaat hij dan heen? Ik bestudeer alles en krijg dan een leuk plannetje in mijn hoofd.

P.o.v Jamira
Ik word net wakker en loop nog slaperig naar beneden in mijn te grote t-shirt. 'Goedemorgen Jamira!' Hoor ik Harold zeggen.  Ik mompel wat terug en loop dan door naar de keuken. Ik pak een bak met cornflakes en melk en loop dan naar de woonkamer. Ik plof neer naast Harold die de krant leest en zet de tv aan. Ik kijk naar het nieuws ofzo en loop weer naar de keuken als ik alles op.

Ik draai me om en sta oog in oog met mijn moeder, die mij grijnzend aankijkt. Ik ben opeens klaar wakker en kijk om me heen voor een uitgang.  Wanneer ik niets zie duw ik me verder tegen het keukenblad aan. 'Nu zijn we eindelijk weer alleen,' fluistert ze dan in mijn oor. Net wanneer ze mij wilt slaan hoor ik een deur die opengaat en zie dat mijn moeder gelijk stopt.

Ik kijk naar de deur en zie Nick met opgetrokken wenkbrauwen naar mijn moeder kijken. 'Wat doet u nou weer?' Hij kijkt raar naar haar en ik zie mijn moeder ongemakkelijk worden. 'Ik wilde haar gewoon wat vragen, toch Jamira?' Ze kijkt me doordringend aan en ik knik braaf. Ook al zou het niet helpen Nick weet toch alles al. Hij knikt langzaam en pakt dan zijn eten en loopt weer weg, maar niet voordat ik ook weg ben. Ik kijk hem dankbaar aan en hij geeft een knikje met zijn hoofd.

Ik loop snel naar mijn kamer en doe mijn kleren aan. Ik heb een lange zwarte broek met een paar gaten en daarop een wit hemdje met een groot, warm vest waar allemaal teksten op staan. Ik doe mijn haar in een klein staartje en doe een beetje make-up op. Ik poets mijn tanden en trek mijn schoenen aan. Ik pak mijn tas en sprint naar beneden. 'Moet ik je naar school brengen?' Ik kijk blij naar Nick en knik.

Ik stap in de auto en we rijden richting school. 'Ik moet alleen deze week nog naar mijn eigen school en daarna kom ik bij jou op school.' 'Mooi zo!' Hij glimlacht breed en zet dan de muziek wat harder.

-----

Ik open de auto deur en Nick loopt ook de auto uit. Hij geeft me een knuffel en wenst me succes. Ik ben echt blij met mijn nieuwe broer. Ik wandel vrolijk de school binnen nadat Nick is weggegaan en loop naar mijn kluisje, waar ik Isa zie.

'Hey girl!' Ze kijkt op en als ze mij ziet opent ze gelijk haar armen en trekt me in een knuffel. 'Hoe was het?' Ik kijk haar vragend en snap het dan eindelijk na een tijdje. Ik wil net wat zeggen als ik onderbroken word door Elvira. 'Wie denk je dat je bent dat je zomaar deze school in kan komen?' Ik haar raar en vragend aan. 'Je is echt dom weet je dat!' 'Weet je wie pas dom is? Jij! Je denkt dat je alles bent door sletterige kleding te dragen en een bom vol poeder op je gezicht te smeren. Je zegt net zelfs "je is echt dom" terwijl het is je bent echt dom. Je kan wel denken dat je alles bent, maar dat ben je niet door iedereen lager te houden om zelf erboven te blijven, maar weet je dan ben je juist lager je ligt allang in de grond, jij bitch!' Ik zie dat Isa op haar wilt springen, maar ik hou haar tegen. Elvira begint hard te lachen. 'Kan Jamira het niet voor zichzelf opnemen?' Ik kijk haar boos aan en wil wat zeggen, maar dan gaat de bel. 'Gered door de bel, jammer genoeg na school niet,' sist ze in mijn oor en dan botst ze per ongelijk tegen me aan. Ze loopt heupwiegend weg en ik loop snel naar mijn les samen met Isa die mij bezorgd aankijkt.

---------lessen zijn voorbij--------

Ik ben de hele dag al aangestaard en ik voel me de hele dag ongemakkelijk, daarom ben ik ook blij dat ik weer naar huis mag. Ik loop de school uit en kijk op mijn telefoon, omdat ik een berichtje binnen krijg.

Broertje❤️: Ik kom je wat later ophalen moet wat langer naar school ben er rond vier uur. Love you😘

Ik zucht en stuur terug dat het goed is en niet uitmaakt. Ik loop terug naar de ingang van de school en loop naar de aula. Ik zit wat muziek te luisteren wanneer ik naar de wc moet. Ik sprint snel naar de wc en doe mijn ding. Wanneer ik mijn handen aan het wassen ben lopen Elvira en haar schoothondjes naar binnen. Shit, niet nu. Ik kijk bang naar hun en zie dat ze grijnzen. 'Kijk kijk kijk! Hebben we daar onze Jamira eindelijk gevonden!' Ik slik en loop naar achteren. Ze komt dichterbij en pakt mijn gezicht vast. 'Wat heb jij een glad gezichtje op die sneeën na natuurlijk! Ik wil je wel helpen met het verpesten van je gezicht hoor!' Ze kijkt me nep-blij aan en ik slik. Ze is zo onvoorspelbaar.

Ik denk na over de dingen die ze kan gaan doen, maar wordt onderbroken doordat mijn gezicht tegen de kraan word geslagen. Ik kreun. F*ck dat doet pijn. Als ik denk dat het niet erger kan duwt ze mijn gezicht harder ertegenaan. 'Aaah, laat me los!' Ze lacht en kijkt me dan weer serieus aan. 'Ik denk niet dat je heel snel bang bent dat je een trauma overhoudt, right?' Ik kijk haar bang aan als ik zie dat ze de putjes van alles wasbakken dichtdraait. Ze draait de kranen open en laat ze vollopen. Ik voel bloed over mijn gezicht lopen en zucht. 'Gaat het leven te langzaam? Ben je het nu al zat?' Ik kijk haar geschokt aan, maar kan niks terug zeggen, want mijn gezicht word in de wasbak met water geduwd, waardoor geen adem meer krijg. Ik zie zwarte vlekken verschijnen en denk dat ik dood gaan of flauwval wanneer ik weer omhoog getrokken word. Ik hap naar adem, maar word weer in een andere bak geduwd. Dit gebeurt tien keer nadat ze me loslaat en ik snikkend in elkaar zak. Ik zie ze weg lopen en ik sta dan ook op en kijk hoe laat het is. 15:56 staat er op mijn telefoon, Nick zal er bijna zijn.

Na een tijdje komt hij aanrijden en stap ik bij hem in. We rijden naar huis en ik loop zo snel mogelijk naar boven als we thuis zijn. 'Jamira ik ga zometeen met wat vrienden afspreken blijf je thuis?' Ik knik en geef Nick een knuffel.

P.o.v Nick
Ik wil niet tegen Jamira liegen, maar het is voor haar eigen best wil. Ik rijd snel naar de plaats waar ik heen moest komen en stap uit. 'Daar is hij dan eindelijk!' Ik kijk recht in de ogen van een andere jongen, maar hij is in het zwart gekleed, dus ik weet niet wie het is. 'De eerste opdracht die je moet uitvoeren is om er voor te zorgen dat Jamira weer geslagen kan worden door haar moeder!' Ik kijk geschokt naar die gast en schud dan mijn hoofd. 'Nee dat doe ik echt niet! Je zei dat het minder erg voor haar was, maar dat zorgt alleen maar voor meer pijn.' Hij lacht sluw en kijkt me dan boos aan. 'Als je het niet wilt dan zorg ik er voor dat je er spijt van krijgt dat je het niet gedaan hebt.' En met dat komen er twee mannen aan gelopen die een stok bij hun hebben en ik slik.

De man loopt lachend weg en de andere mannen komen in actie en beginnen mij te slaan. Ik probeer sommige aanvallen te blokkeren, maar ik krijg nog steeds flinke klappen. Wanneer ze stoppen en weglopen strompel ik naar mijn auto en rijd weer terug naar huis waar ik gelijk naar boven loop. Ik wil net mijn kamer inlopen aks ik een geschokt geluid hoor. Ik draai me om en zie daar Jamira staan.

P.o.v Jamira
'Nick, wat is er gebeurd? Je hebt overal bloed en ronde afdrukken.' Hij kijkt naar benden en zucht diep. 'Ik ging niet naar vrienden, maar ik had een berichtje gekregen van anoniem. Ik moest naar hem toe anders zou jij meer pijn krijgen en dan zou ik opdrachten moeten uitvoeren, maar ik wilde niet dus werd ik in elkaar geslagen door stokken.' Ik haal geschokt naar adem. 'Kom we gaan gelijk alles schoonmaken.' Hij knikt en samen lopen we zijn kamer in en ik verzorg zijn wonden.

Alles is mijn schuld. Als ik het niet verteld had dan kwam hij ook niet in de problemen en dan zou dit nooit gebeurd zijn. Ik wil niet dat hij gewond raakt en dat mensen hetzelfde meemaken als wat ik meemaak.

Ik ben diep in gedachtes, waardoor ik niet merk dat ik huil en dat Nick mij in een knuffel trekt. Ik mompel al mijn gedachtes en voel dat Nick zegt dat het niet waar is en dat het ook zijn eigen schuld is. Hij wrijft rondjes op mijn rug, waardoor ik hem een knuffel geef en dan langzaam in slaap val in zijn bed naast hem.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Weer een stukje! 😌 Love you all❤️🙈