FIRTINA

BÖLÜM 33: "BANYO"

Playlist: Taylor Swift - New Romantics

"Yakalayın şunu!" diye bağırdı Rüzgar.

Alya ve Mina yanıma gelip çatık kaşlarıyla Rüzgar, Emir ve Azad'ın, o dövmeli adamın arkasından koşmalarını izlerken kaşlarım çatıldı. Bu adam neden bizim fotoğraflarımızı çekmişti ki? Ya da neden böyle kaçarak tüm dikkati üstüne çekiyordu?

Biz de denizden çıkıp kurulandık, şezlongtaki eşyalarımızı toparladık ve Rüzgarların olduğu yere doğru koştuk. Hiçbirimizin olanlardan haberi yoktu ama ortada bir şey olduğu apaçık ortadaydı.

"Hey!"

Alya, cırtlak sesiyle bağırınca gözlerimi sımsıkı kapatıp açtım. Rüzgar, Azad ve Emir bizi bekliyorlardı. Ne yazık ki ellerinde fotoğraf makinesine benzer hiçbir şey yoktu.

"Ne oldu? Sorun ne?" diye sordum onların yanına geldiğimizde.

"Yok bir şey, haydi arabaya." geçin dedi Rüzgar. Ama bir şey olduğu apaçık belliydi. Allah aşkına ne oluyordu burada?

Kimse yerinden kıpırdamazken Rüzgar Emirlere dik dik bakıp arabaya geçmelerini sağladı. Aynı şeyi bize de yaparken Mina ve Alya arabaya bindi fakat ben Rüzgar'ın yanına gidip neler olup bittiğini sormakla meşguldüm.

"Bir şey olduğu yok."

"Rüzgar iyi misin sen? Gördüm... Seni hiç olmadığın kadar telaşlı gördüm. Bana açıklamak zorundasın."

"Ne zamandan beri bana emir verir oldun sen?"

"Şu andan itibaren."

"Hadi ya..."dedi ama sesinde ciddiyetten çok alaycı bir tavır vardı.

Sustum.

"Hiçbir şey bilmeyen küçük hanım, büyümüş de abisine emir verir olmuş..."

Yüzündeki sırıtış alayla daha da çirkinleşirken suratım düşmüştü. Boğazımda inceden bir sızı başlarken gözlerimin yandığını hissediyordum. Hani ağlamadan önce boğazınızın küçük bir sızıyla kavrulduğunu hissedersiniz ya... Yutkunmam imkansızken Rüzgar'ın laflarını yutmak zorunda kalmak acı veriyordu. Ben de bunu ne zaman yüzüme vuracak diye bekliyordum. Abimdi o. Üvey abim.

"P-peki."

Sinirle arabanın ön koltuğuna otururken Rüzgar da sürücü tarafına oturup kapısını kapattı.