| special 0.9 |

2.5K 124 45
                                    

Jihoon's

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Jihoon's

"Jihoon hyung!" tawag ni Mingyu. Jihoon turns his head and sees Mingyu running towards him.

"Hyung, dumating na si Soonyoung hyung?" tanong nito. Jihoon shook his head, letting Mingyu frown. Jihoon wanted to frown also, but he couldn't. Jihoon just has this straight ad emotionless face that he always has.

"Sige hyung, tawagan mo ko pag nakadating na ah? Punta lang ako kay Wonwoo hyung sa kabilang building." ani nito na parang atat na atat na umalis.

"Since when did you start hanging out with Wonwoo?" tanong ni Jihoon and raised his eyebrow. Mingyu smirks and scoffed.

"Since nung... Hihihihihi enebe hyeeeeeeng~" Mingyu hits Jihoon playfully and Jihoon avoids it. Hala siya.

Mingyu leaves Jihoon alone along the corridor. He was carrying a briefcase na kailangan nang ipadala kay Bumzu.

Jihoon was in his sweatsuit, he has a towel sling to his neck. Galing kasi siya ng Choreo session, sa dance department.

Its been almost a week.

Apat na araw nang hindi bumalik ang mokong. Jihoon was covering for him. He was working both at the Dance and Music department. Pinigilan ito siyempre ni Doogi PD but Jihoon was persistent.

Ginusto niya 'to. But for how long? Hindi naman ganun katagal siyang wala so far pero kahit na. Ang hirap kaya ng dalawa ang ginagawa mong trabaho.

Since nung nagsi-uwian na sila galing nung mv making ni Mingyu, Soonyoung hasn't showed up since then. Mingyu was doing a good job promoting by the way.

Nakakapagtaka lang. Why would their CEO needed Soonyoung so much? So fast? Hmm. Who knows. But what's bothering Jihoon was, hindi ito sumasagot sa tawag, hindi nagrereply man lang sa text. Jihoon doesn't know how to keep this up.

Plus, as much as Jihoon wants to barf just by saying this. . . He misses him.

Jihoon feels it but doesn't realize it.

Gusto niya nga pa sanang pumunta sa bahay ni Soonyoung kung alam niya lang. Kahit isa sa mga nagtatrabaho sa pledis ay wala ding idea kung saan nakatira si Soonyoung. Weird.

Nakarating na si Jihoon sa may recording room, nakapagpalit na siya ng suot niya into casual ones and began to sit beside Bumzu who was writing something.

Nang nakaupo na si Jihoon ay sumandal ito at sinandal din ang ulo. He exhaled deeply. "Tired?" biglang tanong ni Bumzu. Jihoon shook his head. "Talaga? May gagawin ka pa dito." dagdag pa nito. Jihoon groans at tumango ng mabilis.

Napatawa naman si Bumzu. "Sabi na eh. Wag ka mag-alala, tapos na." he says.

Jihoon sighs in relief. Wala nang masabi. "Di mo naman kailangan pang gawin yan Jihoon, pinapahirapan mo lang sarili mo. Pwede namang mag-hire muna ng iba para sa place ni Soonyoung and wait 'till he gets back." explain ni Bumzu.

Jihoon was just speechless. He can't even move his face muscles.
Nasan na ba kasi si Soonyoung?

Kung pwede lang pumasok sa mismong office ng CEO tapos tanungin na ng deretso, nagawa niya na. Eh hindi. He had to wait.

Teka, ba't ba siya alalang alala kay Soonyoung? Usually he just bail everything. He lets everything fall into place and ignore it. Ignore. Ignore. Ignore.

Its in their blood.

Pero yung pag-aalala din sa mga 'espesyal' sa tulad niya. Yeah. Nasa dugo din nila yun. His hyung for example..

Pero weird nuh?

He worries.

Plano nang umuwi ni Jihoon pagkatapos ng double shift niya. 4 days niya nang ginagawa 'to.

No doubt. Magkakasakit nanaman siguro si Jihoon sa lagay niya. One problem though, no one's gonna take care of him.

It was currently 10:05 p.m.

Still no messages or calls.

Binulsa na ni Jihoon ang phone niya at dinala na ang bag niya. "Hyung, mauna na ko." paalam nito. "Sige Jihoon. Ingat." paalam din ni Bumzu.

He opens the door, walks down the corridor and went to the elevator.

He plugs in his earphones. Nothing but music will cheer him up now.

ting. Ground floor.

Jihoon looks down and sees his shoelace untied.

He knelt down one knee and kept thinking. . .

Bukas ganto nanaman ulit. I'll wait. Again. while tying his shoe.

The elevator door slowly opens. . . And Jihoon slowly stands. And takes off his right earphone plugging his right ear.

'cause what he saw infront of him was a man smiling widely wearing shorts and a hoodie with an eye smile pointing at 10:10.

"Bebeboi~" he speaks in a soft voice. I thought only Jihoon could do a honey sweet voice, di din nagpapatalo tong isang singkit.

Hindi pa nakakalabas si Jihoon ng elevator at bigla nitong pinindot ang button pa-2nd floor. Nakita nito ni Soonyoung at dali-daling hinabol bago pa magsara ang elevator door. "Huy!"

Now that Jihoon sees Soonyoung now, he wasn't sure anymore. Matapos ng pagtext at pagtawag sa kanya ng sunod-sunod, it made him embarassed.

But it was too late, Soonyoung drops his bag as the elevator goes up, he opens his arms and hugged the little one.

". . . " Jihoon didn't restraint from that embrace. "Jihoon namiss kita." ani nito. Jihoon wakes up from what he said. Jihoon shook lightly but Soonyoung hugged him more tightly.

"Sorry Bebeboi." dagdag pa nito. As Jihoon buries his face to Soonyoung's chest— dahil nga kasi sa height, he smells the other male's scent.

ting!

"HUY ANONG GINAGAWA NIYO DIYAN." the elevator opens at the second floor at bigla nang bumitaw si Soonyoung sa pagkakayakap nito sa isa.

"Oh HI ITIM! LONG TIME NO SEE"

Jihoon clears his throat as he pushes Soonyoung away from him nang makita na nila si Mingyu na nasa harap lang ng elevator.

"LANDI NIYO AF"

xXx

( ͡° ͜ʖ ͡°)

Wrong Bed Φ soonhoonTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon