LEZB || GirlxGirl

-3-

3. Bölüm

Bunu yapamazdım.

Ömür'ün büyük kahverengi gözlerinin içine bakmaya devam ettim. Bir şey bekliyordu ama ya benim hissettiğim duyguları bana karşı hissetmiyorsa?

Sakince Ömür'ün sol omzunun üstünden duvara koyduğum elimi çektim ve yanına, duvara yaslandım.

Bir süre ikimizde bir şey demedik ama sonra fark ettim ki, bir şeyleri mahvetmiştim. Ömür zaten anlamıştı, bundan daha kötüsü zaten olamayacaktı.

O an verdiğim kararın ani etkisiyle tekrar sevdiğim kızın karşısına geçtim ve dedim ki,

"Sana karşı belirleyemediğim duygularım var. Söyledim işte. Seni korkutmak istemiyorum, ama daha fazla saklayabileceğimi sanmıyorum. Resim odasına geldiğin ilk günden beri, evet, evet ilk günden beri. Senin etkinde kaldım ve bunu başka hiçbir erkekte yaşayamayacağımı biliyorum."

O sırada gözlerimin önüne gelen anı karanlık gitti ve Ömür'ün bana bakmadığını fark ettim.

Ellerimde bir şey hissettim ve birkaç saniye sonra ne hissettiğimi anladım. Ömür ellerimi tutuyordu, ikisini birden. Ellerimizin oluşturduğu o görüntüye bakıyordu.

"Sen bir şey söylemeyecek misin?" dedim fısıldayarak.

Ömür ellerimize bakmayı bıraktı ve gözlerimin içine baktı. Onun ellerini böylece tutmak... Daha güzel bir duygu var mıydı?

"Biz arkadaştan da öteyiz."

Fısıldayarak söylediği cümlenin ardından dudaklarıma yapıştı.

Ondan sonra hissedebildiğim tek şey, o duyguydu.

*

Benim ailem biraz farklıdır.

Bir tane ablam var, bir sene önce evlendi ve gerçekten benden çok daha güzeldir. Çocukluk aşkıyla evlendi ve birbirlerine şuan bile sırılsıklam aşıklar.

Babam çok tutucudur ve sanırım bu iki kız çocuğunun babası olmanın getirilerinden birisi. Ben liseyi kazandığımda "benim kızım ne kadar çabuk büyüdü" diye ağladığını biliyorum.

Ve bir de annem var, babamla zorla evlendirilmiş. Bu yüzden aile içinde ablamla pek anlaşamazlar, ki gerçekten annem ablamı kıskanır. Bu çok garip biliyorum ama ablam evleneceği adamı eve getirip babama nasıl tanıştıklarını falan anlatınca annem ayağa kalkıp yatak odasına gitti ve kapıyı kilitledi.

Ondan sonra da ablama sadece mutluluklar diledi ve hep mesafesini korudu, sanki kendi kızı değilmiş gibi.

Böyle bir ailem var ve ben böyle bir ailenin içinde bir kızla öpüştüm.

Sakince zile bastım ve kapının açılması için bekledim.

Kapıyı açan annem oldu. "Nasılsın? Günün nasıldı?" dedi gülümseyerek.

Unuttuğum taraf da buydu, ablamla küstükten sonra benimle gerçekten fazlasıyla ilgilenmeye başlamıştı.

Ama babam hep onun akıl hastası olduğunu düşünürdü.

Yemeğimi yedim, yüzümdeki gülümsemeye engel olamayarak yatağıma yattım ve bugün olanları baştan başa düşünmeye başladım.

Nasıl gerçek olabilirdi ki?