I won't lose you

11: een uitleg

Jessica's pov

Langzaam liepen ik en Blake naar onze vrienden.

Mij ogen waren de hele tijd op Cole gericht.

"Omg Blake" riep Dakota als we neerzaten "wat is er gebeurt met je gezicht?"

Blake keek me aan "gevallen, van de trap"

Serieus?! gevallen van de trap?!

Maar blijkbaar was het geloofwaardig want iedereen trapte erin, behalve Cole die me de hele tijd aankeek.

Ik slikte en zei dat ik naar het toilet moest en stond op. Blake keek me bezorg aan maar ik gaf hem een geruststellend knikje. Langzaam liep ik uit de kantine. Ik wist dat Cole achter me aan liep, inplaats van naar de toiletten liep ik richting de schooluitgang.

Ik wandelde het gebouw uit met Cole nog steeds achter me. Voor ik bij mijn motor was draaide ik me om en keek Cole aan. Hij stond nu een paar meter voor me.

"zorg dat je me kunt bijhouden" zei ik toonloos en stapte op mijn motor.

Vanuit mijn ooghoek zag ik hem snel op zijn motor stappen. Ik startte de motor en reed snel de parking af. Cole bleef de hele tijd achter me rijden. Na 20 minuten kwamen we aan bij het kerkhof.

Ik zette mijn helm af en hing hem aan mijn stuur. Cole deed hetzelfde en keek me verward aan als hij zag waar we waren.

Zonder een woord te zegen liep ik de oude verroeste poort door. Cole liep de hele tijd achter me aan.

Rustig wandelde ik naar de oude eik aan het einde van de begraafplaats.

Ik stopte voor het juiste graf. Snel knipperde ik met mijn ogen zodat mijn tranen die dreigde te vallen weg gingen. Ik nam diep adem en richtte me tot Cole.

Cole keek me bezorgd, verward en nieuwsgierig aan, maar hij vroeg of zei niets.

En daar was ik hem dankbaar voor.

Ik slikte en likte aan mijn lippen "kan ik je vertrouwen?" mijn stem was zacht, nauwelijks hoorbaar.

Langzaam knikte Cole en zette en stap dichter naar me toe.

"Altijd Jessica" zei hij en ik wist dat hij het meende.

Ik gaf hem een kleine glimlach "wat je deze morgen gezien hebt moest je helemaal niet gezien hebben" zei ik.

Hij wou iets zeggen maar ik onderbrak hem "je moet daar weg blijven Cole!" riep ik.

Cole keel geschrokken van mijn plotse uitbarsting maar herpakte zich snel.

"Waarom niet?" vroeg hij en wreef zijn haar uit zijn ogen.

Ik keek hem aan "het is gevaarlijk daar, Cole!"

Hij keek me serieus aan "waarom ben jij daar dan?"

Er kwamen weer tranen in mijn ogen "omdat ik geen andere keuze heb!" riep ik en wende mijn blik af. Ik staarde naar Elliot's graf.

Een paar minuten zei niemand iets.

"Ik was vroeger niet zoals in nu ben" zei in zacht "ik belande op het slechte pad" er liep een traan over mijn wang "ik dronk, rookte, dealde drugs en zat bij een bende"

Cole keek me geschrokken aan maar zei niets.

"Ik was 12 jaar toen ik bij de bende ging" vertelde ik verder "ik was speciaal en daarom mocht ik erbij van de leider. Ik keek naar hem op. Hij had respect voor me, althans dat dacht ik toch. Hij had me gewoon gebruikt, ik mocht gewoon zijn vuile werk opknappen" mijn toon was gevuld met haat.