I won't lose you

Epiloog

_ Blake's pov_

Het was stil.

Het was al een hele week stil. Niemand had gewoon weg zin om te praten. Het was een zware week.

"Goedemorgen." Het was een verpleegster die de stilte verbrak. Ze wandelde de witte ziekenhuis kamer binnen, een zwart klipbord in haar ene hand en een pen in haar andere.

"Alles goed?" vroeg ze en en kwam tot stilstand voor het ziekenhuis bed.

Ik gaf haar een korte knik en keek dan terug naar de persoon om het bed.

Jessica.

Die rotzak Liam had haar in haar maag geschoten. Gelukkig miste hij al haar belangrijke organen, maar haar bloedverlies was te hoog.

"Miss Jessica wordt vandaag waarschijnlijk wakker." Ze schreef wat op het bord terwijl ze naar de hartmonitor keek.

Dat trok Cole zijn aandacht. Hij zat in een stoel aan de andere kant van Jessica haar bed. Voor de eerste keer in drie dagen keek hij op met intrest.

"Wat?" vroeg hij. Zijn stem klink droog en ruw. Waarschijnlijk van het slaap tekort.

De verpleegster gaf Cole een glimlach. "Ze is sterk. De kans dat ze vandaag wakker wordt is groot."

Cole keek terug naar Jessica en nam haar hand vast.
De verpleegster glimlachte vriendelijk naar mij voor ze de kamer verliet.

"Cole? Misschien moet je iets gaan eten?" stelde ik voor na een stilte.

Hij keek op. Alsof hij nu pas doorhad dat ik daar ook zat.
Cole vernauwde zijn ogen en schudde zijn hoofd. "Wat? Nee, je hebt de verpleegster gehoord. Jessica kan elk moment wakker worden."

Ik zuchtte en stond op van de stoel. "Oké dan. Ik moet nog iets regelen. James zijn begrafenis is overmorgen al."

Ik zag Cole knikken. "Ja, ga maar. Ik bel wel als er iets gebeurt."

Ik knikte en trok mijn vest aan. Juist voor ik de deur uitwas herinnerde ik me iets. Ik bleef staan en grimaste.

"Dit is misschien niet het beste moment om erover te beginnen," begon ik en draaide me om.

Cole hief zijn hoofd op, waardoor je het verband rond zijn nek kon zien waar een van Liam's mannen hem had gesneden, en keek me vragend aan. "Over wat?"

Ik slikte. "Liam zijn rechtszaak is volgend week."

Cole balde zijn vuisten en klemde zijn kaken op elkaar. "Wat?" siste hij.

Zuchtend wandelde ik terug de kamer binnen. "We moeten tegen hem getuigen. Hij moet levenslang krijgen. Hij en zijn bende."

Cole stond abrupt op. "Wie is we?"

"Jij en Jessica."

"Fuck that!" Schreeuwde hij. "No wat dat Jess ook nog maar in km radius bij dat monster in de buurt komt!"

Het geluid van Jessica haar hartmonitor versnelde, maar we luisterende er niet naar.

Ik keek Cole kwaad aan. "We moeten wel. En trouwens Jess is sterk."

Cole klemde zijn kaken. "Vergeet het."

En dan hoorde een lang gepiep. Ik wierp een blik op de hartmonitor en rende dan de gang op. "Dokter! Verpleegster!"

En man in een witte jas en twee verpleegsters rende Jess haar kamer binnen. Juist als ik ook naar binnen wou stappen werd Cole naar buiten geduwde door een van de verpleegsters.

"Blijf hier alstublieft," zei ze voor ze zich terug de kamer in haastte.

Cole leunde tegen de muur en schoof neer tot hij op de grond zat. "Jess..." mompelde hij radeloos.

Ik ging naast hem zitten en staarde blank naar de nu gesloten deur.

En voor de eerste keer in mijn hele leven voelde het alsof ik alles verloren had.

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

_ COLE'S POV _

Zeven jaar later...

"Cole? Wanneer zijn Blake en Zack hier?" Mijn fiancé sloeg haar armen om mijn middel en legde haar hoofd in mijn nek.

Ik draaide mijn hoofd naar opzij zodat ik haar een kus op haar voorhoofd kon geven. "Ze kunnen hier onmiddellijk zijn."

Ze zuchtte content en liet me los. Daarna waggelde ze naar de zetel en liet haar erin vallen.

Jessica was nog geen haar verandert op die zeven jaar. Haar bruine haren waren iets korter en ze was misschien een heel pak bijgekomen door de zwangerschap. Maar ze was nog steeds hetzelfde meisje waarop ik verliefd werd.

Die dag in het ziekenhuis was een van de ergste dagen van mijn leven. Jessica haar hart was gestopt. De dokter hadden haar bijna dood verklaard. Maar op misterieuze wijze is ze er toch nog. EN daar was ik dankbaar voor.

We zijn ook gestopt met de bende. Die hadden we over gelaten aan Blake. Maar nadat hij en Dakota een serieuze relatie kregen is ook hij ermee gestopt. We gaan James nog steeds bezoeken op het kerkhof. Hij is nog lang niet vergeten. En Liam.

Wel laten we zeggen dat hij voor de rest van zijn leven geen daglicht meer ziet.

"Cole!" Jess zwaaide wild met haar armen. "De bel is gegaan. Doe de deur open!"

Ik knikte en liep naar de voordeur. Zelfs voor de deur nog maar volledig open was vlogen twee kleine gasten naar me toe.

"Onkel Cole!" schreeuwde de twee jongens opgewonden en knuffelde mijn benen. Ik gaf wreef over hun haren en lachte.

De twee twee jarige jongens leken veel op Blake. Maar je zag de gelijkenis met hun moeder, Dakota vooral in hun gedrag.

"James en Elliot laat Cole los," hoorde ik de Blake zeggen. Hij liep binnen met een klein meisje in zijn armen. Elena.

Dakota was juist achter hem. Ze had een grote zak vast.

"Hallo Cole," zei ze en drukte en kus op mijn wangen. "Waar is Jess?"

"In de living," antwoordde ik en sloot de deur. Ik liep achter hen naar Jess toe.

Ik keek toe met en glilach op mijn gezicht als Blake en Dakota Jess begroeten.

Jess en ik hadden onze up and downs. Over deze zeven jaar zijn we wel drie keer uit elkaar gegaan. Maar toch eindigen we steeds terug samen. Daarom heb ik haar ook een paar maanden terug ten huwelijk gevraagd.

Gelukkig zei ze ja. Jessica is op dit moment hoogzwanger van een meisje.

De bel ging nogmaals. Ik liet Zack binnen met zijn vriendin van twee jaar, Leena.

Ik was blij hoe dat mijn leven eindelijk gelopen is. Jessica wordt over een paar maand officieel Mevrouw Jessica Stievens.

En onze kleine meisje kon elk moment komen.

"Oh God Cole! Mijn vliezen zijn gebroken!"

*Pinkt traanje weg* Het is gedaan! FINITO!

*Barst uit in tranen* BEDANKT voor al jullie votes en comments zonder jullie had ik al lang gestopt met schrijven dussss THANK YOU SO SO MUCH! Ik hoop dat jullie van het boek genoten hebben en nu BYE BYE tot in een ander verhaal van mij.

PS: Sorry guys maar er komt geen vervolg.

PPS: Dit boek is een ven de eerste varhalen dat ik geschreven heb, het heeft zoals jullie waarschijnlijk we weten heel veel editing nodig, en dat ga ik doen in de grote vakantie als ik wat meer tijd heb.

BYE

LOVE YOU GUYS