I won't lose you

21: Edward

Ik was bang.

Zelfs toen ik een week in de jeugdgevangenis heb doorgebracht ben ik nooit zo bang geweest. Ik was helemaal niet bang toen ik voor het eerst alleen een drugsdeal moest maken. Die mannen waren toen zwaarder bewapend dan een soldaat. En toch was ik niet bang. Maar nu was ik verschrikkelijk bang, niet over wat er met mij zou gebeuren.

Nee. Ik was bang voor Cole.

De hele week speelde er verschrikkelijk scènes in mijn hoofd af van wat er met Cole kan gebeuren als ze hem te pakken krijgen. Elke keer als ik Cole zie, begin ik te zweten en probeer ik zo snel mogelijk van hem weg te raken.

Ik heb hem zelfs niet meer gesproken sinds hij dronken thuis is gekomen.

"Jess, alles oké? Je staat al vijf minuten naar dat blikje te staren." Dakota keek me bezorgd aan als we in de kantine zaten.

Ik verschoof mijn blik van het gedeukte cola blikje naar Dakota. een smalle glimlach verscheen op mijn gezicht. "Ja, ik ben gewoon moe. Dat is alles."

Ze preste haar lippen op elkaar en sloeg haar ogen even neer voor ze haar schouders ophaalde. "Oké dan. Wil je morgen gaan shoppen, het is al even geleden sinds we nog is een girls-day hebben gehad."

Ik zuchtte en keek haar verontschuldigend aan. "Sorry Dako, ik zit tot over mijn oren in het schoolwerk en ik moet echt mijn cijfers omhoog halen."

De waarheid was dat ik de bende moest trainen. En een plan uitdokteren over wat ik ga doen aan hem.

Dakota keek me teleurgesteld aan en liet haat blok dan op de tafel vallen. "Oké, dan spreken we wel een andere keer af."

Mijn maag keerde. Ik ben een slechte vriendin. Echt een vreselijk slechte.

Ik greep haar hand vast en trok haar in een knuffel. Dakota verstijfde eerst verast maar knuffelde me daarna terug.

"Sorry Dako. Ik maakt het goed. Volgend keer betaal ik een hele Spa dag voor ons twee."

Dakota trok terug en keek me blij aan. "Echt? Geweldig! Dan kunnen we ook een sleepover doen!"

Ik grinnikte. Ze leek echt een vijf jaar oude.

"Wow, een tee feestje aan het plannen.? Ik word toch ook uitgenodigd?"

Dakota giechelde als Blake naast haar aan de tafel ging zitten.

"Jep, en nope, jongens zijn niet toe gelaten." Blake pruilde als Dakota opnieuw giechelde en een lok van haar rood haar rond haar vinger draaide.

Mijn beste vriendin heeft een boontje voor mijn beste vriend? Huh.

"Jess?"

Ik draaide me snel om en zag Edward achter me staan. Zijn handen staken in zijn broekzakken en had zijn rugzak aan een schouder hangen.

"Hey." Ik glimlachte als vriendelijk als ik kon naar hem.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind Edward leuk, maar de laatste dagen gedroeg hij zich anders.

Ik weet niet of dat op een positief anders was of een negatief. Soms keek hij me aan alsof hij iets wist.

Wat ik raar vind want ik spreek niet echt veel met hem.

"Kan ik je even spreken?" vroeg hij.

Nieuwsgierig en verward keek ik hem aan. "Waarom?"

Hij keek ongeduldig de kantine rond. "Kom gewoon even mee." Hij draaide zich om op zijn hiel en liep richting de uitgang van de kantine.

Ik bleef even onzeker zitten. Maar stond toch op en mompelde tegen Dakota en Blake dat ik vroeger naar de les vertrok en liep daarna Edward achterna.

Edward liep de school uit naar het einde van de parking. Dat was de enige plek waar geen camera's stonden.

"Wat?" vroeg ik als ik voor hem stil stond en hem doordringend aan keek.

Hij grijnsde. "Jess, Jess, niet zo bazerig doen. Je weet dat jij niet echt de leiding hebt."

Mijn mond viel lichtjes open in verbazing, maar sloot hem onmiddellijk en rechte mijn rug. Met een neutraal gezicht keek ik hem aan. "Waar heb je het over Edward?"

"Hij vertelde me als dat je zo een bitch was. In het begin dacht ik dat hij blufte, maar je hebt zelfs al mijn vrienden al om je vinger gedraaid."

"Waar de heck heb je het over?" vroeg ik nogmaals en gaf hem een klein duwtje.

Edward bewoog niet en lachte. "Je tijd dringt Jessica, schiet op."

Voor ik nog iets anders kon zeggen of doen liep hij snel weg.

Ik gromde schopte tegen een kei. Ik had moeten weten dat hij hier iemand had zitten. Dat het Edward was wist ik helemaal niet.

De rest van de dag heb ik Edward of Cole niet meer gezien.

++++++++

"Nee! Blake absoluut niet!" schreeuwde ik naar Blake en schudde wilt mijn hoofd.

We zaten die avond op mijn kamer. Blake is vorige week verhuist naar zijn appartement, maar kwam met mij mee naar huis want hij wou iets met mij bespreken.

Hij zuchtte geërgerd en keek me doordringend aan. "We moeten wel! Wat als ze achter hem aankomen en hij kan zich niet verdedigen? Ze zijn achter hem aan Jess! Hij moet zich leren verdedigen!"

Ik balde mijn handen tot vuisten en ontspande ze dan weer. Ik sloeg mijn ogen neer en liet mijn schouders verslagen hangen. "Je... Je hebt gelijk."

Blake blies opgelucht zijn adem uit. "Dankje."

Ik keek op en beet op mijn lip. "We trainen alleen Cole en niemand anders mag er van weten, oké?"

Hij knikte."Oké dan. Morgen beginnen we met hem te trainen."

Ik beet op mijn lip twijfelend of ik niets zou zeggen over het incident met Edward.

Na een mentaal debat, besloot ik van niet. Ik vertel het hem later wel.

Het belangrijkste nu is dat we Cole trainen zodat hij zich kan verdedigen tegen hun.

En het word een tijd dat ik hem alles vertel. Alles.