I won't lose you

16: Without saying a word

-------

16: Without saying a word.

-------

Mijn hoofd was leeg en het leek alsof alles rondom Cole en mij verdween. Het voelde alsof ik zweefde. Zijn lippen bewogen gelijk met de mijne. Ik liet mijn hand door zijn haren glijden en trok er zachtjes aan. Hij gromde en verdiepte de kus. Ik trok hem iets dichter tegen me aan, waardoor ik lichtjes tussen hem en de matras geplet werd. Cole beet om mijn lip waardoor ik kreunde.

Dan klopte er iemand op mijn slaapkamer deur. Cole trok zich terug en keek me bang aan. Beide waren we buiten adem.

"Jessica? Alles ok? School begint binnen een uur," hoorde ik Ellie zeggen aan de andere kant van de deur.

"O-ok," riep ik terug met bevende stem.

We hoorden de voetstappen verder door de gang wandelen. Als we Ellie niet meer hoorde zuchtte ik, blij dat Ellie ons niet had gezien.

Ik bedoel: Cole boven op mij, in bed.

Jaah, liever niet.

Ik beet op mijn lip en keek naar Cole, die nog altijd bovenop mij lag.

Hij keek me even aan met een emotie die ik niet kon plaatsen.

"Cole?" vroeg ik, bang voor zijn reactie.

Hij antwoordde niet en kroop gewoon van me af.

"Cole?" vroeg ik nogmaals.

Hij negeerde me en liep naar de deur. Ik zat rechtop en volgde zijn bewegingen met gefronste wenkbrauwen. Hij opende de deur en stapte naar buiten, met een klap smeet hij de deur achter zich dicht. Ik staarde in schok naar de deur.

Wat is er nu juist gebeurt?

Jess, wat verwachtte je?

Ik zuchtte, het antwoord daarop was niets. Ik verwachtte niets.

Cole is een player. Een heel knappe jongen. Hij had een reputatie hoog te houden en en- En ik ben, ja, Jessica. Het meisje dat haar leven verwoestte op 12- jarige leeftijd.

Ik schudde mijn hoofd en legde me terug neer op mijn bed, trok de lakens over mijn hoofd en zuchtte. Dan liet ik de tranen stromen. Na een paar minuten zette ik me recht en wreef de tranen weg.

Niet huilen, Jess. Daar is geen rede toe.

Ik nam diep adem en stapte uit het bed, daarna maakte ik me klaar voor school.
&@&@&@&

Ik liep de school binnen en zocht naar mijn vrienden. Ellie zei dat Blake al vroeg naar school was vertrokken en Cole gewoon de deur is uitgelopen zonder iets te zeggen. Hij heeft niet eens ontbeten.

Niet dat het mij wat kon schelen.

"Jess!" Hoorde ik Dakota roepen, "Jess!"

Ik keek rond en zag haar samen met Blake tegen haar kluisje leunen.

Ik glimlachte en liep er naartoe.

"Jess!" schreeuwde Dakota als ik naast haar stond, "heb je het al gehoord?"

Ik fronste en keek haar verward aan, "wat?"

Ze begon op neer te springen, "je huisgenootje heeft deze ochtend Abigail gedumpt!"

Huh? Was Blake samen met Abigail?

Ik keek verward naar Blake, die zijn ogen rolde, "niet ik, Cole."

"Ooh," zei ik.

Ja, dat was logischer.

"Wacht wat?" nu was ik helemaal de kluts kwijt, "Cole was samen met Abigail?"

Dakota rolde haar ogen, "Jah duh, al een paar weken."

Dat verklaard wel waarom hij altijd samen met Abigail was.

"En hij heeft haar deze ochtend gedumpt?"

Dakota knikte, "blijkbaar is hij vanochtend naar haar huis gegaan en heeft haar gedumpt, gewoon uit het niets."

Ik knikte.

Was het daarom dat hij deze morgen zo deed, omdat hij zich schuldig voelde over dat hiv met mij had gekust terwijl hij met Abigail was? Nee, dat kan de rede niet zijn. Cole is een player, hij kan zich daarover niet schuldig voelen. Tenzij hij serieus iets voor Abigail voelde.

Die gedachte deed mijn maag draaien.

"Abigail komt waarschijnlijk niet naar school, Cole heb ik ook nog niet gezien."

"Waarom heeft hij het uitgemaakt?" vroeg ik nieuwsgierig.

Dakota haalde haar schouders op, "geen idee."

Ik knikte en keek naar Blake, "heb jij hem al gesproken deze ochtend?"

Blake schudde zijn hoofd, "nope, waarom?"

Ik haalde mijn schouders op. "Gewoon," zei ik nonchalant

Blake keek me verdacht aan en wou iets vragen maar werd onderbroken door de bel. We zeiden gedag en liepen naar onze les.

&@&@&@&

Tegen de tijd dat het lunch was had ik Cole in totaal al 24 sms'en gestuurd en 20 keer proberen te bellen. Ik kreeg elke keer de voicemail te horen. Ik zuchtte en liep richting de kantine. Na mijn lunch te hebben betaald liep ik naar onze tafel.

Om te zeggen dat ik geschokt was dat Cole daar zat was een veronderstelling.

Ik stond daar mijn lunch in mijn hand te staren naar hem. Hij keek me even aan, daarna draaide hij zich om naar Edward en begon er mee te praten.

Ik zuchtte, hij gaat blijkbaar niet met me praten.

&@&@&@&

Ik sloot de voordeur en stak mijn sleutels in mijn broekzak. Neuriënd liep ik de trap op naar mijn kamer. Als ik voor mijn kamer stond hoorde ik geroep komen uit Cole zijn kamer. Ik trok een wenkbrauw op en luisterde.

"Nee, Cole!" riep Ellie, "Nee!"

"Waarom niet?!" riep Cole terug.

"Omdat ik het zeg!"

"Waarom zou ik naar jou luisteren?"

Ik hoorde voetstappen naar de deur lopen, "Omdat ik je moeder ben Cole!"

"Nee dat ben je niet," schreeuwde Cole, duidelijk kwaad, "jij bent mijn moeder niet, net zomin als Jonh mijn vader is! En jullie zullen mijn ouders ook nooit zijn!"

Wat?

Ik hoorde een klap en daarna stormde Ellie Cole's kamer uit, zo snel dat ze mij daar niet eens zag staan.

VOTE COMMENT VOTE COMMENT VOTE COMMENT VOTE COMMENT