Maak Het Af (Voltooid)

16

Toen ik eindelijk klaar was met over mijn nek te gaan (dat is mooier gezegd dan kotsen) stond ik op. Zeke mompelde verontschuldigend: 'Ik zei toch dat het wat raar kon voelen?'

Ik rolde met mijn ogen en Jacob lachte. Ik keek om me heen en had het gevoel dat ik terug in een visioen zat. Snel controleerde ik of ik mijn eigen lichaam nog kon besturen (oef...) en ik zag dat ik gewoon mezelf was.

Ik stond op de campus van Zoeys school.

Alles zag er nog precies hetzelfde uit, al waren sommige bomen nogal gegroeid.

Alsof mijn blik ernaartoe werd getrokken, keek ik naar de bosjes waar Diana en Brandon ruzie hadden, en ik volgde met mijn ogen het pad naar de rand van de school waar het allemaal was begonnen.

Cole kwam naast me staan en vroeg zacht: 'Wat weet je nog?'

'Alles,' fluisterde ik terug, 'hoe een klasgenoot Michael had opgeroepen en hoe deze Zoey vertelde dat hij haar ouders had verm... Wow, is dat de reden dat de Caïrat mij de dood van mijn ouders had laten zien?'

'Die kans is groot. Je hebt meer Zoey in je dan je denkt.'

Inderdaad... fluisterde het stemmetje.

Ik deed al geen moeite meer om om te kijken om te zien of er iemand anders de stem had gehoord. In plaats daarvan probeerde ik te antwoorden.

Wie ben jij?

Jou.

Kan het nog vager?

Het leek alsof het stemmetje lachte, maar het antwoordde niet meer.

Ik hoorde een andere stem.

'Nee, het is niet waar. Dat kan niet. Omg, nee, wat?! Ellen?!'

Ik kende die stem uit duizenden.

Ik draaide me om en werd overvallen door een bos dik bruin haar. Twee armen omhelsden me en de stem zei: 'Ellen, wat doe jij hier?'

Ik kon het niet geloven, maar het was echt waar. Kat!

'Kat?' vroeg ik stomverbaasd, 'wat doe jij hier?'

'Jij bent kampioen op vragen met vragen beanwtoorden. Maar ik was eerst', lachte ze.

Ik keek hulpeloos naar de jongens, maar zij keken ook wat verbrouweerd. Jacob knikte.

'Ik euhm... heb net een verrassende dag achter de rug en ik heb een heleboel nieuwe informatie gekregen. Jouw beurt.'

Dat is pas vaag, mompelde het stemmetje.

Aangezien jij mij bent en jij vaag bent, ben ik dat ook.

Puntje voor Ellen.

'Ok, ik ben leerlinge op deze school. Ik train om te vechten tegen het kwaad. Dat, Ellen, is een duidelijke uitleg. Jouw beurt', glimlachte ze.

'Ik heb toch al geantwoord?'

Ze keek me veelbetekend aan en ik zuchtte.

'Goed goed, ik ben hierheen gesleurd door hen', hoofdknikje in de richting van de jongens, 'en volgens mij zijn we op de vlucht. Maar ik zou niet weten voor wie of wat.'

Michael Gitz, heb ik al gezegd...

Eigenlijk niet, je zei alleen dat hij mijn kamer heeft overhoop gehaald.

De stem zuchtte gefrustreerd en ik richtte me weer tot Kat.

'Op de vlucht? Wie wil jou nu wat aandoen?' vroeg Kat verontwaardigt en misschien zelfs wat boos.