Maak Het Af (Voltooid)

19

Ik kon me meteen terugflitsen, want ik had nog net genoeg kracht, dan was ik van alles vanaf en kon ik deze verschrikkelijke dag achter me laten. Ik wilde niets liever. Hoelang zou ik bezig geweest zijn? Het grasveld en het weer zag er nog precies hetzelfde uit als toen we begonnen. Alsof er hier geen uren voorbijgingen.

Maar ik wachtte nog heel even. Ik kon nog niet weg. Ik moest Zoey nog begraven. Zij had tenslotte mij gered en ervoor gezorgd dat ik niemand moest vermoorden, waarvoor ik haar eeuwig dankbaar was. Een deftige begrafenis was wel het minste wat ze verdiende.

Ik groef bij de bodem van de boom waar ik bij het begin stond. Daar was de grond het zachtst en het was de beste plek. Het duurde even, maar uiteindelijk ontstond er een put, net groot genoeg voor Zoeys lichaam Ik sleepte haar erin en gooide de aarde er terug op. Daarna ging ik op mijn knieën zitten en fluisterde: 'Bedankt.'

Ik boog mijn hoofd en er ontsnapten een paar tranen. Maar een klein lichtbundeltje trok mijn aandacht.

Zoey zweefde in een lichtstraal boven het graf. Het enige wat ze zei was: 'Nee, jij bedankt.'

Toen was ze verdwenen.

Ik was terug op school en zag er waatschijnlijk zo ongelofelijk beroerd en vuil uit dat een bad méér dan welkom zou zijn, maar toen Kat het gebouw uitstormde, viel ze gewoon al huilend recht in mijn armen.

'Ellen? Nee, echt? Omg! Ellen!' ze knuffelde me bijna dood (bij wijze van spreken) en ik me merkte dat ik ook huilde. Alle spanning kwam eruit en waarschijnlijk zagen we er heel idioot uit, maar ik was gewoon ongelofelijk blij dat ik terug was, levend en al. Caster kwam naar buiten en de opluchting straalde van zijn gezicht. 'Ellen je leeft nog. Is het gelukt?'

Ik knikte en zei: 'Dankzij Zoey.'

Ik heb mijn verhaal wel honderd keer moeten overdoen (overdreven) en iedereen was ongelofelijk, hartverwarmend blij. Cole, Jacob en Zeke hadden me begroet met een stevige knuffel en ze hadden (bijna) tegelijkertijd gezegd: 'Ik wist wel dat je het kon.'

Mijn hart zwol op tot de grootte van een luchtballon en ik bloosde waarschijnlijk zo hard dat ze in de lach schoten.

Ik vroeg hoelang ik was weggeweest omdat ik geen besef van tijd meer had en (dit geloof je nooit) ik was gewoon zes, ja zés hele dagen weggeweest. Iedereen dacht dat ik dood was omdat ik maar niet terugkwam, maar ik had maar weer eens voor het tegendeel bewezen.

Toen ik later die dag mijn gsm bekeek, zag ik dat Mason een erichtje had gestuurd:

'Ik weet niet wanneer je weg kan, maar ik zou je graag mee uit vragen. In 'De Vissersboot', zaterdag rond 15.00 u. Laat je even of je kan? Xxx Mason.'

Ik had een date. Een date! Met Mason! Mijn hart ging bijna ontploffen en die grijns ging de hele dag niet van mijn gezicht af.

'Ik zal het vragen, maar ik kan nu al niet wachten. Xxx Ellen.'

Die vrijdag werd er een feest georganiseerd, ter ere van Zoey en mij en die avond kwamen Zeke, Cole en Jacob naar me toe.

'Ellen, wij hebben zeer belangrijk nieuws. Nieuws wat je leven kan veranderen', deelde Jacob mee.

Ik schrok en dacht 'nee, nee, niet weer, niet weer!'

'Nu Zoey weg is, ben je terug helemaal jezelf. Ja toch?' vroeg Zeke. Dat was niet volledig waar, want soms hoorde ik Atiya nog, maar ik was wel mijn machtigste krachten kwijt omdat deze werden gestuurd door Zoey. Ik knikte.

'Wel, het was Zoeys doel om Michael te verslaan en vrede te brengen in de wereld door Lomaks te verslaan. Die taak is naar jou overgebracht omdat jij haar reïncarnatie bent', zei Cole.

Dat wist ik al en het was geen vraag, toch knikte ik.

'Zoey is er niet meer. Haar taak is niet meer jouw taak. Jij bent vrij.'

Pardon? Mijn hoofd begon te tollen.

'Je mag nu kiezen wat je gaat doen. Of je sluit je volledig aan bij ons om de wereld te helpen. Of je gaat terug en leidt een normaal leven. De keuze is aan jou.'

En ja hoor, er kwam een varkentje met een lange snuit en het verhaaltje... was... uit :D

Ongelofelijk bedankt om het tot het einde te lezen!!!

Laat alsjeblieft even weten wat je ervan vond, of wat je anders zou doen of...

Wat zouden jullie doen als je zo'n keuze zou krijgen?

En moet ik nog een proloog schrijven, of vinden jullie dit open einde wel wat hebben?