Maak Het Af (Voltooid)

17

De maanden daarna gebeurden er zoveel dingen dat ik er honderden boeken mee zou kunnen vullen. Dat doe ik niet. Ik geef je een korte samenvatting.

Nadat ik het schokkende nieuws had gehoord dat ik vastzat in deze school en dat ik niet aan mijn lot kon ontkomen, was het enige dat ik wilde naar mijn kamer gaan. Want ja, als ik deze school moest wonen, kreeg ik een eigen kamer.

'Kat, ik heb kamer nummer 68. Kun je me de weg wijzen?' vroeg ik nadat ik uit het lokaal van Mr. Holst. Ik was uitgeput en had de positieve moed verloren. Begrijp me niet verkeerd, ik was ongelofelijk blij dat ik nu bij Kat op school zat en van die coole dingen kon leren, maar die blije gevoelens was ik even kwijt. Kat keek me medelevend aan (ze zal wel geweten hebben wat er ging gebeuren) en ze wees me mijn kamer aan.

'Ik kom je halen voor het... euh, avondeten. Goed?'

'Is goed, dankje', zei ik en ze sloot de deur.

Daar zat ik dan, alleen op mijn kamer, mokkend over wat er zonet was gebeurd. Ik vroeg me af wat mijn vriendinnen dachten, wat hun werd wijsgemaakt over mij. En mijn ouders. Alsof ze me in het echt zomaar zouden laten gaan. Het moet een krachtige spreuk zijn geweest.

Misschien zouden ze me op facebook contacteren! Met nieuwe hoop bedacht ik dat ik zo nog wat van mijn oude leven zou meekrijgen, tot ik besefte dat ik mijn gsm niet had meegenomen. Die zat nog in mijn boekentas.

Ik vloekte en liet me neervallen op het bed dat er stond. Dat voelde zacht en ik dacht 'ik zou zo in slaap kunnen vallen'.

Maar neen hoor, dat kon ik niet. Ik had te veel in mijn hoofd. Mijn enige doel momenteel was om mijn oude leven niet uit het oog te verliezen.

Brieven sturen zal wel niet lukken. En dan zouden ze ook wel raar reageren. Iedereen heeft toch wifi? Het is te hopen dat ze dat hier ook hebben. Misschien staan er wel ergens computers.

Ik zuchtte en het schoot door mijn hoofd dat de stem al een tijdje niets had gezegd.

Euh, stem? Ben je daar nog?

Ik heb een naam hoor.

Juist ja, die ze het gezegd toen ik hoorde dat ik hier vastzat. Alsof ik die nu nog wist.

Sorry, ik wil graag Atiya heten. Kan dat?

Tuurlijk, Atiya. Weet jij of ze hier wifi hebben?

Ja hoor, maar alleen 's avonds, zodat de leerlingen hier overdag zich zouden concentreren.

Ik herinnerde me het fragment terug uit mijn visioenen waar dit werd verteld. De eerste dag die ik zag, aan de onbijttafel. Brandon vroeg of ze goed geslapen hadden en toen Diana nee zei, grapte Zoey dat ze nìet geslapen had omdat ze tijdens de wifi-uren op de social media had gezeten.

Enig idee hoe ik mijn gsm terug krijg?

Wel, er bestaat wel een spreuk waarbij je voorwerpen naar je toe kan trekken, maar ik weet niet of dat van zo'n afstand gaat.

Ik moet het proberen. Dat zou mijn dag toch wat beter maken. Ik mis m'n vriendinnnen nu al.

Ok, doe wat ik zeg. Ga staan, benen beetje uit elkaar.

Deed ik.

Doe je handpalmen naar boven, armen voor je en rol je vingers op naar binnen.

Ik probeerde het en vroeg of het goed was.

Niet slecht, probeer het iets soepeler. Ja dat, dat is goed.

Mijn hart maakte een sprongetje.