Maak Het Af (Voltooid)

12

'Stop', riep ik. Ik kon het niet meer aan. Mijn hoofd deed pijn, mijn hart, mijn armen en benen en het leek alsof elke spier zich aanspande en wou ontploffen. Wat gebeurde er met me? Ik keek de jongens wanhopig aan terwijl ik bijna schreeuwde van de pijn. Ze keken alle drie razend bezorgd, maar deden niets. Lieten ze mij gewoon doodgaan? Waar waren ze mee bezig? Hoe was dit begonnen? En nog belangrijker, hoe stopte dit?

Eindelijk kwam Cole naar me toe, maar niet om te kijken hoe het met me was. Hij had iets in zijn hand.

Een spuit.

'Het spijt me, maar je zal het wel begrijpen', fluisterde hij.

Ik wilde schreeuwen, slaan en hun vervloeken, maar dat lukte niet, dus ik probeerde zo ver mogelijk weg te kruipen. Uiteraard was Cole sneller en sterker en hij greep me vast, duwde me op de grond en spoot een vloeistof in mijn onderarm. Meteen voelde ik me wazig en slaperig en ik kon niet weerstaan aan het duister dat voor mijn ogen opdoemde. Het laatste wat ik voelde was Cole die me oppakte en in de zetel legde.

'Hoe lang is ze weg?' hoorde ik iemand vragen.

Geen idee wie het was.

'Ongeveer een half uurtje.'

Vanaf dan herinner ik me niets meer van de werkelijkheid.

Toen ik mijn ogen opende, lag ik in een soort hemelbed met donkerblauwe, zachte lakens. Ik had een zwart shirt en een donkerblauwe training aan. En ik was helemaal stijf, had overal spierpijn en kon me nauwelijks bewegen zonder dat mijn hoofd bijna explodeerde. Wat was dit? Waar was ik? Het laatste wat ik me herinnerde waren de drie jongens die rond mij stonden in mijn woonkamer. Was ik flauwgevallen? Of was er...

Mijn gedachtes werden onderbroken. Door mijn eigen lichaam. Het liet zich uit bed zakken en het sleepte zich naar de spiegel ernaast. Ik wilde gillen, maar dat lukte niet. Ik deed mijn lichaam niet bewegen! Dat was ik niet! Maar het stapte gewoon door en toen we aan de spiegel kwamen en ik erin keek, vergat ik alles.

Dat was ik niet. Ik zag een meisje, ongeveer 14 jaar, met lange zwarte haren, donkere ogen en een lichte exotische huid met een volle mond en kleine oortjes.

Ik heb blond haar en blauwe ogen! Wat is dit?

Mijn mond bewoog (nog steeds zonder dat ik het wou) en sprak: 'Komaan Zoey. Dit is nog maar het begin. Je moet dit doen. Het is je lot.'

Wacht, wat zei ik nou net? Zoey? Ik ben Ellen! Tenzij...

Ben ik nu wel Ellen? Ze zei Zoey... Heb ik een of andere zielsprong gemaakt en zit ik nu in het verleden in een ander lichaam? Maar dat kan toch niet? Er klonk een stem vanop de gang.

'Zoey? Ben je al wakker?'

'Ik kom!' zei ik/zij en mijn/haar lichaam stapte naar het voeteinde van het bed, waar een grijs topje lag. Ik trok de zwarte T-shirt uit, nam het topje op en ging terug naar de spiegel. Ik dacht: 'nee, nee! Wil ik niet zien! Laat mij m'n ogen dichtdoen!' maar dat ging niet. En toen ik opnieuw in de spiegel keek, zag ik een strakke buik, op weg naar een six-pack en spieren waar ik altijd jaloers van werd. Zo niet de spieren waar je schrik van krijgt, maar van die spieren dat je ziet dat iemand kracht heeft, maar er niet uitziet als een bodybuilder. Als dit Zoey was, waw. Wat een mooi meisje.

Zoey (?) trok het grijze topje aan en deed zwarte, stevig uitziende sportschoenen aan, waarna ze/ik de kamer uitliep. Daar stond een meisje dat ongeduldig op haar horloge tikte en zei: 'Je moet echt leren op tijd op te staan. Het ontbijt is al bijna voorbij. Volgende keer wacht ik niet meer, hoor.'

'Jaja, ook goeiemorgen', gromde ik.

Het was zo raar om in een lichaam te zitten waar je geen controle overhad, maar ik probeerde mijn geest te ontspannen en gewoon te zien waar dit naartoe ging. Ik kon toch niets doen.