Maak Het Af (Voltooid)

2

Terwijl ik mijn weg zocht door die mist botste ik bijna tegen Jacob op. Al snel doken de 2 anderen achter hem op en ze begonnen door elkaar te praten.

Zeke: 'Alles ok?' ja.

Jacob: 'Ben je gewond?' nee.

Cole: 'Hoeveel hebben er jou aangevallen?' ik heb ze niet geteld.

Jacob: 'Waar heb je leren vechten?' Youtube.

Zeke: 'Wat voor zwaard is dat?' een zatoichi.

Cole: 'Wat deed je hier?' oefenen.

Zeke: 'Hoe oud ben je?' 16. Bijna 17.

Jacob: 'Is het niet wat te laat om buiten te zijn?' Bwa, dat valt nog... wacht eens even, hoe laat is het?

Ik keek op mijn horloge. Oh Mijn God! Het was al half 8! Mama zal super ongerust zijn!

En de pizza koud.

Ik haalde mijn gsm uit mijn zak en keek erop: 5 gemiste oproepen en 3 berichten.

Ik kreunde en typte snel een berichtje dat ik eraan kwam.

Dit werd huisarrest.

'Alles ok?', vroeg cole.

Ik keek hem aan (omg, wat een prachtige ogen) en zei: 'Even

kijken, ik ben net aangevallen door Groezels, dat is een minpunt, maar jullie kwamen me redden, dat is een pluspunt. Het is al heel laat en ik wou altijd al eens 's nachts in het bos zijn, pluspunt, maar nu gaat mijn moeder heel erg boos zijn, minpunt. Gelukkig heb ik nog wat tijd om te lopen naar huis zodat ik alles even op ene rijtje kan zetten, pluspunt, maar de pizza gaat nog kouder zijn als ik nog later thuis kom, minpunt. Dus na al die dingen gaat het al bij al nog best wel goed.' Ik haalde adem, super Ellen, je ging weer ratelen.

Jacob keek me verbaasd aan. 'Hoe noemde jij die wezens?'

Ik rolde met mijn ogen. Maar het was zo donker dat ze dat waarschijnlijk niet zagen.

'Ik snap haar wel', zei Zeke. Ik keek hem verwachtingsvol aan. 'Ik vind koude pizza ook niet lekker.'

Ik kreunde en draaide me om om naar huis te gaan, maar het schoot me te binnen dat dat best onbeleefd was, tenslotte hadden ze wel mijn leven gered.

Ik draaide me terug naar ze om.

'Sorry, ik ben gewoon een beetje in de war. Jacob, ik noemde ze Groezels. Ik weet niet wat het zijn. Zeke, je bent de eerste die ik tegenkom die mijn mening over koude pizza deelt.'

'Het zijn Lomaks', deelde Jacob mee, 'zielen van mensen die zelfmoord hebben gepleegd en op aarde blijven rondhangen omdat ze nog geen rust hebben gevonden. Het duurt heel lang om dat te vinden in het hiernamaals. Het is makkelijker om dat op te lossen in je eigen leven, aangezien de problemen zo ontstaan zijn. Maar dat hebben ze weggegooid dus proberen ze dat van iemand anders in te nemen. We reizen de hele wereld over om ze te vinden. Niet per vliegtuig of auto ofzo, maar we worden er heen getransporteerd als er iemand door hen in gevaar is.'

Ik wist weer niet wat zeggen. Dat was al de tweede keer op korte tijd.

'Okeee...', rekte ik uit. Ik wist niet wat ik anders moest zeggen en er was weer een korte stilte.

'Goed, euhm, ik denk dat ik maar weer eens naar huis ga. Ongelofelijk hard bedankt dat jullie... mijn euh, leven hebben gered', zei ik.

De drie knikten instemmend en zeiden dingen in de trant van graag gedaan.

Moest ik mij nu gewoon omdraaien en weggaan? Of een knuffel geven of kus? Of, weetikveel, een boksje?

Alsof Zeke mijn gedachte aanvoelde, stapte hij naar voren en gaf me een knuffel.