Maak Het Af (Voltooid)

10

Nog geen 10 seconden later werd het minstens drie graden kouder, en het bleef maar afkoelen. Een plotselinge windvlaag zorgde dat de deur naar de toiletten dichtwaaide en deze ging ook niet meer open. Dus ik zal langs de voordeur naar binnen moeten gaan. Leuk.

Ik wilde al opstaan, want naar de voorkant van het gebouw wandelen duurde wel even. Maar ik stond stil door een geluid achter me.

Razendsnel draaide ik me om, en mijn hart klopte in mijn keel. Beelden van verkrachters of bijlmoordenaars kwamen in mijn hoofd op. Maar het enige wat ik zag was een vogel die uit het bos recht boven mijn hoofd wegvloog.

Ik haalde opgelucht adem. Het was een vogel, gewoon een vogel.

Er kwam nog een vogel uit het bos gevlogen, met vlak daarachter nog een. En nog wat later nog een.

Ik maakte aanstalten om naar de voordeur te lopen, tot een zacht gehuil me weer deed verstijven. Nog een windvlaag deed mijn haren wapperen.

En toen was daar, zo plots dat je niet kon zeggen hoe, een Groezel.

Vlak. Voor. Mijn. Neus.

Ik wilde gillen, maar een hand rond mijn mond deed me dat voorkomen.

Ik schopte en sloeg en beet in blinde paniek in mijn ontvoerder zijn hand. Tot een bekende stem zei: 'Rustig, Ellen, ik ben het maar. Doe kalm, straks maak je die Groezel nog kwaad.'

Jacob.

Ik verslapte en langzaam bracht hij me weg bij de nog steeds stilstaande Groezel.

Hij liet me leunen tegen de muur naast de toiletdeur, en liep daarna naar de (nog steeds versteende) Groezel toe en hakte hem doormidden. Toek kwam hij naast me staan en vroeg: 'Wat doe je hier?'

Je bent niet de eerste die het vraagt, wilde ik snauwen. Maar daar kwam ik nergens mee. Wat was dit voor een dag?!

'Ik ben op restaurant met een vriendin en onze ouders', antwoordde ik dus. 'Waar zijn de andere 2?'

'Onderweg. We stonden op wacht en ik ontdekte hier een groepje Groezels in de bomen', zei hij.

'Kunnen ze nu ook al klimmen?' vroeg ik kreunend.

Hij grijnsde en zei: 'Ja, ze kunnen ook klimmen, en waarschijnlijk zelfs beter dan wij.'

Om de hoek kwamen Cole en Zeke aangehold.

'Waar zijn die verdomde... wat doet zij nou hier?' onderbrak Cole zijn zin verontwaardigd.

Djeezes, moest ik altijd een verklaring afleggen voor het feit dat ik op restaurant was met een vriendin?

'Ook hallo, Cole. En voor het geval dat je het nog niet wist, dit is een restaurant, dus ik ben vrij om te komen wanneer ik wil', antwoordde ik vinnig.

'Ze heeft een punt', merkte Zeke op.

Duh.

'Maar het is toch geen toeval meer dat je altijd opduikt als wij een missie als deze moesten klaren?' voegde hij eraan toe.

Ik staarde hem stomverbaasd aan, want wacht eens even...

'Sorry? Maar de eerste keer was niet echt mijn bedoeling, hoor. Ik blijf namelijk graag nog wat leven. De tweede keer kwamen jullie naar mij toe en de derde keer vindt nu plaats. En ik kan er vandaag ook niks aan doen, want ik had liever een normale avond gehad, maar eigenlijk... nee laat maar', antwoordde ik. Ik wilde zeggen dat dat al mislukt was. Ik was Mason al tegengekomen. Maar als ik de zin had afgemaakt, dan moest ik alles nog eens gaan uitleggen, en zij hadden echt niks met mijn privé-leven te maken.

Zeke grinnikte en Jacob leek het ook grappig te vinden.

'Goed, goed,' bromde Cole, 'en wat ga je nu doen?'

'Euhm, wat dacht je van weer naar binnen te gaan? Ik ben ondertussen wel al even buiten en als ze me komen zoeken moet ik nog een verklaring afleggen', zei ik.

'Waarom ben je eigenlijk buiten? En waarom is de deur dicht?' vroeg Zeke. Hoewel het donker was, zag ik toch een lichte bezorgdheid in zijn ogen. Zo schattig.

'Ik wou naar het toilet, maar er was zoveel volk dat ik even naar buiten ging en de deur', ik wees ernaar, 'viel dicht

door een windvlaag. Even later kwam Jacob opdagen en hakte die Groezel doormidden en de rest weten jullie.'

'Heb je al met hem afgerekend?' vroeg Zeke aan Jacob. Hij knikte. 'Gaan we op zoek naar zijn vriendjes?' vroeg hij grimmig. De anderen knikten.

'Is er hier ergens een nest ofzo?' vroeg ik.

'Zo zou je het kunnen noemen ja. We moeten er zo snel mogelijk mee afrekenen. Het kan erg gevaarlijk zijn in de buurt van een restaurant.'

'Ok, in dat geval ga ik maar snel weer eens naar binnen. Tot de volgende keer maar weer?' vroeg ik.

'Ja, dag Ellen, en smakelijk he', grijnsde Jacob.

'Dankje. Doei.'

Ik ging naar binnen, langs de voorkant van het gebouw.

Net op het moment dat Mason en een andere ober onze sushi-schotels kwamen brengen. Wat een timing.

Hij knipoogde even naar me en ik lachte voorzichtig terug.

Daarna ging ik zitten, en Kat vroeg me waar ik zo lang bleef en waarom ik langs de voordeur kwam. Ik mompelde iets van een lange rij maar gaf op de tweede vraag geen antwoord en schepte op. Ze ging er niet op in en even later waren we in een diep gesprek gewikkeld over hoe nuttig biologie wel niet was. Ik was voor en zij was tegen.

De rest van de avond verliep normaal en om 11 uur liepen we nog nalachend het restaurant uit. Ik nam met een dikke knuffel afscheid en stapte in de auto met de belofte dat ik haar zou mailen. Mason had ik niet meer gezien.