Maak Het Af (Voltooid)

14

Als dit een film zou zijn, dan zou je Zoey zien vanuit haar standpunt, de ene scene na de andere, piepkleine fragmenten, korte blikken in haar leven daarna.

Zo zag ik het. Een beeld van een gang vol tieners die haar walgend nakeken, een beeld van kleine papiertjes die werden doorgegeven waarop stond: 'Zoey de slet', beelden waarbij jongens haar dingen nariepen zoals 'hoer, slet'. Blijkbaar waren de roddels zover geraakt dat zij Brandon zou gedwongen hebben om met haar naar bed te gaan. Komaan zeg.

Maar de beelden bleven maar komen.

Zoey op haar bed, met grote uithalen aan het snikken. Over school, vrienden, familie en haar ouders.

Toetsen en taken met waarschuwingen bij.

Zoey verwikkeld in vechtpartijen.

Zoey die rende door bossen en straten, bezweet en hijgend.

Mensen die tegen haar liepen om ervoor te zorgen dat ze haar boeken liet vallen en zo te laat kwam voor lessen.

Zoey voor de spiegel. Haar stijl volledig veranderd en veel donkere make-up. Kettingen en andere accessoires met doodskoppen en kruisen.

Om bang van te worden.

Het bleef doorgaan. Zoey was veranderd in een gevaarlijke, beruchte, rebelse en onvoorspelbare tiener waar je geen ruzie mee wou krijgen. En de roddels (meestal verzonnen) bleven maar komen.

Net toen ik dacht dat ik het niet meer aankon, zoveel verdriet, stopte het rad van beelden bij een scene tijdens (volgens mij) een schoolbal.

Zoey stond aan de rand van de zaal en ze had een glas champagne in haar hand. De mensen van haar leeftijd leken

ondertussen 17 jaar, dus zo zal Zoey er ondertussen ook wel uitzien. Het enige wat ik van haar zag waren haar zwarte handschoenen en ik voelde haar haar langs haar gezicht hangen.

Niemand keek naar haar en Zoey keek naar het plafond. Verborgen in de schaduwen.

En toen er een slow-nummer begon, glipte ze de zaal uit, waar de koude haar verwelkomde. Ze ademde diep in en begon de campus over te lopen. Ze had een klein tasje bij en toen ze het opendeed, leek het bodemloos diep. Het was betoverd, waarschijnlijk zodat alles wat ze wou erin kon. Ze stak haar hand erin en wat ze eruit haalde, deed mijn adem stokken.

Een zatoichi.

Mijn zatoichi. Ik zou hem uit duizenden herkennen. Hoe komt (kwam) zij hieraan? Of nog beter, hoe kom ìk eraan? In mijn leven?

Ze nam hem vast en bekeek hem. Toen hoorden we een geluid vanachter een paar bomen verder. Ze bukte zich snel achter een struik, en in de nacht met haar zwarte kleding zou ze niet opvallen. Ze gluurde naar wie of wat het geluid maakte, en ze wilde opspringen en de mensen die ze zag wurgen. Het waren Diana en Brandon.

Ze hadden haar de laatste jaren niet meer aangekeken en zij hadden een knipperlichtrelatie. Brandon zou teveel met andere meisjes omgaan (suprise...) en Diana kon zich niet over hem heen zetten. Dus elke keer als hij terugkwam, zei ze ja.

Ze waren aan het ruzie maken, in stilte met elkaar aan het

bekvechten. Zoey boog wat verder naar voren in een positie om te horen wat ze zeiden. En hoewel het gesprek soms wegviel door de wind, begreep je wel waarover het ging. Dat hij raar deed en Diana dacht dat hij iets in zijn schild voerde.

Diana: 'Je bent zo afwezig, je reageert vaag en je laat je vrienden en mij dikwijls zitten. Wat is er toch?'

Brandon: 'Ik heb al gezegd dat alles ok is, schat. Maak je toch is niet zo druk.'