Maak Het Af (Voltooid)

15

Een misselijk gevoel maakte me weer meester en ik maakte hetzelfde mee als toen ik allerlei fragmenten zag in Zoey's moeilijke periode.

Het begon bij het gevecht, na de bekendmaking van Michael wie hij was. Hoewel Zoey zich verslagen en vermoeid voelde, hakte ze toch nog enkele Groezels neer, maar toen de versterking kwam die Diana had kunnen roepen, viel ze uitgeput flauw.

Ik zag hoe ze ontwaakte op een ziekenhuisbedje en dat Caster haar vertelde dat Michael was ontsnapt.

Ik zag hoe Diana snikkend binnenkwam en in haar armen viel en wel honderd keer haar excuses aanbood. Ze werd vergezeld door heel veel anderen die hetzelfde deden (maar dan zonder de tranen).

Ik zag hoe de jongen met de camera, Justin, opbiechtte dat hij de kus had gefilmd en zo zou kunnen bewijzen dat Zoey onschuldig was, maar dat Brandon hem had bedreigd zodat hij dit nooit zou laten zien.

Ik zag hoe ze steeds vaker bij Caster op bezoek ging en dat hij haar verschillende dingen bijleerde over de wereld van de Lomaks/Groezels en hoe hij haar vroeg hoe ze aan dat zwaard kwam.

Ik wist nog dat Zeke eens had verteld dat niet elk zwaard of mes een Groezel kon verslaan en dus wilden ze weten

van waar deze zatoichi kwam.

Zoey wist alleen dat ze het eens had gevonden in de bosjes, toen ze eens was gaan wandelen. Ze had het gezien, opgepakt en wat mee gezwaaid en daarna nog een week laten liggen om te zien of er iemand achter kwam. Dat was niet het geval en dus hield ze het voor zichzelf.

Ik zag de diploma-uitreiking en hoe de directeur haar prees voor haar moed, want als zij Brandon niet was gevolgd, dan was de school waarschijnlijk verwoest geweest door de

Groezels. Maar het was duidelijk dat Zoey er met haar hoofd niet bij was.

Na haar school heeft ze nog enorm veel lessen gevolgd om nog beter te worden in taekwondo en zwaardvechten en ze heeft hopen met Groezels verslagen. Er waren er opmerkelijk meer sinds dat Michael terug was.

Ze was bekend en iedereen keek naar haar op. Maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Ze was gebrand op het feit dat ze Michael wou vinden. En hem verslaan, vermoorden en net zo veel pijn wou doen als hij haar had aangedaan.

Ze was verblind door haat.

De serie beelden stopten bij één fragment.

Zoey die in een keuken stond en een brief vond. Ik wist meteen dat dit de Caïrat en ik vroeg me meteen weer af of ik nou ook dood zou gaan.

Ik zag hoe Zoey het briefje aanraakte waarop stond:

Doe geen moeite.

Ik win.

Dat was het laatste wat ik zag in al die visioenen, want toen werd ik terug wakker. Echt wakker.

In mijn woonkamer, op mijn bank, in mijn lichaam, met Jacob, Cole en Zeke rond mij.

Er heerste een oorverdovende stilte en Cole was de eerste die hem brak.

'Hallo, Ellen. Hoe voel je je?'

Mijn stem wilde niet meewerken en het duurde even voor ik eruit kreeg: 'Water.'

Er stond al een glas klaar op de tafel en Cole gaf hem aan mij. Ik zette me voorzichtig recht en dronk het in een teug leeg. Cole nam het terug aan en vulde het opnieuw. Ik nam nog twee slokken en de rest hield ik over voor later.

'Hoe voel je je?' vroeg Jacob terwijl hij naast me kwam zitten. Ik zag in alle drie hun ogen hoe graag ze wilden weten wat ik had gezien, maar ze wachten tot ik er klaar voor was. De lieverds, god ik had zo'n zin om ze te knuffelen en te huilen.