Maak Het Af (Voltooid)

3

Eerlijk? Ik had super slecht geslapen. Nachtmerries enzo. En toen de wekker ging om 6.30u was ik dus niet blij. Ochtendhumeurtje. Niet aantrekkelijk.

Maar goed, school wacht niet en na wat gesukkel bij de spoorwegen kwam ik er dan toch. Ik zette mijn fiets weg, begroette mijn vriendinnen en toen de bel ging, liepen we naar het lokaal voor chemie. Bah.

Meneer Dolko gaf ons 3 (ja, omg,3! De pestkop...) huistaken mee. Niet leuk.

Daarna hadden we aardrijkskunde. De leraar is echt stom (zonder overdrijven), maar ik vind het vak op zich wel interessant dus dat viel nog mee. Pluspuntje: hij gaf geen huiswerk.

En toen was het al speeltijd. En ik moest nodig plassen.

Maar zo mocht het niet wezen.

Je moet het secretariaat passeren om naar buiten te gaan, en toen ik de deur opendeed, riep mevrouw Spolk me terug. Met een bang hartje deed ik de deur terug toe en werkte me door de stroom naar haar toe. Ze stond te wachten met een brief in haar hand.

'Deze is van een jongeman. Hij kwam hem zojuist brengen en vroeg of ik hem aan je wilde geven. Blijkbaar is het nogal dringend', zei ze behoedzaam, alsof ik plots een zak drugs uit mijn tas zou halen en door de gangen ging strooien en ging roepen 'Sinterklaas is geweest'...

'Dankuwel mevrouw. Wie was die jongen? Zit hij hier op school?', vroeg ik terwijl ik de brief aannam en bekeek. Er stond in een dikke zwarte alcoholstift opgeschreven 'Persoonlijk'. En ik was strontnieuwsgierig. Sorry voor mijn taalgebruik.

'Nee, ik ken hem niet. En hij had bruin haar. Ik bedoel

zwart...haar', zei ze vertwijfeld. 'En hij vroeg naar je. Dag juffrouw Smith', en toen was ze weg.

Ik fronste naar de brief en stak hem in mijn zak.

Eerst plassen.

Eerlijk gezegd was ik die brief vergeten en ik dacht er pas aan toen ik mijn lunch zat te eten. Ik gaf mezelf bijna een klap dat ik zoiets vergat (maar deed het nog niet. Het zou een raar zicht zijn), dus toen we klaar waren, rende ik praktisch naar buiten na 'ik moet naar het toilet' te hebben gemompeld.

Ik haalde de brief boven en plots was ik zenuwachtig. Eigenlijk gierden de zenuwen door mijn keel, je komt toch niet elke dag zoiets tegen?

Ik scheurde hem zachtjes open en haalde er een spierwit, super zacht papier uit. En toen begon ik te lezen:

Dag Ellen

Al bekomen van gisteren?

Laten we het hopen, want vanavond, rond 19.30 u, heb je een afspraak met ons. In je lievelingsrestaurant.

Ok, welke stalker weet wat mijn lievelingsrestaurant is? (waarschijnlijk iemand die weet van gisteren, dus een van de jongens? Bij deze gedachten ging ik sneller ademen...).

Ik bedoel, ja ik hou van pizza, maar nog meer van sushi. Dus 'De Vissersboot' was mijn topper. Maar we gingen daar maar 1 keer per jaar naartoe. Op mijn verjaardag. En dat weten enkel mijn vriendinnen.

Ik kreeg er de rillingen van, maar las verder:

We zouden graag hebben dat je wat papier en een pen meeneemt. Kan van pas komen.

En vergeet niet alleen te komen. Aangezien je van je ouders langer weg mag, is dat wel geen probleem zeker?

Ik zat daar met mijn mond vol tanden. Als de jongens dit echt hadden geschreven, hoe wisten ze dan wat mijn ouders hadden gezegd? En een pen en papier? Wat is dat nou voor een raar bevel? Ik dacht dat een zatoichi beter was om te vechten...