Make Me Yours (Lost Star)

Route 29

Mas pinili kong itago na lamang ang nararamdaman ko para kay Eos. Wala akong pinagsabihan na kahit sino. As always, I kept my emotions to myself. I don't even go out. Ayokong idamay ang mga tao sa paligid ko sa kalungkutang nararamdaman ko at ayoko ring magpanggap muna. I'm not in the mood. Pinangako ko sa aking sarili na isang beses lang ako iiyak dahil doon. I tried to look okay. I tried to cheer myself up even if I feel so heartbroken.

Binlock niya ako sa lahat ng accounts niya. Lalong nanikip ang dibdib ko dahil doon. All I want is to know how he's doing. Gusto kong pagbigyan ang sarili ko sa ganoong paraan pero ipinagkait niya sa akin iyon. That's the only way I know para kahit papaano ay mapasaya ko ang nanlulumo kong puso... Pakiramdam ko tuloy ay lalo ko lamang sinasaktan ang sarili ko. He's totally blocking me from his life.

My mind says that I did the right thing but everytime that my heart aches, all I want to do is to be selfish and lock him in a relationship with me. Itatago ko siya kung kailangan. I don't care as long as he's with me but I know that it's not right. That's just so unfair. Kung hindi ko kayang ipaglaban ay kailangan kong bitawan.

Hindi ko alam kung dapat ko ipagpasalamat na matalino ako at kayang labanan ng utak ko ang puso ko o ang tanga ko para pairalin ang isip ko sa ganitong bagay at hindi ang puso ko. Pakiramdam ko ay isa akong nawawalang bata na hindi alam ang gagawin. Hindi alam ang patutunguhan. Hindi alam kung kanino hihingi ng saklolo. Basta ay iyak lang ako ng iyak. In my case, nagaganap ang lahat ng ito sa loob ko lamang. Only I can see and feel it. I am crying inside and no one hears me weeping.

"Are you okay, sweetheart?" Ngumiti ako kay Daddy pagkatapos ibaba ang librong binabasa. Alam kong kanina pa ako nakatulala lamang. Papalapit ito sa akin habang inaayos ang kanyang sleeves.

"Yes, Dad. May lakad po kayo?" I asked. Today's Sunday. Katatapos lamang namin maglunch at pinili kong tumambay sa garden at magbasa ng libro na hindi naman nangyari.

"May aasikasuhin lang kami ng mommy mo." Sagot nito. Tumayo ako at lumapit kay Daddy. I helped him with his sleeves. Hindi na ako nagtanong ulit kahit na nahihiwagaan na ako sa palagi nilang nilalakad ni Mommy tuwing weekends.

Naisip ko si Mommy at kung gaano ito kahigpit sa aming magkapatid. Noon ay hindi ko kinukwestiyon iyon pero ngayon ay gusto ko nang tumutol kahit na sinunod ko naman siya. She never asked us if we're happy. She always tells us na para sa ikabubuti namin ang kanyang ginagawa. Then... why am I hurting like this? Mabuti ba ang masaktan? Hindi ko alam kung saan ang pinaggagalingan ni Mommy. We don't talk that much.  Iwas kami sa kanya ng kapatid ko. She's our mother but I don't really understand her. She doesn't even bother to explain herself to us.

"Dad..." Tiningala ko siya nang matapos sa ginagawa. Nakangiti ito habang nakatingin pabalik sa akin. "Why is Mom like that?"

Unti-unting napawi ang kanyang ngiti at nangunot ang noo sa aking tanong. I bit my lower lip. Hindi ko alam kung bakit biglang lumabas iyon sa aking bibig.

Dad sighed. He rested his hand on my shoulder as he looked at me intently. Malungkot ang kanyang mga mata.

"What did your mother made you do this time?" Malungkot na sabi nito. Hindi ako sumagot. I can't tell my father that I'm heartbroken because of my mother. Hindi ko maiwasan ang sisihin si Mommy minsan para lamang pagaanin kahit kaunti ang pakiramdam ko. Umiling ako.

"I just... wonder, Daddy." He sighed. He roamed his eyes on my face. Kumislap ang mga mata ni Daddy dahil sa kung anong emosyon at ngumiti.

"You remind me so much of your mother, Dionne. You remind me of the first day that I saw her... the day that I met her... the day that I fell in love with her..."

Napangiti ako sa sinabi ni Daddy. His love for my mom is overflowing. Palagi niyang sinasabi na kamukhang kamukha ko si Mommy at palagi kong ipinapaalala sa kanya ang pagmamahal niya para kay Mommy.