Edited by Skyeward88
Paalala: Ang chapter na ito ay para sa edad 18 pataas at open minded.
Napapalunok ng husto si Rhian ng makita nyang tayong-tayo ang batuytoy ni Glaiza ng mga sandaling iyon. Inumpisahang romansahin ni Glaiza si Rhian. Ramdam nya ang takot rito subalit patuloy pa rin ito sa kanyang ginagawa at nagpaubaya na lamang si Rhian ng mga sandaling iyon. Nawala ang kanyang pagkapilya dahil sa kabang kanyang nararamdaman. Lalo na nang umabot na sila sa pinakaclimax ng kanilang pagmamahalan, ang pag-iisa ng kanilang mga katawan. Nasaktan man si Rhian sa unang pag-ulos ni Glaiza ay hinayaan lamang nya ito. Dinahan-dahan naman ito ni Glaiza dahil alam nyang virgin pa ito at natutuwa syang sila na talaga ni Rhian para sa isa't isa. Hanggang sa makaraos sila pareho at nakapagpunla na rin si Glaiza. Hindi muna ito umalis agad sa pagkakadapa kay Rhian. Dinahan-dahan nyang hugutin ito upang hindi lubos na masaktan si Rhian. Nang tingnan nya ang mukha ni Rhian ay nakita nyang lumuluha ito at pahalukipkip na nakatagilid.
GLAIZA: Sorry baby lab.
Niyakap nito ng mahigpit si Rhian ng may ngiti sa labi.
RHIAN: It's okay baby lab. Mahal na mahal kita.
Lumipas ang mga oras hanggang sa sumapit na ang araw. Nalampas na sila ng oras ng kanilang pamamalagi sa hotel. Nang umalis sila roon ay ramdam pa rin ni Rhian sa kanyang katawan ang pagkalalaki ni Glaiza. Dumiretso na rin sila sa hospital ng mga sandaling iyon.
Naabutan nilang iyak ng iyak si Bianca sa labas ng room ng mga sandaling iyon kaya patakbong nilapitan ito ni Glaiza.
BIANCA: Si kuya. Si kuya. Huuuu. Ayokong mawala ang kuya ko. Ate paano na ako pag wala na si kuya. Huuu..kuya...kuya....kuya..
GLAIZA: Tama na. Gagaling rin sya. Huwag tayong mawalan ng pag asa. (Mahigpit na pagkakayakap rito ni Glaiza.)
Ilang sandali lamang ay lumabas na rin ang doctor at huminga ng malalim at umiling ito.
DOC: I'm sorry. Hindi na nya kinaya. I'm sorry.
Sabay tapik kay Glaiza ng mga sandaling iyon at lalong humagulgol ng iyak si Bianca at patakbong lumapit sa kanyang kuya.
BIANCA: Kuya...kuya..please..gumising ka...hwag mo akong iwan kuya...please. Pakiusap..kuya...kuya...gumising ka kuya...kuyaaaaaa......
Napahalukipkip na lamang na nakamasid si Glaiza at hindi rin nya mapigilan ang emosyong kanyang nararamdaman ng mga sandaling iyon..
Aampunin na lamang nila si Bianca at yun ang napagdesisyunan ng kanyang pamilya. Isang linggong ibinurol ang kanyang kuya at para syang pinagbagsakan ng langit at lupa. Nais na ring mawala ni Bianca ng mga sandaling iyon subalit bago ang libing ay napanaginipan nya ang kanyang kuya.
BIANCA's bro: Huwag ka ng umiyak lil sis. Para sa akin ngumiti ka. Lagi lamang akong nasa tabi mo, iyan ang lagi mong isipin. Ituloy mo lang ang buhay mo. Hindi mo man maranasan pa sa ngayon ang ligaya huwag kang mainip lil sis. Masarap mabuhay sa mundo gaano man kahirap ang buhay. Darating din ang panahon na mauunawaan mo ang aking mga sinasabi.
BIANCA: Kuya paano ako ngingiti? Paano ako makakangiti ngayong wala ka na. Please isama mo ako. Ayokong mag-isa. Sasama ko sa yo. Isama mo ako kuya..huuuu..kuya...kuya...
BIANCA's bro: Hindi ka nag-iisa at hinding hindi ka mag-iisa. Lagi lamang akong nasa tabi mo lil sis. Tandaan mong mahal na mahal ka ng kuya. Kaya sana pakiusap ko sa yo, gawin mong masaya ang buhay mo gaano man kahirap. Maaari ba yun kapatid ko para kay kuya?
BIANCA: Kuya....kuya....mahal na mahal kita kuya....kuya....haaaaa...
Ginising agad ni Glaiza si Bianca ng mga sandaling iyon dahil sa nananaginip ito. Niyakap nya ito ng mahigpit. Ramdam nya ang paghihirap nito ng mga sandaling iyon.
3pm ang oras ng libing ng kuya nito at gaya ng pakiusap ng kanyang kuya sa panaginip nya ay ngumiti muna ito bago tuluyang tabunan at mailibing ito.
Pauwi na sila ng makita ni Bianca si Solenn. Naghihintay sa paglapit nila dahil magkatabi lamang ang sasakyan nila.
Hindi muna sumabay si Bianca sa pag-uwi kina Glaiza dahil mag-uusap sila ni Solenn. Sa mismong condo ni Bianca sila nag-usap.
