Run away

Loslaten #6

'Waar ga je dan heen?!' Zegt ze verontwaardigd.
Ik plooi mijn hemd en stop die in mijn koffer bij de rest. Ik rits het dicht en richt me dan op Sarah die me bezorgd volgt.
'Ik zie wel waar het lot me brengt.' Dat klonk heel erg overtuigend, maar ik weet bij god niet waar ik heen moet gaan. Ik wil gewoon weg? Als het niet werkt kom ik toch terug? Toch zo gaat dat.

'Doe normaal Amira denk na voor je iets doet.' Zegt ze en opent mijn koffer. 'Je kan me niet overhalen.' Spreek ik haar tegen en ritst mijn koffer weer dicht. Ze gromt iets waardoor ik net niet kan horen wat ze zegt. 'Ik smeekje Am ga niet weg, je mag bij mij intrekken bij Mariem of ik regel wel een tijdelijke woonplaats voor je maar ga niet weg. Blijf we hebben je nodig.' Zegt ze smekend. Ik slik hoorbaar en keer me om als mijn ogen verbinding maken met die van mij in de spiegel. Je moet Amira, je moet spreek ik mezelf de moed in. Ik hoor hoe Sarah op bed neer ploft en op antwoord wacht.
'Dankje Saar voor alles, ik ga je zo ontzettend hard missen je betekent zoveel voor me! Ik ben echt een geluksvogel dat ik je ken en och zo lang. We gaan afspreken  en bellen, zodra ik weet waarheen laat ik je weten.' Ik draai me om naar haar en zie haar met handen tegen haar gezicht aangedrukt schudden.

Ik loop naar de badkamer en doe de deur achter me op slot. Ik sla met mijn vuist hard tegen de muur en val dan neer op de grond.

'Wollah Amira waar maak jeje zo druk om?' Zegt Mounir haast smekend om mij gerust te stellen.
'Om alles Mounir, mijn ouders willen dit niet stel dat ze jou niet willen en weg willen van mij wat dan! Ik kan niet zonder jou leven!'
Hij pakt mijn handen vast en trekt me naar zich toe waardoor ik met mijn hoofd op zijn borst kom. 'Dat gaat niet gebeuren dat beloof ik je, niets of niemand zal ons ooit uit elkaar halen.'
Ik laat een traan vallen puur omdat ik zo gelukkig en bang ben. Gelukkig ben ik met Mounir en bang ben ik om hem kwijt te raken. Het klinkt gek maar het is zo.
'Waarom huil je?' Ik hef mijn hoofd omhoog en kijk recht in zijn bezorgde glimmende ogen. 'Ik huil omdat ik jou ken.' Hij kijkt geschrokken. 'Ik ben zo gelukkig met jou.' Stel ik hem gerust. 'Ik ben ook heel erg gelukkig met jou en wil mijn leven met je delen, ik wil wakker worden naast jou, ik wil kinderen met jou, ik wil dat jij een deel word van mijn leven die niks is zonder jou, ik wil samen onze huis inrichtingen en vredig zonder zorgen leven.'
Hij trekt me in een knuffel, en ik sla mijn handen om zijn nek.

Hard sla ik weer met mijn vuist op de muur. 'Waarom!' Roep ik nog voor de laatste keer luid. 'Ik hield van je Mounir je gaf me keer op keer kracht op te staan, wie zal me nu een hand aanbieden.' Snik ik.

'Amira? Amira gaat het?'
Ik veeg mijn tranen ruw af en trek mezelf omhoog. Ik was mijn gezicht en open de deur.
Sarah kijkt me bezorgd aan. 'Het gaat super Sarah laat me aub gaan.' Zeg ik haast smekend.

Vandaag is het 1september mannen, ik heb een rotte klas en ja geen zin in dit jaar eigelijk... Wollah geloof me kan niet wachten tot vakantie weer eens zal beginnen. Ya rabi geef me sbar.

Ik merk dat jullie de laatste tijd veel stemmen achter laten, daar wil ik jullie voor bedanken en de lieve commentaren en berichten dankjulliewel❤️