Run away

Soms moet je keuzes maken en maken keuzes jou. #22

'We waren al ongeveer drie jaar samen, niemand die het van ons wist zelfs mijn beste vriendinnen niet. Ik was die tijd zo gelukkig ik kon mijn geluk niet op.' Ze stopt even en glimlacht door haar tranen heen. 'Dat waren de goeie tijden.' Fluistert ze zachtjes maar hoorbaar voor mij. 'Hij wilde dan met mij trouwen, hij vroeg me te trouwen tot op de dag van vandaag weet ik elke detail nog dat er toen gebeurde. We werden emotioneel en zaten daar op het strand met tranen terwijl we omringd waren door kaarsen in de avond waarvan de helft al gedoofd was.'

Ze pakt mijn hand vast, dat is wat ik zie maar niet voel omdat ik zo erg meeleef met haar. Ik voel haast haar hart scheuren van verdriet.

'Ik gaf hem toen het ja woord en geen twee dagen later stond hij voor de deur. Alleen zonder enige ouders, hij was alleen met zijn tante gekomen. Zijn ouders waren allebei om het leven gekomen toen hij nog heel jong was.' Fluistert ze dat laast. Haar ogen zijn nu al opgezwollen, en haar wangen zijn rood van de tranen die er steeds overheen rollen. Haar lip trilt wat en haar hand drukt ze op de mijne.
'Mijn ouders wilden hem absoluut niet, hij was niet van onze niveau zeiden ze. Het gekste van al is dat ze het hem recht in zijn gezicht zeide. Die dag had ik me kapot gehuild, omdat ik niet mocht trouwen met de man van mijn leven en ook omdat ik toen heftige ruzie met hem kreeg hierover. Hij wist niet dat mijn ouders kieskeurig waren op gebied van geld wat ze dus wel zijn.' 'Wacht wat?' Floept eruit. Ze knikt naar me toe. 'Je hebt het goed gehoord, mijn ouders zijn rijk en niet zon beetje ook maar stinkend rijk.'
'Maar waarom woon je dan hier?' 'Wacht daar zijn we bijna aangekomen.'
Ik knik als teken dat ze mijn aandacht weer volledig heeft. 'Ik huilde dagen, at niet en sliep niet ik kon niet meer zonder hem leven. Ik wilde hoe dan ook met hem mijn leven verder voort zetten dus ging ik op een avond naar hem toe. Hij opende de deur voor me en was helemaal alleen, hij was zielig alleen. Toen hij me zag was hij verbaasd en wilde dat ik weg ging hij wilde geen problemen voor me maken. Maar ik ging naar binnen en we hadden alles uitgepraat tot in de kleinste detail. We wilde trouwen. Toen stelde hij iets voor, En ik ging akkoord aangezien het de enige oplossing was en we toch zouden trouwen. We deelden samen het bed en het was.... ik zal die avond nooit vergeten het was magisch maar ook zo'n fout.' 'Jullie hebben-' 'Ja.' Onderbreekt ze me.
'Toen we het gedaan hebben ging ik de volgende ochtend terug naar huis, daar heb ik mijn ouders verteld dat of ze nu willen of niet ik wil trouwen met hem. Wat ik ook deed, we trouwden samen maar zonder de steun van mijn ouders, ze kwamen zelfs niet opdagen. Nasser kwam wel, hij was er voor me ondanks dat hij me zo vaak waarschuwde dat die jongen niet betrouwbaar is toch steunde hij me door dik en dun. Uiteindelijk had hij ook zijn problemen gekregen.' Ze stopt en kijkt me dan met een blik aan waardoor ik nu in tranen wil barsten. Iets zegt me dat er iets slechts gaat gebeuren. Ze schraapt haar keel en laat dan een diepe zucht horen. Ze knijpt in mijn hand en kijkt dan naar de tafel.

'Alles ging voor een tijdje goed, tot mijn ouders een verleidelijke vrouw inhuurde om mijn man te verleiden... hij liet zich eerst niet inpalmen maar daarna kwam hij soms heel laat thuis of sliep hij niet eens thuis. De dag dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, is ook de dag dat ik erachter kwam dat hij met helemaal geen goede bedoelingen had als hij ging werken. Hij.... toen ik heb vertelde dat ik zwanger was van hem werd hij razend. Hij was er nog niet klaar voor zei hij, hij wilde niets met me te maken hebben dus ging hij weg. Hij was verdwenen.'

O mijn god. Hoe kunnen haar bloedeigen ouders haar dit flikken? Ouders willen toch altijd dat hun kinderen gelukkig zijn damnn.

'Ik at niet meer, was in een depressie en moest elke dag bijna naar een psycholoog, hij nam mijn eer af, en verliet mij met een flauw excuus. Mijn ouders hebben hem gewoon weten om te kopen.' Ze slikt en veegt haar tranen weg. Ondertussen rollen de tranen ook bij mij naar beneden. 'Ik kwam zelfs tot een punt in mijn leven dat ik niet meer wilde leven.' Fluistert ze. 'Maar ik kon het de baby niet aandoen, het is niet zijn fout.' 'Ik weet n-' 'Ik hield het vol tot wat vrienden van Nasser naar Marokko wilden gaan, hij hielt mij ook over en hier ben ik dan.' Onderbreekt ze me. 'Zijn vrienden weten niets over me, mijn ouders hebben me nog geprobeerd te bellen dat ze me hebben vergeven en dat ik naar huis mag komen maar ik kan het niet over mijn hart te krijgen ze te zien, ze hebben van mijn leven en hel gemaakt. Misschien vertel ik het niet zo goed maar hoe ik het heb meegemaakt was echt een hel.' Ik wrijf over haar rug terwijl ik haar stil sus.

Haar situatie is helemaal niet te vergelijken met het mijne, ik was gewoon verloofd en heb gelukkig mijn eer nog. Ze heeft zoveel meegemaakt en het begon allemaal door de liefde. Ik weet het flauw excuus maar ik geef de schuld aan de liefde, het maakt je gewoon stilletjes aan kapot, het belooft je eeuwige geluk maar steekt je toch neer wanneer je het niet verwacht of wanneer je net dacht dat het goed ging.

Nadat we nog een film hebben gekeken en hebben gegeten is Zineb in slaap gevallen, ik heb haar naar bed gebracht en ben terug naar de woonkamer gegaan. Het is ondertussen al bijna half drie 's morgens en Nasser is nog steeds niet terug, ik krijg ook geen slaap heb mezelf geprobeerd in slaap te denken maar geen resultaat.

Ik grijp naar mijn gsm en verbind me met de wifi. Meteen krijg ik een hoop meldingen binnen waarvan natuurlijk een van Mounir. Ik beluit deze keer te lezen wat hij stuurt. Ik open mijn dm en haal diep adem waarna ik mijn ogen over de woorden laat gaan.

Mounir0_r zegt:
Lieve Amira, ik weet dat je de brieven niet hebt gelezen en dat je dit vast ook niet zal openen maar dit is het minst wat ik kan doen. Stel dat je dit toch leest wil ik je mijn oprechte excuses aanbieden ook al ben je daar nu helemaal niets mee. En je moet niet denken dat je niets voor me betekent want anders had ik de moeite niet eens gedaan. Ik ben er wel vrij zeker van dat je vragen hebt, en ik weet niet wat je vragen ook zijn maar ik denk dat ik een paar wel zo kan beantwoorden.

Ik haal even diep adem en veeg snel de traan weg die zonder besef naar beneden is gerold. Ik richt even mijn aandacht op Zineb's slaapkamerdeur en richt me dan weer tot mijn gsm. Ik moet sterk zijn, ze heeft dit nog veel erger meegemaakt en heeft meer pijn. Als zij dit aan kan dan ik ook.

Het begon allemaal zes weken voor dat we verloofd waren, het was die dag dat we in het park hadden afgesproken tijdens de zomer.

Die dag weet ik nog heel goed, het was een warme dag en het was ook dezelfde dag waarop hij me meenam in de avond naar een meertje wat uren in de auto samen opleverde, het was een leuke gezellige lachwekkende dag, die dag was ik er nog zekerder van dat hij die ene was. Maar nu weet ik beter.

Jij zou later komen omdat er iets tussen kwam vanwege je vriendinnen en dus stuurde je Soumia op me af met wat eten, wat erg lief van je was maar dat had je eigelijk niet moeten doen dan was dit feitelijk gezien allemaal niet gebeurd.

Geeft hij mij nu de schuld van dit alles?

Don't forget to
Vote⭐️
Comment💬
Tag 👥

Kissesssss
Foodlover🍕