Run away

Mensen verlaten je met een reden, je krijgt er iets beters voor in de plaats #14

Als ik op kijk, zie ik twee hemels blauwe bezorgde ogen die mooi vallen in het donker mij onderzoeken. 'We hebben ons kapot gezocht naar jou Am, doe dat alstublieft nooit meer, ik moest zelfs liegen tegen je oma.' Zegt Yassin waarna hij me in een omhelzing trekt. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd op zijn schouder voor even rusten, zijn geur drinkt mijn neus in en vol verdriet snuif ik het op. Hij ruikt net als Mounir als hij een douch neemt.

Ik open mijn ogen en pinker vlug mijn tranen weg voor Yassin ze ziet, dan valt mijn aandacht op een zwarte gedaante iets verder ons dat naar ons kijkt. Ik trek me los van Yassin en vorm mijn ogen tot spleetjes. 'Iemand houd ons in de gaten.' Fluister ik, bang dat mijn stem weg valt van de brok die er nog in zit. Hij volgt mijn blik en glimlacht dan. 'Dat is Nasser maar, echt iedereen zocht zich kapot naar je zelfs hij en daarvoor ben ik nog steeds verbaasd.' Ik haal diep adem en laat een hand door mijn lange haren gaan. 'Zal ik je dan maar naar huis brengen?' Ik schud mijn hoofd. 'Waar is de rest? Ik ben ze een verontschuldiging verklaart.' Komt er hees uit. Ik hoest het even uit en kijk dan weer in de bezorgde ogen van Yassin. 'Luister Amira, als je wilt kan je het er met mij overhebben, want dat je iets dwars zit ziet iedereen aan je ik ben hoe dan ook een en al oor voor je en zal je hieruit ook steunen.' Zegt hij. Ik glimlach lief naar hem en knik dan stilletjes met mijn hoofd.
'Dankjewel.' Fluister ik, hij knikt en staat dan op waarna hij me zijn hand bied, dankbaar neem ik zijn hand aan en trekt hij me overeind. We lopen naar Nasser toe en ik zie dan Yassin naar Nasser knikken. Als we alle drie de auto instappen schenkt Nasser mij ook een onderzoekende blik toe via het spiegeltje, nog steeds zonder een woord uit gewisseld. Dan start hij de auto op en rijd de donkere straten op die maar eenbeetje worden belicht door de lichtpalen. 'Ja waar zijn jullie?' Zegt Yassin in zijn gsm. 'Is goed we komen.' 'Richting Hotel van Raya.' Gebaart hij naar Nasser die dan meteen omkeert.
Ik ben ze op zen minst echt een verontschuldiging verklaart.

Als de auto tot stilstand komt overweeg ik uit te stappen, net dat ik de deur opende draait Yassin zich om. 'Ik blijf wel in de auto wachten, ga jij maar met de meiden praten.' Zegt hij. 'Nasser breng haar naar Raya's kamer ze weet natuurlijk niet waar die is.' Zegt hij nu zijn aandacht gericht op Nasser. Ik hoor hem diep zuchten en vol tegenzin opstaan. Ik glimlach nog naar Yassin en loop dan achter Nasser aan die al een eindje is gaan stappen. De deuren springen open en meteen worden mijn ogen overspoeld door het mooie hotel. Alles is mooi, hoe ze het hebben ingericht op een leuke gezellige manier met simpelen kleuren. 'Hey kom je nog of?' Zwaait Nasser naar me. Ik loop naar hem toe en samen lopen we de lift in. Er heerst een ongemakkelijke stilte tussen ons. Als hij zijn hand langs me heen op een knop drukt staat de lift opeens stil. Ik kijk hem vragend aan.

'Wat was er nou?' Vraagt hij zijn hand achter mijn rug nog steeds op de knop. 'Er was niet.' Zeg ik dan. Ik kijk naar de liftknop en draai me dan terug om naar hem. Zijn ogen zoeken naar de mijne en ik weiger oogcontact te maken want dan ziet hij misschien wat er was. Ik neem liever geen risico's. 'Kijk me aan.' Beveelt hij me dan. Ik schud mijn hoofd. 'Haal je vinger van die knop zodat ik naar de meiden kan, Yassin staat op je te wachten.' Zeg ik. Hij zucht maar houd nog steeds zijn hand gedrukt op de knop. Ik laat meteen ook een zucht vrij en kijk hem dan vragend aan. 'Amira wat was er.' Dit is de eerste keer dat hij mijn naam uitspreekt, en ik zeg je eerlijk hij zei het niet verkeerd. 'Er was gewoon niet.' 'Kijk in mijn ogen en zeg het nog eens.' Ik til mijn hoofd op en kijk hem nu recht in zijn grijsachtige met een vleugje licht groene ogen. 'Er. Is. Niets.' Zeg ik expres met spatie zodat hij de boodschap aandachtig kan begrijpen. Hij trekt zijn mond hoek open en een soort van grijns siert zijn lippen. 'Je liegt.' Zegt hij dan volmaakt. 'Ik zie het in je ogen, je liegt.' Herhaalt hij.

'Amira! Am! Heb je jezelf pijn gedaan?' Ik schud mijn hoofd. 'Het gaat wel Mounir.' 'Nee ik breng je naar het ziekenhuis.' 'Nee! Het gaat echtwaar Mounir.' 'Ben je gek? Je hebt vast je enkel gebroken, voel je dit.' Voorzichtig schuift hij mijn voet omhoog. Ik bijt op mijn lip van de pijn om het niet uit te schreeuwen. 'Nee basta! Het spijt me zo zo erg Am.' Zegt hij. 'Wat? Je hebt helemaal niets verkeerd gedaan Mounir! Het was ik die achterop wilde springen.' Ik wenk naar zijn fiets. Hij schud zijn hoofd extreem en tilt me dan met een beweging om. 'Ik breng je te voet wel.' Zegt hij. 'Ik heb geen pijn Mounir.' Dit keer stopt hij en kijkt me diep in de ogen aan. 'Je schreeuwt het binnen uit van de pijn Amira, ik zie het in je ogen. Ik breng je en daarmee klaar.' Zegt hij en stapt verder met mij in zijn handen.

'H.. heb ik iets verkeerds gezegd?' Maakt Nasser me wakker. Ik schud mijn hoofd en laat mijn ogen naar de grond vallen. Een traan valt uit mijn ooghoek, en meteen veeg ik die weg. 'Hey gaat het?' Vraagt hij weer. Ik knik stilletjes en laat dan een snik los. Hij haalt zijn hand van de knop af en de lift beweegt weer. Blijkbaar weet hij nu niets om te zegen. Als de lift stopt loop ik eruit, en kijk achter me naar Nasser die is blijven staan. 'De zesde deur nummer 376.' Zegt hij en drukt op de knop waarna de lift deuren dicht gaan. Lekker dan.

Ik klop aan en meteen word de deur open gedaan, ik word ook gelijk naar binnen getrokken in een knuffel. 'Waar zat je nou he?' Zegt Miryam trillend. Als ze me los laat komt Raya op me af en geeft me een zachte boks op mijn schouder waarna ze me weer in een knuffel trekt. 'Doe dat gewoon nooit meer begrepen! We zijn in Marokko hier zeker niet doen.' Ik kan aan haar stem niet afleiden of ze boos op me is of niet, maar wel dat ze ongerust was.
'We maakte ons zon zorgen man.' Zegt Raya. Ik sla mijn schoenen uit en loop achter ze aan naar de woonkamer. Ik bestudeer de kamer, helemaal mijn smaak eigelijk? Niet groot niet te klein gewoon simpel. Overal hangen foto's.
'Wat was er nou Amira?' Vraagt Miryam. Ik plof tussen hun op de bank en zucht het uit. Ze kijken me afwachtend aan. Ze geven echt om me. Ik haal diep adem. Ik ga ze gewoon alles toevertrouwen.

Hoi, heb eigelijk niets te zegen momenteel. Alleen dat ik echt in vakantie mood ben. Nog weekje strijden!

Laat een vote of reactie achter als je mijn hartje wilt laten kloppen x

Kisss Foodlover🍕