Run away

Who says I am normal? #26

Dagen vlogen voorbij, weken vlogen voorbij en ik was nog steeds met mijn oma gebleven. Ik dacht er heel af en toe aan om weer te vertrekken en ergens mijn leven op te pakken maar steeds weer schudde ik die gedachtes ook van me af. Omdat ik het hier gewoon leuk had, zonder dat ik erbij stil stond had ik ook hier een familie gemaakt. Raya, Miryam, Zineb, Yassin en Fouzi ze maakten er allemaal deel van uit. Ik heb Zineb vaker bezocht en ook uitgenodigd zo heeft ze de rest ook beter leren kennen en niet alleen onder de naam van vrienden van haar broer, maar nu ook haar vrienden. We zijn onwijs close geworden en delen zelfs onze geheimen met elkaar, mijn verhaal weten alleen Raya en Miryam en dat wil ik eigenlijk ook zo houden. Ik wil mijn verhaal verwijderen uit mijn leven, het maakt toch niet meer uit de pijn is genezen. Van Nasser heb ik echt heel lang niets meer gehoord maar wel gezien. Hij hangt nog af en toe met Yassin maar voor de rest is hij altijd spoorloos. Yassin vertelde me dat we hem gewoon moesten laten, hij had zo zijn maanden en dan moesten we hem gewoon niet storen.

'Oma ik ga naar Miryam!' roep ik voordat ik de deur achter me in een klap dicht gooi nadat ik het huis heb opgeruimd. 'Amira.' midden op straat draai ik me om en zie mijn oma via het luikje met een hand naar me zwaaien en met de andere hand drukt ze haar telefoon tegen haar oor. 'Kan je even terug komen we moeten praten.' ik spleet even mijn ogen maar knik dan naar haar als ze me smekend aan kijkt. Ik hijg als ik helemaal boven ben. 'Ik ben hier!' roept mijn oma vanuit haar kamer. Ik stap dan ook meteen haar kamer in, ze wenkt me op haar bed te zitten en braaf luister ik. 'Wat is er oma?' vraag ik als ze nog even stil uit het raam kijkt. 'Ik kreeg net een telefoontje.' ik weet niet waarom maar nadat ze dat zei slik ik mijn speeksel hard in. 'Ja?'

'Het was je moeder.' 'Oh.' komt er onbewust uit. 'Wat wilt ze?' ze kijkt me even onderzoekend aan, trekt haar wenkbrauw even op en ploft dan naast me neer op haar bed. 'Ze wilt dat je terug komt.' zegt ze en pakt mijn hand vast. 'Hoezo?' zeg ik koeltjes en kijk even voor me uit. 'Ze wilt gewoon dat je terug gaat Amira, naar huis.' 'Ik ben al thuis, hier bij u.' Nadat ik dat hem gezegd knijpt ze heel lichtjes in mijn hand.

'Lieverd luister eens naar me.' ik kijk naar haar op en glimlach lichtjes omdat ik weet wat er nu gaat komen. Haar speech. 'Dit is en blijft altijd je thuis maar niets helemaal niets voelt als een echte thuis zonder je moeder om je heen. Je moeder Amira, ik weet dat je naar haar smakt.Ze heeft je groot gebracht.' 'Nee oma ik wil niet dat je zoiets zegt, niet voor haar opkomen. Ze geloofde me niet, ze geloofde haar eigen dochter gewoon niet oma en ze steunde Samira's fout. Welke moeder kiest er nu tussen haar eigen kinderen bewust? Wie? Geen enkele moeder zou uit haar bloed eigen kinderen kiezen, nee want haar kinderen staan aan dezelfde lijntje. Oma ze liet me niet eens zijn wie ik wilde zijn.' Als ik een zakdoek in mijn handen krijg gedrukt kijk ik op. Natuurlijk zijn er weer tranen gevallen, verdomme ik probeerde me nog groot te houden. Dankbaar pak ik het van haar aan en veeg lichtjes mijn tranen weg. Ik walg over mezelf. 'Je hebt gelijk Amira, je moeder heeft het heel erg slecht aangepakt maar ze is en blijft je moeder. Niets is beter dan je moeder.' Ik haal diep adem en knik dan lichtjes. Ze begrijpt me maar ook weer niet. 'Ik blijf oma natuurlijk als je wilt dat ik met je blijf anders ben ik meteen weg.' 'Nee schat, natuurlijk wil ik dat je blijft wat is dat nu voor een domme vraag. Maar ik moest van je moeder met je praten.' 'Dan kan je haar zeggen dat ik blijf.' Als ik dat heb gezegd trek ik mezelf overeind en druk een kus op haar voorhoofd. 'Ik ga nu naar Miryam, tot straks.' 'Allahy hafdak.' mompelt ze waarna ik haar kamer verlaat.

'Serieus.' zegt Miryam en kijkt me vragend aan. 'Ja daarom ben ik ook wat later.' 'Geeft niet schat, het enige wat ik wil zeggen is dat alles en iedereen wel een tweede kans verdient. Geef het een kans.' Ik grom wat en loop dan naar haar keuken waar ik ijs voor mezelf en voor haar neem. 'Ik heb Zineb ook gevraagd, ze komt over tien minuten. Raya kon niet ze moest wat dingen regelen.' Ik proest het even uit en kijk Miryam afwachtend aan dat ze zegt dat het een grap was. 'Het was geen grap bitch.' zegt ze lachend. 'No way, Raya heeft zaken? ze heeft een leven?' 'Je weet nooit wat ze met zaken bedoelt misschien gaat ze gewoon diepvries pizza's kopen.' 'Daar heb je een punt.' zeg ik en lik aan mijn lepel.

Als Miryam eindelijk klaar is met douchen gaat de bel. 'Ik ga wel vast Zineb!' roep ik extreem hard omdat ik weet dat ze me niet hoort door die deur heen. Huppelend huppel ik naar de deur. Sike ik schuif met Miryam haar pantoffels in slow motion naar de deur. Als ik de deur open gooi vliegt Zineb me meteen om de nek. Ik knuffel haar terug. 'Hoe gaat het?' vraag ik. 'Goed hamdoullillah met jou?' 'Jawel goed.' 'Waar moet ik deze dan leggen.' klinkt er achter haar. Meteen herken ik natuurlijk zijn stem.
'Kan je het binnen leggen ik heb nogal last van mijn rug.' Zineb loopt meteen langs me heen naar binnen terwijl ik de deur voor Nassim open hou. Voor hij binnen stapt kijkt hij me even doordringend aan waar ik enorm zenuwachtig van word aangezien hij niets zegt en gewoon kijkt. Daarom hoest ik ook nep zodat hij ontwaakt en doorloopt maar dat hielp niet echt, het leverde me alleen en smerige grijns van hem. Wanneer hij besliste naar binnen te komen kwam hij expres dichter tegen me aan waarna ik mezelf tegen de deur drukte. 'Nassim blijf even je bent altijd snel weg.' hoor ik Miryam zeggen terwijl ik de deur dicht sla. Ik werp haar dan ook meteen een dodelijke blik  die ze blijkbaar goed begreep. 'Of als je nog werk hebt dan hou ik je niet tegen.' voegt ze toe en rolt met haar ogen naar me. Nassim kijkt naar me op en meteen schenk ik hem een brede fake glimlach. 'Eigenlijk heb ik niets te doen vandaag.' zegt hij met zijn ogen nog steeds op mij gericht, als ik dan ook terug op kijk naar hem grijnst hij naar me alsof hij dit echt allemaal expres doet. Ja hij doet dit ook expres Amira.
'Zou ik de boys mogen bellen?' 'Ja tuurlijk.' zegt Miryam enthousiast waarna ik weer een dodelijke blik werp.
Natuurlijk dat kon er nog bij, ik had eigelijk meer zin om alleen met de meiden te zijn. 'Ik help je wel.' Zegt Zineb naar Miryam en probeert overeind te komen maar zonder succes. 'Nee, blijf jij maar zitten schat je moet niet teveel bewegen Amira helpt me wel.' Zegt ze doelend op de kleine baby in haar buik. Ondertussen weten we ook dat het een jongetje is. Toen ze het ons vertelde barste ze in tranen omdat ze er zeker van is dat hij heel erg op zijn vader zou gaan lijken. Het brak haar maar tegelijk was ze blij zei ze toen. 'Amira kom je?' Ik knipper met mijn ogen en knik dan waarna ik haar volg naar de keuken.

SORRY DAT IK ZO LANG NIET HEB GESCHREVEN SORRY SORRY
SORRY
I really am.

Alvast ramadaan moebarik strijders, en voor degene die binnekort examens hebben succes.

Love

Kissess
Foodlover🍕🍕