Run away

Gemengde gevoelens moet je leren bedwingen #4

Ik voel woede, woede en pijn. Ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan. Waaraan heb ik dit verdient? Waaraan? Ik vertrouwde haar. Ik vertrouwde hun. Mijn eigen zus en de liefde van mijn leven.

Net voor ik het slot open draai trek ik mijn hand terug en draai ik me om en blijf staan.
Het is stil aan de andere kant. Ook hier hoor je alleen Soumia snikken.

Dan zie ik dat ze net iets wilt zeggen.
'Hou gewoon je bek.' Zeg ik met een trillende stem eerst.
Ik hou me vast aan de kapstok voor handdoeken.

Mounir is ondertussen weer beginnen kloppen op de deur.
'Het is niet haar schuld doe open Amira.'
Het gebonk word harder.
'Als die deur nu niet open gaat breek ik die deur.' Hoor ik Mounir serieus maar erg onzeker zeggen.
'Weetje, breek die deur maar open Mounir. Breek het dan! Alsof je niet al genoeg hebt gebroken vandaag!' Schreeuw ik. Ik zak op de grond en veeg mijn tranen weg.

'Het spijt me.' Mijn ogen doorboren de betraande ogen van Soumia. Ze kijkt meteen naar de grond.
'Hoe lang is dit al bezig?'
Geen reactie.
'Hoe lang!' Roep ik.
'Z zes w weken.' Stottert ze.
'Dus voor mijn verloving?' 
Ze knikt.
Ik ga voor de spiegel staan en kijk naar mezelf. Mijn ogen zijn helemaal rood en opgezwollen.

Ik sla met mijn vuist in de spiegel. Meteen druppelt er bloed uit mijn hand.
'Amira ik smeek je doe het jezelf niet aan.'
'Hou je bek.' Zeg ik kwaad. Meteen vliegt de deur open en komt  Mounir op me af gerent.
Hij pakt mijn hand beet en kijkt me aan. Ik lees niks van hem af. Helemaal niks. Ik trek mijn hand los uit zijn greep en duw hem weg van mij.

'Amira laten we dit uit praten als volwassenen.'
Volwassenen? Volwassenen?

'Praten jullie maar met elkaar.' Ik duw hem aan de kant en loop de badkamer uit.
Ik kan er niet meer tegen. Hij is verdommen met mijn bloedeigen zus vreemd gegaan.

'Amira wat is er aan de hand?' Voor me zie ik mijn vader naar me kijken.
Oh wauw dit was het enige dat er nog aan mankeerde.
'Ik vraag je iets jonge dame antwoord.' 'Waar is mama?' Vraag ik spottend.
'Hier.'
Achter hem verschijnt mijn moeder die me vragend aan kijkt.
'En was het leuk in Frankrijk?' Ze knikt.
'Wie heeft je gebracht?' Vraag ik door en knars mijn tanden. 'Je neef heeft mij gebracht en dan ben ik terug gekomen met de TGV.' 'Oh en papa heeft je daar zeker opgehaald.' Ze knikt onschuldig. Och mama. If u only knew.

Als haar blik valt op mijn hand trekt ze aan mijn vaders hemd om het aan te wijzen. Dan kijkt ze naar Mounir. En gelijk naar Soumia die ons van boven aan kijkt. Vol ongeloof kijkt ze terug naar mij.

'Wat is hier gebeurt!' Roept hij weer. Hij schud me door elkaar en kijkt me nu boos aan. 'Als je niet maakt dat je een deftig-' 'woow.' Onderbreek ik hem. Hij schrikt van mijn reactie en laat me los. Ik begin te lachen.
'Je wordt boos omdat je niet weet wat er aan de hand is maar je trekt me niet in een knuffel terwijl je ziet hoe ik eraan toe ben.' Zeg ik.
Zijn mond gaat eenbeetje open en even slikt hij alles weg.
Ik ben me echt aan het inhouden om niet tekeer te gaan, ik wil nog respect houden. Maar soms neemt je emotie de controle.

'Had je een leuke namiddag papa?' 'Hoe was de film?' Voeg ik eraan toe. Helemaal wit getrokken doet hij zijn jas open.
'Mama,' ik richt mijn blik nu op haar.

Dan haal ik diep adem en kijk hem weer aan. Ik wil niet dat mijn moeder voelt wat ik nu voel, maar als ze erachter komt dat ik het wist en niets zei zal het meer pijn doen.

'Papa gaat met een andere vrouw.' Springt eruit mijn mond.
Voor ik maar mijn mond terug kan open trekken tilt mijn vader zijn hand op en slaat raak op mijn wang. Het grappigste van allemaal is dat het niet eens pijn doet. Ik voel die pijn niet eens meer.

'Hoe durf je zon leugen te zegen over mij!' Roept hij.
Ik glimlach alleen maar.
'Mariem en Sarah hebben het ook gezien in de bios dus ontkennen heeft geen zin.' Zeg ik kalm.
Hij klapt me nog een keer en spuugt dan onzeker op de grond.

Ik loop langs hem heen achter mijn moeder. 'Mounir, Soumia! Jullie zijn nog lang niet van me af.'
'Veel plezier he papa met je hier uit te redden.' Spot ik weer.
'Kowed a.'
Ik kijk mijn moeder aan die gechoqueerd voor zich uit staart. 'De waarheid is hard.' Floep ik en loop de stoep af.

Ik klop zo hard als ik kan op de deur van Mariem. Meteen doet zij de deur open. Ik hoor lawaai en gepraat maar trek me daar niks van aan.
Ze kijkt me bezorgd aan als ze mijn tranen ziet. Ik stap op haar af en geef haar een knuffel.
'W w waarom m w word mijn g geluk afgenomen v van mijn ei eigen zus.' Snik ik op haar.
Ze klopt op mijn rug en drukt me steviger naar haar toe.

'Stil maar schat laten we binnen rustig praten.' 'Heb je b bezoek?' Stotter ik.
Ze knikt. 'Nee dan ga ga ik.' Ze schud haar hoofd en pakt mijn hand. 'Denk je nou echt dat mijn bezoek belangrijker is? Jij bent belangrijker. Voor mijn part laat ik ze hier en gaan we samen weg.' Ik knik. Ze gebaart me te wachten en komt terug met sleutels.

Daar zitten we dan in de auto. Ik heb haar alles verteld van A tot B. Alles. Ook mijn woorden en mijn reactie.
Ze staart gechoqueerd voor haar uit en houd het stuur stevig vast. Ik zie dat ze erop slaat en me dan strak aankijkt.
'Je eigen zus?' Vraagt ze voorzichtig. Ik knik, ik zie hoe ze op haar lip bijt wat me beangstigd.
'En hoe lang?' Vraagt ze. Ze is net mij met die vragen. 'Meer dan v vier weken.' Ik veeg mijn tranen weer weg. En staar voor me uit.

'Ze gaan boeten.' Zegt ze dan na een lange stilte. 'Dat zou eerder Sarah zegen en niet jij, jij zou mij advies geven door te gaan.' 'Kan je dat?' Vraagt ze dan. Ik schud mijn hoofd. 'Waarom zou ik dan onnodig en onmogelijk advies geven?' 'Omdat het me op een of andere manier laat denken en ik meestal rustig word.' Zeg ik.
'Mijn advies kan jou gebroken hart niet maken.' Nee maar het kan wel helpen.'
Wat is er met haar? Ze geeft me altijd advies. Dankzij haar ging ik voor Mounir. En dankzij haar sta ik hier.

Ik schraap mijn keel als ik zie dat mijn gsm afgaat.
Ik neem op en wacht tot een lading scheld woorden.
'Je komt je spullen pakken en bent binnen no time weer weg! Ik wil je nooit meer zien noch horen!' Roept mijn kwade moeder. 'Je wilde stoken he? Sinds wanneer ben jij je manieren verloren? En dan nog Soumia in elkaar slaan?' 'ZE WAS MET MOUNIR IN BED!' Roep ik trillend. Ik voel mijn hoofd warm worden. 'Mijn verloofde!'
'Ja nou en ze houden van elkaar en jij neemt ze dat af.' Ik schrik. 'W wisten jullie dit? Wisten jullie dat allemaal al? JULLIE WISTEN HET GEWOON EN HIELDEN HET GEHEIM VOOR MIJ!' 'We moesten wel voor jou!' 'Hoezoo voor mij? Mij de pijn en ellende te sparen? Nou luister maar heel goed jullie hebben mij kapot gemaakt.' Met die woorden haak ik af en huil ik het weer uit.