Run away

Zoete Afscheid #7

Ik loop nog voor de laatste keer langs onze oude straat en kijk dan hopeloos rond. Voor de laatste keer. Zou het?
Ik loop onze straat in en al vanaf een afstand scan ik ons huis. Ik zie geen auto dus niemand is thuis.

Ik kan het niet, ik kan niet eens ervoor gaan staan puur omdat ik daar nog te zwak voor ben. Ik ben daar opgevoed als hoe ik niet wil zijn, ik ben daar verloofd geweest en daar is het probleem ook begonnen. Ik heb daar mijn ouders nooit echt gekend zoals alle normale kinderen hun ouders kennen en zij mij niet. Het enige wat ik daar had was mijn zus. Mijn enige zus die mij uiteindelijk verraadde en pijn deed.
Nog steeds snap ik niet waarom. Ik heb hem nooit gedwongen mij te verloven? Ik heb haar nooit onderbroken ze kon me altijd de waarheid zegen.

Door al die gedachtes heen besef ik niet dat er al een traan naar beneden is gevallen. Vlug veeg ik het weg en adem diep in. Beslama familie, daag vrienden, thala oude leven.

Ik ga eerlijk toegeven ik ben kapot slecht in afscheid nemen van mensen, daarom ben ik hem gesmeerd deze morgend.  Ik liet Sarah met kwijl in haar mond op de bank slapen en Mariem die laat op de avond na het werk kwam smeken heb ik op de grond gelaten. Ze viel van het bed. Ik heb haar maar daar late liggen, is normaal joh. Ze valt altijd uit bedden.

Ik kijk nog een laatste keer, en draai me dan om.

'Dames en heren willen jullie zo vriendelijk zijn om te gaan zitten we gaan zo stijgen graag jullie gordels om te voorkomen van ongewenste  situaties.
Ik doe wat er van me gevraagd word en doe mijn gordel vast. Ik stop mijn oortjes in mijn oren en kijk uit het kleine raampje. Ik schrik op als we blijkbaar op stijgen en het vliegtuig een raar geluid maakt alsof we neer storten.

Ik zie een hand voor mijn gezicht schudden en kijk dan op naar een meisje met een hoed. Ik trek mijn oortjes uit en frons mijn wenkbrauwen. 'Eerste keer zeker.' Zegt ze waarna ze naast me ploft. Kifech ze heeft geen gordel om? Ik kijk om me heen en zie de mensen rechtstaan. 'Dat was voor de kinderen bestemd.' Zegt ze waarna ze haar blik op mijn gordel legt en me dan glimlachend aan kijkt. Ik mag haar niet met haar lange rode sokken.

'Meisje, meisje.' Voorzichtig open ik mijn ogen en zie een wazig beeld voor me. Als ik me uitstrek en de kwijl wegveeg word mijn beeld helder. Ik kijk naar de vrouw die naast me was komen zitten en er nog steeds zit. 'We zijn er.' Zegt ze waarna ze haar handbagage vast neemt. 'Ik wens je hier een leuke tijd toe.' Zegt ze met een glimlach.
We zijn er. Mijn moederlandje, alles zonder moeder.

Kreunend kom ik overeind en grijp naar mijn tas, ik sluit voorzichtig aan bij de menigte maar al snel voel ik grond onder mijn voeten. De rest verliep eigelijk ook vlotjes en al snel rook ik de geur van mijn geliefde land. Marokko. Ik had deze geur nodig. Really.

Na lang met mijn hand gezwaaid te hebben stopt er eindelijk een taxi voor me. Ik open de portier en zie een jongeman naar me lachen. Uit beleefdheid glimlach ik terug. 'Waar wil je naartoe? A zwina.' Vraagt hij. Hij stapt uit en pakt mijn koffers die hij vervolgens in de koffer legt.
'Tanger.' Ik haal mijn beste berbers accent naar boven. 'Iwa mlih stap maar in.'

Jullie weten hoe dat gaat toch? Het verkeer. Hij die mensen uitschold. Wallo schaamte hier want de hele tijd keek hij naar me en ik zag het via mijn ooghoek. Ik deed alsof ik niks door had en z3ma uit het raam keek maar stiekem wil ik echt zijn ogen steken want hij gebruikt ze niet goed.

'Kowed a sahbi wollah ma diha placa dyali.'
Als we eindelijk zijn aangekomen na meer dan een uur rijden strek ik mezelf uit. Hij stapt ook meteen uit en haalt mijn koffers eruit. Als ik ze dankbaar aanneem en hem betaal met Europees geld kijkt hij alsof ik hem goud geef. Man.
Als ik even weg kijk drukt hij iets in mijn hand. Ik frons mijn wenkbrauwen en hij geeft me een tedere knipoog voor hij terug in zijn auto stapt.