Run away

Je leeft maar een keer, leef dan meteen goed #13

'Zoeken jullie een leuke plekje, dat gaan wij reserveren  voor straks.' Hoor ik Yassin van achter zegen. Ik knik maar zie Raya al achterom draaien om te protesteren. 'Laten we wisselen, jullie zoeken en plek en wij reserveren.' 'Raya nee jullie zoeken wij reserveren.' Ik zie dat ze op haar wang bijt en dan mee instemt. 'Niet te dicht bij het water, en liefst en plekje waar er zon en schaduw tegelijk is.' Voegt Fouad in die een mand draagt en het overhandigt aan Miryam. Ze neemt het aan en legt het zo danig tussen haar armen dat ze nog die tas van haar kan dragen. 'Aan wie moet ik deze parasol geven?' Alle drie kijken we naar Yassin, en proesten het uit. 'Mooi niet.' Zegt Raya lachend en stapt dan door, gevolgd door Miryam. Yassin kijkt mij smekend aan en ik kan het niet laten om te knikken en te zuchten. 'Lukt het?' Hij overhandigd mij de grote zware lange parasol waar ik   elk persoon mee zal raken zometeen als we al die menigte voorbij stappen. Ik laat een zachte kreun horen als het zwaarder word, hij heeft nu pas los gelaten besef ik.
'Dan gaan we maar tot zo.'
Ik draai me om en hoop dat ik van niemand het hoofd raak, want dan ben ik er geweest we zitten ten slotte nog in Marokko, ik ben er dan letterlijk geweest.

Na een eindje voel ik de parasol amper nog, het is zo zo lichter? Ik ben het vast gewoon nu de zwaarte of ik heb gewoon spierballen. Dat zal het vast zijn ja, de spierballen ik lach om die gedachte met mezelf. Zielig he? I know ik ben een apart gevalletje.

'Zet maar hier neer jullie.' Wijs Raya me aan. Zei ze nou jullie? Is ze blind? Waar is Miryam? 'Raya? Jullie?' 'Ja jullie twee zet dat hier, dit is een perfecte plekje om te zonnen en ook niet zonnen vind je niet.' 'Maar hoezo zeg je jullie je ziet mij toch alleen?' 'Wat nee man kijk achter je, jullie zijn toch met twee of kan je niet tellen tjonge jonge.' Ik draai voorzichtig mijn hoofd naar achteren en zie Nasser naar me grijnzen. Ohja, hij ging ook mee. Gezellig.
'Ik kon je dit toch niet alleen laten dragen.' Ik rol met mijn ogen en trek de parasol mee zodanig dat we het netjes legen waar Raya ons aanwees en steken het in elkaar.
'Zo krijg ik geen bedankje?' Zegt Nasser als hij trots naar de parasol kijkt. Ik trek mijn wenkbrauwen op en negeer zijn vraag volkomen. Een bedankje? Voor? Mijn handen te branden zeker.
Ik glimlach liefjes naar hem als hij nog steeds op en antwoord wacht, hij glimlacht vredig zijn witte tanden bloot en dat was voor mij een voorteken door te stappen wat ik ook doe, ik stap dwars door hem heen voor hij me weer zijn bedankje vraagt en ik hem regel recht een klap verkoop. Ik voel gewoon zijn blik op me branden maar ik negeer het volkomen en ga naar Miryam toe. 'Hulp nodig?' Ze schud haar hoofd. 'Ga lekker het water in.' Zegt ze. 'Nee ik ga niet alleen, bovendien heb ik geen zin erin te gaan.' 'Als ik niet ongesteld was nu dan had ik graag het water met je in gegaan.' Lacht ze naar me, ik lach terug maar mijn glimlach trekt algauw weg als een koppel mijn aandacht trekt.

Een meisje dat met haar hoofd naar het zand kijkt en een jongen die voor haar is gaan staan, hij trekt haar gezicht omhoog door zijn twee handen op haar wangen te legen en zo oog contact met haar te maken. Ze slaat eerst zijn handen weg maar laat het dan gaan. Hij heeft vast iets verkeerds gedaan, of ze pest hem. Meteen zie ik het meisje lachend weg lopen en de jongen achter haar aan. Ben ik egoïstisch als ik zeg dat dit mijn hart gewoon letterlijk breekt? 'Heey wat is er meisie.' Ik voel Miryam haar hand iets van mijn wang afvegen. Traan? Ik hoest het eventjes uit en loop dan weg van haar. 'Amira!' Hoor ik haar achter me roepen. Maar ik negeer het volkomen en loop naar een rustige plek.

Ik ben dit zo beu, hij heeft mijn hart genomen en wilt het maar niet terug geven. Ik weet het. Ik hoor hem te haten. Ik hoor ze te haten allemaal. Maar mijn liefde voor ze was zo zo groot dat ik bang ben dat ik ze niet kan haten. Allemaal.

Uren vlogen voorbij, en het strand werd leger en leger. Ik had mijn gsm uitgezet, omdat Raya en Miryam, Yassin me heel de tijd stuurden. Ik had geantwoord op Miryam en zei dat het goed gaat dat ze haar geen zorgen moet maken maar blijkbaar begreep ze niet dat ik even alleen wil zijn. Alles kwam gewoon weer naar boven echt alles, elk stukje herinnering dat ik met hém had en ik wil ze even laten bezinken.
Wat ik me al heel de tijd afvraag is hoe? Hoe kon ik zo blind zijn geweest? Hoe dom en naïef, hoe kan het dat ik het niet meteen zag. Ik voel me zo dom.
Plots schiet me iets te binnen. De brieven.  Mounir had me heel wat brieven gestuurd, pakketen en ik heb ze nooit gelezen had ze gestopt in een koekendoos en meegenomen gek genoeg. Het word tijd dat ik ze lees misschien staat daar meer in wat me kan breken, ik wil dat hij me nog meer breekt misschien krijg ik dan wel haat en vergeet ik dit hele gebeurtenis ookal weet ik diep van binnen dat het onmogelijk is.

Ik staar naar de zon die onder verdwijnt in de zee, het is prachtig. Ik trek mijn benen naar mijn gezicht en veeg mijn handen even goed af voor ik mijn benen vast hou om mijn gezicht er tussen te stoppen. Ik lig namelijk nog op het zand, en het ligt zo lekker warm.
Als de zon helemaal onder is en ik alleen nog maar die stralen van de zon boven het water zie verstop ik mijn gezicht tussen mijn benen in en sluit eventjes mijn ogen.

Ik gil het uit maar voel al gauw een hand op mijn mond. Als ik mijn ogen weer open zie ik Mounir verlegen glimlachen. Hij knikt naar me en trekt zijn hand van mijn mond af. 'Sorry ik wilde je niet laten schrikken.' 'W.. wie liet je binnen?' 'Soumia.' Ik sla hem voorzichtig op zijn borstkast en hij geeft me een verontwaardigd blik. 'Stel nou dat mijn ouders je zagen he wat dan.' 'Dan vertel ik ze hoeveel ik van je hou en je als mijn vrouw wil.' Ik glimlach vol geluk naar hem. 'Ik ben echt bloedserieus Amira ik kan echt niet wachten tot je eindelijk 18 word.' Zegt hij gemeend. 'Dan moet je nog twee jaar wachten.' 'Ja en daar baal ik van.' Zegt hij waarna hij naar mijn bed loopt en erop gaat liggen. Ik aarzel even maar doe dan de deur op slot en ga naast hem liggen met mijn hoofd op zijn borst kast terwijl hij over mijn bol aait. 'Mounir.' 'Ja?' 'Hou je echt van me?' 'Meen je dat nou?' 'Ja Mounir, als ik meisjes van school hoor praten over jongens die met ze spelen en bedrogen da-.' 'Die jongens die dat doen zijn gewoon kleine onnozele sukkels die nog in hun periode van groei zitten, zolang ze geen respect  hebben voor vrouwen zijn ze geen mannen.'  Ik sluit mijn ogen en luister naar zijn hart die bonkt. Dat geluid kilt me. 'En ja ik hou super veel van je Amira, je moest eens weten wat ik allemaal voor je over heb dat geen wat ik voor mezelf nooit over had.' Fluistert hij.

Ik laat ze hun gang gaan, een hele waterval stroomt uit mijn ogen en ik veeg ze niet weg, ik voel hoe mijn wangen en een stukje van mijn broek waterig voelt maar het kan me helemaal niets schelen. Ik snik het uit en laat me gaan, ik uit mijn pijn ook al voel ik me hierdoor niet beter.

Ik verstijf helemaal als ik twee armen om me heen voel en word getrokken.

Hoii liefiieessss, ik heb mijn cover en titel veranderd als jullie dat nog niet door hadden🤓 vertel me gewoon of jullie het goed vinden of slecht deal? ❤️

Kuskusss Foodgirl🍕