Run away

#28

We zijn inmiddels een paar minuten verder. Toen we hier aan kwamen werden we meteen geholpen en hebben ze Zineb ook meteen naar binnen gebracht. Verder zijn we niet op de hoogte. Iedereen zit geduldig af te wachten behalve Nasser, hij loopt steeds van links naar rechts en dan terug wat me enorm op mijn zenuwen werkt omdat ik er niet bepaald rustiger van wordt.

'Ik ben meteen gekomen. Weten jullie al iets meer?' Allemaal kijken we op naar Raya die er helemaal niet uit ziet eerlijk gezegd. 'Hoe lang is ze al binnen?' 'Niet lang.' antwoord Miryam en kijkt naar de deur waar ze haar hebben binnen gebracht. 'Niet lang!' roept Nasser, 'Je maakt een grapje zeker?!'  'Praat rustig dit is een ziekenhuis gast.' zegt Fouzi.'En sta eens stil.' voegt hij toe. Ik zie hoe hij zijn vuisten eventjes baalt maar zich dan ontspant en tegen de muur aanleunt. Raya tikt me aan als teken dat ik moet opschuiven. 'Miryam vertelde me dat ze veel bloed had verloren onderweg.' fluistert ze. Ik knik. 'Oh god!' beide kijken we naar Nasser die ons dodelijk aankijkt. Damn hij ziet er met die stress rimpel op zijn voorhoofd enorm sexy uit. Hij maakt het helemaal af als hij met zijn hand door zijn haar gaat. 'Waarom duurt het toch zo lang.' fluistert hij haast maar nog net hoorbaar voor mij. 'Waar ga je heen?' zegt Yassin maar hij krijgt geen antwoord terug en Nasser is al weg. Waarom sta ik opeens recht? Ik kijk naar Raya die lichtjes naar me glimlacht. Waar ga ik heen.

Als ik buiten ben zie ik meteen zijn brede rug op de bank rusten. 'Kom op Amira.' blaas ik uit en stap op hem af. Ik haal nog een laatste keer diep adem voor ik me naast hem zet. Hij verroerd zich niet, geen spiertje dat beweegt en ik hou mijn mond kijkend naar hem.

'Ik maak me zorgen.' O god eindelijk! Het praat! Na zo lang gewacht te hebben zegt hij eindelijk iets. Ik dacht dat hij zittend dood was.
'Dat weet ik, dat zijn we allemaal.' Hij kijkt even mijn kant op en voor een paar seconden oogcontact zag ik een flits door zijn ogen heen gaan.

'Ik ben gewoon zo'n sukkel.' Ik kijk hem verbaasd aan. Dat zei hij niet echt over zich zelf? Meent hij dat nu echt.
'Je bent geen sukkel.'
'Ik vergeef het mezelf nooit als er iets met de baby of met Zineb gebeurt.' Ontwijkt hij mijn opstand. Ik kijk hem ongelovig aan. 'Ik weet gewoon niet hoe ik Zineb verdient geen broer zoals... ugh!' 'Rustig Nasser. Rustig.' Zeg ik en leg mijn hand op zijn hand. Hij draait naar mij toe en kijkt me aan. Ik kan het niet plaatsen. Zijn ogen proberen iets te verbergen maar ik weet niet wat. Hij is bang. Als zijn blik weer op mijn hand rust trek ik vlug mijn hand terug en hoest. 'Het komt goed met haar Nasser, het komt echt goed met haar.' Hij zucht en knikt zachtjes.

Na zo'n tien minuten stelde ik voor om terug naar binnen te gaan. Misschien dat ze al iets meer weten. Als we samen naar binnen gaan houdt Nasser de deur voor me open. Ik knik dankbaar naar hem en loop dan samen met hem de gang van Zineb in. 'Oh god ze zijn er!' Hoor ik Raya roepen. Meteen versnel ik mijn passen en ik zie Nasser hetzelfde doen. 'Waarom duurde het zo lang?' Is het eerste wat Miryam op ons afvuurt. 'S.. sorry.' Stotter ik en laat mijn ogen over iedereen heen gaan die ons blijft aanstaren. 'De dokters zeiden dat ze elk moment klaar zijn.' Zegt Raya. Ik knik en leun tegen de muur. Nasser zet zich terug op de stoel naast Fouzi, Fouzi die op zijn rug klopt dat het goed komt. Ik richt mijn aandacht op de plafond.

Ik hoop dat ze allebei hier gezond uit komen. Mijn aandacht word getrokken door de deur die word open getrokken. Verbaasd maar ook blij tegelijk stap ik op mijn oma af. 'Je dacht toch niet dat ik dit wilde missen.' Zegt ze en trekt me in een knuffel. 'Maar huh hoe-' 'Ik probeerde je te bereiken maar je nam maar niet op. Dus belde ik Raya die me alles vertelde en meteen regelde ik een taxi.' 'Maar oma? Weet je wel niet hoe laat het is?' 'Ja dus?' 'Ik dacht dat je allang sliep.' Zeg ik 'Ik kon niet slapen.' Ik kijk haar met spleet ogen aan. 'Goed goed je hebt me.' Zegt ze en steekt beide handen in de lucht. 'Het is jou schuld jij hebt me geleerd hoe je met netflix moet werken. En nu kijken ik series te gelijk.' Ik proest het uit en trek haar terug in een knuffel.

Voorzichtig geef ik de baby aan Nasser. Hij neemt de baby voorzichtig vast en het is best schattig om te zien. Hij glimlacht naar de baby en zijn ogen lichten zelfs op. 'Welkom bij de familie lieve Safouane.' Jep. Ze heeft de kleine baby Safouane genoemd. En alleen ik weet waarom, Safouane is de tweede naam van Saber. De man waar Zineb heel erg van hield maar hij verliet haar. Ze wilde iets over hebben. Dus noemde ze hem Safouane.
Met mijn rechter hand veeg ik haar tranen weg. Ik glimlach naar Miryam die aan de andere kant van het bed zit en Zineb's hand vast heeft. Oma zit naast mij bij het bed van Zineb. En raya, Yassin en Fouzi staan bij haar voeten.

'Ik ben de gelukkigste vrouw op aarde.' Hoor ik haar snikken terwijl ze naar Safouane en Nasser kijkt.