You Are Mine (COMPLETED)

Chapter 2

II.

I breath deeply pagkatapak na pagkatapak ng aking paa sa lugar na halos dalawang tao ko ring iniwan. Tinakasan. Nakaramdam ako ng pangungulila sa aking puso at ngayon ko lang napagtanto kung gaano ko na mimiss ang lugar na ito. Lalo na ang mga taong mahalaga sa akin.

We're back. Yes. We're in the Philippines. In the most unexpected time and moment...

Bakit nga ba kami bumalik?
Naalala ko ang isang ordinaryong gabi para sa akin. Kakauwi ko lamang iyon. Galing ako sa eskwelahan when I saw Mama and Angelo in the sala. Tahimik na nag uusap. Pumasok na ko't lahat lahat ngunit parang hindi nila napansin ang aking presensya kaya naman nilapitan ko sila. Tumango ako upang halikan sa pisngi si Mama. Ganun din si Angelo. Na lagi ko nang ginagawa.

"Hi, Mama. Kamusta na po ang pakiramdam niyo?" Sabi ko. Dahil kanina bago ako umalis ang masama ang pakiramdam niya. Sinipat ko ang noo niya upang i-check kung nilalagnat siya. And her temperature is normal.

"Okay lang ako, Nak." Sabi niya. Isang malungkot na ngiti ang ginawad sa akin at sinuklay ang aking buhok.

Tahimik naman na nonood lamang sa amin si Angelo. Luminga ako sa kanya. Napakatahimik niya ngayon.

"Gelo, bat di mo ko inantay kanina?" May halong pagtatampo ang himig ko. Ngayon lang kasi niya ako hindi inintay parati kami nitong nagsasabay na umuwi dahil gabi na ang uwi ko. Kaya naman nagtaka ako ng makita ko siyang nandito na sa bahay.

"We need to go back to the Philippines." Sa imbis na sagutin niya ang tanong ay yun ang sinagot niya. Agad akong kinabahan ng marinig ko iyon.

"Huh?" Naguguluhang tanong ko. Naparang bang hindi ko narinig ang sinabi niya.

"We need to go back to the Philippines, Angela..." Ulit nito.

"Why?" I asked him. Nabasa ko sa mukha niya na parang nagdadalawang isip siyang sagutin ang ang tanong ko... I was about to ask him why. Whem he said me those words that me think for minutes para idigest ang sinabi niya sa akin.

"Angela... May natanggap kaming balita galing sa Pilipinas... Si Mr. Marciano Gutierres. He's... He's gone..." Halos mabingi ako sa binalita sa akin ni Angelo.

That night after he said those words ay hindi ako nakapagsalita. Ni hindi ako nakakakibo. Ang tanging nasa isip ko lamang ay sinabi ni Angelo. Ni hindi ako umiyak. My body was too shocked by hearing those words. Gusto ko sana sabihin kay Angelo na bawiin niya ang sinabi niya pero alam kong hindi ito nagbibiro. Na kahit kailangan ay hindi ito nagbibiro ng ganoong bagay. I was skeptisized. Too numb to feel anything, na kahit nandito na kami sa Pinas at ilang araw ko nang nalaman ang nangyari sa lalaking kinilala ko buong buhay bilang ama ko. The man that I used to called Dad. He's.... He's.... HE'S GONE...

"Anak, are you alright?" Mama asked me.

"Okay lang po ako Mama. Medyo nahihilo lang po talaga ako dahil sa biyahe" sabi ko which is true. Totoong nahihilo ako pero it doesn't matter to me now. Ang nasa isip ko ngayon ay gusto kong makita si Dad... I want to see him.

May sumundo sa amin. Si Mang Ben. He greeted us. Tinulungan ni Angelo si Mamg Ben na ilagay ang mga gamit namin sa sasakyan. Kami naman ni Mama ay sumakay na. Hinintay namim sila.

"Mang Ben. Sa bahay tayo sa San Juan." Sabi ni Mama nang makasakay na silang dalawa ni Angelo. Agad naman pinaandar ni Mang Ben ang sasakyan.

"Ma, pwede bang dumaan tayo sa Saint Joseph?" Sabi ko kay Mama. Sa Saint Joseph kasi naka-lagay ang labi ni Dad. Gusto ko na siyang makita. Mama looked at me if Im sure. Nakita ko rin mula sa rear mirror na naghihintay si Mang Ben.

"Mang Ben, sa may St. Joseph muna tayo." Si Angelo na ang nagsabi, nasa harapan siya kaya naman sa rear mirror kami nagkatinginan. I smiled to him.

Hindi naman nagtagal ay nakahinto na ang sasakyan namin sa entrance ng St. Joseph. Nakikita ko sa labas ang mga tao. Mga ilang minuto kong itong pinagmasdan.

"Anak, are you sure you want to come inside?" Mama worriedly ask me.

"I want to him Mama. Can I?" Nababasa ko sa mukha ni Mama ang pag-aalinlangan. Inalis niya sa akin ang tingin at tumingin sa kakambal ko.

"Angelo, pwede mo bang samahan ang kapatid mo sa loob?" Si Mama. Hindi sumagot si Angelo sa imbes ay lumabas ito at pumunta sa side ko. He opened the door for me.

"I'll go with you." Sabi nito sa akin. Bumaba na ako sa sasakyan. Umandar itong muli para magpark sa kung saan.

I could see a pair of different eyes looking to us habang nakatayo kami sa bukana na iyon. Hindi namin iyon pinansin sa imbis ay inalalayan ako ni Angelo as we walk papunta sa loob.

"Angela..." Someone called me up. Lumingon ako dito.
I saw Hannah. Wala na ang tingin niya sa akingm dati ng huling ko siyang nakita. What I saw in her eyes is sadness lumapit ito sa akin. And the next thing she did is hug me. She cried like a baby on my arms.

"Angela, si Tito Mar. Iniwan na niya tayo." Sabi nito. Umiiyak ito sa aking balikat. I hussed her. Wala pa din bumabagsak na luha sa mga mata ko at hindi ko alam kung bakit. Parang hindi pa din matanggap ng sistema ko ang nangyayari.

Maya maya lamang ay nahihimas-masan na ito. Inalo siya ni Kuya Zach na sa kung saan ay lumabas ito. Nasa tabi ko pa din si Angelo. He wasn't leaving my side. And im thankful that my brother is here with me. Kung hindi siguro ay baka di ko alam kung anong mangyayari sa akin.

Mula sa kinatatayuan ko ay kitang kita ko ang kinalalagyan ni Dad. Para akong estatwang napako sa kinatatayuan ako. Angelo help me walk hanggang sa makarating na kami sa harapa nito. And here I am staring at him. Sleeping coldly.

Dun palang parang nagprocess ang lahat sa akin. Lahat ng luha na di ko naiyak ay biglang nalan nagbagsakan.

"Dad... Im so sorry..." Mahinang bulong ko sa harap ng kabaong niya. Angelo leave me pero nakatayo pa din siya sa di kalayuan.

Isa isang bumagsak ang luha ko sa mga mata ko makita ang lalaking nagpalaki sa akin at tinuring kong ama buong buhay ko. Lifeless.

"Im so sorry Dad for failing youu. For all the disappointments that I've caused you. Im sorry dad."

Inayak lahat ng pede ko nang iiyak. I was hurt. Di ko akalain na ito na huling at unang pagkakataon na makikita ko siya pagkatapos mg dalawang tao. I was hurt.

Naramdaman kong may marahang humawak sa may braso ko. I looked up with my face full of tears. It was brother.

"Come on, we need to go..." Mahinang sabi nito. He gave me a hankerchiff na agad ko naman kinuha. I bid my goodbye to Dad and as soon as I turn my back. Agad nagtama ang mga mata namin ng taong inaasahang ko nang makikita ko sa oras na pumunta ako dito.

After 2 years of not seeing him in flesh ay bahagya itong nagmatured. His body got build. He stared at me blankly.

"Angela..." Nag iwas ako ng tingin sa kanya ng marinig ko ang tinig na iyon. Kahit dalawang taon kong hindi narinig iyon ay alam kong siya iyon. I saw the woman whom I called Mom.

She was crying.

"Angela... Anak...." Lumapit ito sa akin. And she hugged me. Katulad ng Hannah ay umiyak ito sa mga balikat ko. I hugged her too. I missed her. And I know sa lahat ng taong nandito sa loob ng kwartong to. Ito ang pinaka-nasasaktan.