You Are Mine (COMPLETED)

Chapter 14

XIV.

"Tell me its true... Lahat ng sinabi  mo kanina." Luke said as he locked me in his arms. Na parang walang paki alam sa mga taong nakatingin sa amin, na parang kaming dalawa lang ang tao dun. Even the taxi na sasakyan ko dapat kanina ay umalis na din. Napasinghot ako. Trying to stop myself from crying.

Inilayo ni Luke ang sarili niya sa akin upang magtagpo ang aming mga mata. Hinawakan niya ang dalawa kong balikat.

"Hey, look at me. Angela, look at me" mahinang sabi nito pero sapat na para marinig ko. Iniiwas ko ang tingin ko sa kanya. Narinig niya pala lahat ng sinabi ko kanina. At hindi ko alam ang isasagot sa mga tanong niya ngayon.

Hindi ako makatingin ng deresto sa mga mata niya. Lalo na't kita pa ang bakas ng pag iyak ko kanina. Hinawakan niya ang baba ko. And when he did that ay tiyaka lamang nag tama ang mga mata namin. My world stop. Na parang ang mga oras na iyon ay ang pinaka hihintay ko na pag kakataon sa buong buhay ko. Looking in his eyes makes me thought that everything is going to be alright. Natigil lamang iyon ng may marinig kaming isang tinig na tumawag sa pangalan niya.

"Luke..." Sabay kaming napalingon ni Luke sa pinag galingan ng boses na tumawag sa kanya. And there, I saw Alex. Na kakalabas lamang ng cafe na iyon. Her face is blank. Parang itong nanghihina habang tinitignan kaming dalawa. Ang mga mata nito ay nag sisimula na rin mag tubig. I could feel a suddened joint in my heart as I look at her. Mukha itong nasasaktan. And I know she is.

"Luke..." Muling tawag nito kay Luke. But Luke never leave my side. Hinawakan niya ang kamay ko as if he was saying to me that everything is going to be alright. He hold my hand na parang nakadepende doon ang lakas niya.

Napako ang tingin ni Alex sa kamay namin na magkahawak at mapakla itong napabuga ng hangin.

"So impossible..." Pabulong at pauyam na sabi nito habang di makapaniwalang nakatingin sa aming dalawa. Nararamdaman ko din ang tingin ng mga taong napapadaan sa amin. And I want to hide my face.

"Hindi ko matanggap na talagang may namamagitan sa inyong dalawa. And what's I can't accept more is that hindi ko alam na isang katulad mo pa ang magiging karibal ko kay Luke, Angela. I'll make sure you'll be miserable. Just watch and see." Sabi nito habang nakatingin sa mga mata ko. Nakaramdam ako ng takot dahil sa mga sinabi niya sa akin. Naramdaman ko naman na mahigpit na hinawakan pang muli ni Luke ang kamay ko.

Umalis na si Alex at sumakay na sasakyan niya na nasa hindi kalayuan lamang. I was left there with Luke na hanggang ngayon ay hawak pa din ang kamay ko. I tried to freed my hand pero mas lalo lamang hinigpitan ni Luke ang hawak sa kamay ko. Marahan niya akong inigayak sa harapan ng sasakyan niya at pagkatapos ay pinag buksan niya ako ng pinto. I hop in. At mabilis naman itong sumakay din sa driver seat. He started the engine at tahimik kaming bumayahe.

I didn't ask him kung saan kami pupunta. Masyadong magulo ang utak ko para natungin pa siya. Hindi ko kasi maiwasang hindi kabahan sa sinabi ni Alex sa akin kanina. She was death serious and I know hindi siya nag bibiro.

"Hey, are you okay?" Maya maya ay tanong ni Luke habang nag dadrive ito. Hinawakan niya ang kamay ko kaya napatingin ako doon. Paano nga ba kami napunta dito? I didn't expect that this would happened. Ang alam ko lang ay mag- uusap kami ni Alex. And rest of it happened. Na ngayon ay hawak hawak ko na ang kamay ng lalaking laman ng akin puso.

Alam kong mali. But the feeling of being by his side is priceless. Na para bang gugustuhin mo nang hindi matapos ang nangyayari ngayon. Pero alam kong this would not last. Masasaktan na naman kami. Masasaktan ko na naman siya.

Luk stop his car while I was staring at him and my heart skipped a bit ng bigla itong lumingon sa akin at binigyan ako ng ngiti. His dimple. And everything about his face is perfect.

"Where here." Sabi niya. Sabay tanggal niya ng seatbelt ko. Mabilis itong bumaba at pumunta sa side ko. He opened the door for me. And my eyes widened kung nasaan kami ngayon.

We're here. In 'Lucas Haven'.
I missed this place. This place used to be our secret place at nakakatuwa lamang na kahit dalawang taon na akong di nakakapunta dito ay maayos pa rin ito. The trees where used to seat na meron nang maliit na bench doon. And most especially the view that really is breath-taking.

"You're back. Miss this place?" Rinig kong sabi ni Luke sa may gilid ko habang nakatanaw pa din ako sa paligid. Tumingin ako dito. And our eyes met.

"Yes. Im back, its been 2 years. And yes, I missed this place. " Sabi ko. Naramdaman ko na lamang na hinawakan na muli ni Luke ang kamay ko at iginaya niya ako sa ilalim ng puno. Naupo kami sa bench doon na gawa sa magandang kahoy.

"Bakit may bench na dito?" Tanong ko. Napaka-impossible naman kasi na tayuan ng bench ang lugar na ito dahil hindi naman nakikita ng tao. Nakita kong sumilay ang ngiti ni Luke sa tanong ko.

"I made  iy myself. Ako din ang nag lagay nito dito. " Sabi niya. Napa-awang ang bibig ko sa sinabi niya.

"I used to go here nang umalis ka. And I decided to made a bench para naman may maupuan na ako dito." Sabi nito. Natahimik ako dahil doon. Iniisip ko pa lang kung ano ang nararamdaman niya habang mag isa siyang pumupunta dito. I've hurt Luke so much.

"Im sorry..." Sa mahinang tinig ay sabi ko kay Luke pagkatapos ng mahabang katahimikan na dumaloy sa amin. Nakatingin siya sa mga kamay naming mag kahawak nang mga oras na iyon. He then look at me.

"Im so sorry, Luke." And there, I didn't control my tears and it started to flow down unto my face.

"Im so sorry, If I hurted you so much. For all the pain I've caused in you. I know when I decided not fight with you, ay nasaktan kita ng sobra sobra...."Hindi ko na napigilan. Hinayaan ko ang aking sarili umiyak sa harapan niya. Humigpit ang kapit nito sa kamay ko.

"Im sorry Luke... Im sorry for all the broken promises I made... And Im so sorry that I leave you alone for last two years of our lives." Naramdaman ko ang paghapit ni Luke sa akin. And the next I knew ay naka-kulong na ako sa mga bisig nito.

"Hussed now, baby. I hate seeing you crying." Sabi nito habang inaalo ang balikat ko. Mga ilang minuto kaming nasa ganoong posisyon ng kumalas si Luke sa pagkakayakao nito sa akin at iharap ako sa kanya. He made me looked into his eyes kahit na punong puno ng luha ang mata ko.

"Just say it again, Angela. Sabihin mo ulit yung sinabi mo kanina." Sabi nito. Hindi na ako nag dalawang isip pa. Sinabi kong muli ang mga salitang minutawi ko sa harap ni Alex. Ang totoong nararamdaman ng puso ko.

"Mahal kita, Luke."

Ang alam ko lang ngayon ay walang mali sa nararamdaman ko. I saw a tear escaped from Lukr's eyes at muli ay kinulong ako nito sa mga bisig niya.

"Mahal din kita, Angela. So much that it hurts. Its hurts to loose you."