Tim.
Nadat de gymles is afgelopen verdwijn ik weer in de kleedkamer, waar ik mezelf op het bankje laat vallen. Ik denk na. Heb ik zojuist verloren? Van haar? Ik verlies nooit. Misschien had ik haar onderschat... Als ze maar niet denkt dat zij beter is dan ik, want dat is ze zeker niet. Ik ben altijd de beste basketballer van de school geweest en de éénna beste van de buurt en dat zal altijd zo blijven. Ik laat me niet verslaan door een meisje dat hier net nieuw is.
De éénna beste van de buurt...
Ja...
Even kijk ik naar het armbandje om mijn arm, waarna er een glimlachje rond mijn lippen verschijnt. Mijn vader was een topbasketballer. Hij was de beste uit de buurt. Mijn droom was altijd om net zo als hem te worden, of misschien zelfs beter, maar dat is haast onmogelijk. Ik train al jaren om de beste basketballer ooit te worden en neem alles mee wat mijn vader me ooit geleerd heeft. Helaas was ik toen vier en herinner ik me er niet veel van; gelukkig heb ik een goeie trainer. Ik glimlach even en speel wat met het basketballetje, wat aan mijn armbandje zit. Iedereen kende hem en zelfs na zijn dood is hij nog steeds zo beroemd gebleven.
Veertien jaar geleden overleed hij. Dat is ook de dag dat ik dit armbandje kreeg. Die dag deed ik hem om en heb hem sindsdien nooit meer afgedaan, en dat ben ik ook nooit van plan. Ik weet nog wel dat 'ie veel te groot was voor mijn polsen en het verbaasd me dat ik hem nooit ben kwijt geraakt. Waarschijnlijk was ik een heel voorzichtig kind vroeger. Even grinnik ik om die gedachte en denk dan weer aan het spel tijdens de gymles. Hoe kon ik verliezen van een meisje? Dat laat ik echt niet nog een keer gebeuren. De volgende keer is zij degene die verliest.
En mijn naam kreeg ze van de directeur? Die geldwolf praat over mij met de nieuweling? Waarom? Omdat ik zoveel voor problemen zorg? Gaat hij Abby daar al gelijk voor waarschuwen? Kort schud ik even mijn hoofd. Waarom zou hij mijn naam vertellen? Mag hij eigenlijk wel zomaar mijn naam vertellen en over mij praten tegen nieuwe leerlingen? Mag hij uberhaupt wel over mij praten tegen welke andere leerling dan ook? Wat? Probeert hij mensen tegen me op te zetten ofzo? Ik weet dat de directeur me niet mag, maar zal hij daarom mijn naam vertellen? Nee, dat geloof ik niet. Ik weet niet of hij mijn naam wel mag vertellen, maar hij zou in ieder geval niet zijn baan of geld op het spel zetten. En als hij mijn naam wel had mogen vertellen, had hij het nog niet gedaan. Dat weet ik zeker. Dus... Abby liegt... Maar waarom? Een kleine grijns vormt rond mijn lippen.
Stalker...
Ik schrik als ik een hand voel op mijn schouder en kijk langzaam op. "Ben jij er wel bij? Ik zit de hele tijd tegen je te praten, maar je zegt niks..." Mark's stem echo'd door de kleedruimte.
Echo?
Even kijk ik rond en merk nu pas dat we alleen zijn en de rest al weg is. Zat ik dan zo diep in mijn gedachte gezonken? En dan te bedenken dat ik nog helemaal niet ben omgekleed. Oké, ik moet minder nadenken. "Sorry." mompel ik, waarna ik op sta en me razendsnel omkleed. "Tim, waar zit jij met je gedachte vandaag? We hebben verloren, man. Jij verliest nooit." Een zucht ontglipt me bij het horen van zijn stem, terwijl ik mijn shirt over mijn hoofd heen trek. "Ik had een verkeerde inschatting gemaakt." mompel ik en doe de rest van mijn kleren ook aan. "Ja, dat doe je wel vaker. Maar uiteindelijk winnen we altijd!" Opnieuw zucht ik en doe mijn schoenen aan, waarna ik mijn veters strik. "Tim? We hebben verloren van die nieuwe. Een meisje, nog wel." Ik pak mijn jas van het haakje en kijk hem aan. "Geen zorgen, de volgende keer winnen we." zeg ik en pak mijn tas, die ik over mijn schouder heen sla. Mijn jas rits ik niet dicht; ik heb het al warm zat. We hebben net gesport en het is ook niet echt koud buiten. Langzaam loop ik dan naar de deur en open die, waarna ik de kleedkamer verlaat en samen met Mark terug naar het schoolgebouw loop.
"Ze was wel goed..." hoor ik Mark zeggen, terwijl we de kantine in lopen. Ik zucht onhoorbaar. "Was ze niet..." mompel ik en laat mijn blik door de kantine glijden. "Ze heeft gewoon geluk gehad. De volgende keer wint ze echt niet zomaar." voeg ik daar nog aan toe en loop rustig naar de automaat, waar ik een blikje cola uit haal. Leunend tegen de muur open ik het blikje en neem een slok, waarna ik langs Mark door de kantine heen kijk. "Wat wil je doen dan?" hoor ik Mark's stem, terwijl ik mijn blik laat afglijden naar Abby, die ergens rustig aan een tafeltje zit met een blikje redbull. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik reageer niet op Mark's stem. Ik blijf maar naar haar kijken en volg al haar bewegingen, terwijl ik terug denk aan wat er eerder gebeurde tijdens de gymles. Vele vragen komen door mijn gedachte's, maar ik kan er geen één beantwoorden. "Ga je haar opnieuw uitdagen?" hoor ik zijn stem dan weer, waarna ik langzaam en kort mijn schouders ophaal. "Hmm... Oke... Maar dan moet je haar wel in het team nemen als ze wint." hoor ik zijn stem, terwijl ik nog een slok van mijn cola neem, maar me bijna verslik door wat hij zegt. Ik kijk hem met grote ogen aan en slik het dan snel door. "Wat?" zeg ik vol ongeloof en blijf hem een tijdje aankijken. Kort haalt hij zijn schouders op. "Ze is goed. We kunnen haar wel gebruiken in het team." Weer zucht ik door wat hij zegt en blijf naar Abby kijken. In de verte hoor ik Mark nog praten, maar het dringt niet echt tot me door wat hij zegt. Ik blijf naar haar kijken en een glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Ik zie dat ze bezig is met haar telefoon. Wat ze doet, weet ik niet. Waarschijnlijk een spelletje of sms'en met haar vriendinnen ofzo.
Een tijdje blijf ik naar haar staren en volg al haar bewegingen. Ik weet niet waarom; waarschijnlijk trekt ze me gewoon aan ofzo... Die gedachte laat me opnieuw glimlachen. Ja, iets in haar trekt me aan. Misschien was ik er daarom niet zo bij tijdens het basketballen. Langzaam en kort schud ik mijn hoofd. Nee, ik was er bij, maar ik had haar gewoon verkeerd ingeschat. Ze was inderdaad beter dan ik verwacht had.
Ik ontwaak uit mijn gedachte door een hand op mijn schouder en ik frons even. Ik kijk Mark dan aan. "Ik zit al de hele tijd tegen je te praten, maar je zit met je gedachten totaal ergens anders." zegt hij en kijkt dan even naar Abby. Ik volg zijn blik en glimlach zwak. "Vind je haar leuk, of wat?" hoor ik zijn stem dan, waarna ik in de lach schiet en mijn hoofd schud. Haar leuk vinden? Nee. Ze trekt me aan. Dat wel. Als ik uitgelachen ben kijk ik haar weer aan. "Ik zat gewoon te denken hoe ik haar ga uitdagen voor een re-match." zeg ik en grijns even. Oké, eigenlijk dacht ik daar niet eens aan, maar ja... "Ah ja... En als zij wint komt ze in het team." Ik zucht diep om zijn woorden en schud mijn hoofd. "Ze wint toch niet. Dit keer bereid ik me voor en zal ik haar niet onderschatten." Zeg ik en blijf naar haar kijken. "Als je daar zo zeker van bent, dan heb je niks te verliezen toch?" Ik kijk hem dan aan en frons even. "Als zij wint, komt ze bij ons in het team en als jij wint, dus niet. Makkelijk zat, toch?" Ik zucht en haal mijn schouders op. "Ze wint toch niet, dus je verspilt je tijd." Ik laat mijn blik weer naar Abby glijden en glimlach zwak. Ik laat haar niet nog eens winnen. "Waar ben je dan bang voor?" Ik zucht even en reageer niet op zijn vraag. Ik blijf haar maar nadenkend aanstaren. "Tim? Hebben we een deal of niet?" Een diepe zucht verlaat mijn mond. "Waarom wil je haar zo graag in het team? Ze is een meisje. Ons team bestaat uit alleen maar jongens." Ik kijk hem geirriteerd aan. "Ze kan beter spelen dan onze slechtste speler." Zijn stem klinkt rustig en totaal niet geirriteerd, niet zoals de mijne eerder. Weer zucht ik. "Oké. Als zij wint zal ik haar vragen voor het team." zeg ik, lichtjes geirriteerd en kijk dan weer naar Abby. "Maar ze zal niet winnen..." zeg ik kalm.
Na nog een paar minuten naar haar gestaard te hebben, loop ik langzaam op haar af en ga tegenover haar zitten. Ik kijk haar aan en glimlach even naar haar als zij mij ook kort aankijk, maar zich al snel weer richt op haar telefoon. "Ik wil een rematch." zeg ik dan snel en grijns even. Een reactie is niet af te lezen van haar gezicht. Langzaam kijkt ze me weer aan. "En dit keer win ik. Vanmiddag, na school. Basketbalveld naast het park." zeg ik en sta dan weer op. Ik wacht niet eens op een antwoord en loop gewoon weer weg, terug naar Mark.
Je gaat verliezen, Abby... Ik ben hier de beste basketballer en dat zal ik altijd blijven...
-----
Eindelijk een iets langer chapter, yay!
Sorry als 'ie wat te saai is...
Voten / Subscriben is altijd lief :3
En je mag altijd een reactie achterlaten om ons te motiveren om nog sneller een hoofdstuk te plaatsen! ^^
