Tim.
Om eerlijk te zijn had ik het nooit verwacht. Ze zei "oké". Ik heb geen idee, waarom dit mij zo blij maakt, maar het heeft vast iets te maken met dat ik haar misschien wel een beetje leuk vind.
Hey! Ik zei 'misschien' en 'een beetje'.
Het is heus niet wat je denkt!
Of... misschien is het dat wel...
Even schud ik mijn hoofd als een antwoord op mijn eigen gedachte, nadat ik het water in ben gerend en kijk vervolgens even naar Abby, die zojuist ook het water in is gekomen. Niet veel later kijk ik toe hoe ze onder water duikt en glimlach ik weer even. Als ik haar weer boven zie komen, moet ik moeite doen niet nog breder te gaan glimlachen. Zelfs dat doet ze mooi.
Wacht, was dat echt mijn gedachte? Waarom denk ik dat zo vaak? En waarom denk ik zo vaak waarom ik dat zo vaak denk? Oké, dit wordt te ingewikkeld voor me. Even kijk ik weg om niet te smelten voor haar onschuldige gezichtsuitdrukking en draai me uiteindelijk om om zelf wat te gaan zwemmen als afleiding. Waarom vind ik haar onschuldigheid juist zo leuk? Ik kan me herinneren dat dat me normaal nooit zoveel kon schelen. Ik deed maar wat met meisjes, maar vond nooit iemand echt leuk en is het nu dan...anders...? Vind ik haar leuk?
Even duik ik onder water en kom na een paar seconde weer boven. Het is al een tijdje geleden sinds ik naar haar keek en vroeg ik haar nou niet zojuist het water in? Is het niet een beetje lullig dat ik dan nu niet meer naar haar omkijk. Ik zucht even en draai me dan uiteindelijk toch weer om om haar aan te kijken, waarna ik heel even naar haar glimlach. Weer wil ik wat zeggen, maar heb geen idee wat. Na een tijdje te hebben nagedacht zeg ik uiteindelijk toch maar iets.
"Kom je hier wel vaker?"
Serieus, Tim? Kom je hier wel vaker? Dat is de meest slechtste openingszin ooit! Ik bijt even op mijn lip. "Ehm... hier... op het strand bedoel ik... In de zee...?" Dit gaat zo verkeerd. Nu kom ik ook weer eens achter waar ik nog slechter in ben dan wiskunde. Praten met een meisje dat ik wél leuk vind. ''Nee.'' Ik knik even. Dat was een... kort antwoord. Even bijt ik op mijn lip en volg haar blik even als ze achterom kijkt. Sam en Mark zijn nog steeds niet terug. Niet dat ik het erg vind, aangezien ik dan meer tijd heb om met haar te praten. Even grijns ik, maar omdat ik niet te opvallend wil doen laat ik die grijns ook al snel weer veranderen in een glimlachje. Ik kijk haar aan. "Jij?" Mijn glimlach groeit breder als ze mij een vraag stelt, ook al is het weer maar één woordje. Ze toont tenminste interesse. Of ze wilt gewoon aardig overkomen. Bij dat laatste bijt ik even op mijn lip, maar stop daar al snel weer mee. "Ja," antwoord ik. "Mark en ik komen hier vaak als we ons vervelen of gewoon willen uitwaaien." Ik grinnik even. ''Ik dacht dat je dan gaat basketballen. Dat vind je leuk toch?'' Ik glimlach weer breed, maar probeer die glimlach al snel weer te beperken. Of ze toont interesse, of ze doet alsof ze interesse toont. Wacht, komt dat niet op hetzelfde neer? "Hey, basketbal is heus niet het enige wat me interesseert hoor."
Is het wel, Tim. Is het wel.
Oké, ik basketbal inderdaad liever dan dat ik hier ben, maar dit vind ik ook leuk. Ja, toch? Vooral nu zij hier tegen over me staat. In de zee... Met alleen wat zwemkleding aan... Even, heel even laat ik mijn ogen onopgemerkt -tenminste dat hoop ik, anders heb ik een groot probleem- over haar lichaam scannen, maar kijk haar dan al snel weer in haar gezicht aan. Lichtjes bloos ik bij mijn gedachtes van net en waar mijn ogen heen gingen, maar probeer niet te opvallend te doen. De kleur verdwijnt al snel weer uit mijn gezicht bij een andere gedachte die door mijn hoofd spookt.
Tim, waar ben je mee bezig?!
Ik zie haar langzaam knikken. "Dat merk ik ja..." Ik frons even en het duurt niet lang voordat ik weet waar ze op doelt. Had ze... zag ze... waar ik naar keek. Ja, goed bezig Tim. Ik bijt even op mijn lip en weet even niet wat ik moet zeggen. "Basketbal is inderdaad niet het enige wat jou interesseert." Ze zei het niet hard en waarschijnlijk was het niet eens de bedoeling dat ik het zou horen, maar toch hoorde ik wat ze zei. Nu weet ik zeker dat ze zag waar ik naar keek. Waarom overkomt mij dit nou altijd. Ik bijt nog harder op mijn lip als ze zich heeft omgedraaid en is weg gezwommen en scheld me zelf letterlijk uit voor alles en nog wat.
Ik zal niet zeggen dat ik slecht ben in met meisjes praten, maar met leuke meisjes praten... ja, daar ben ik ook niet erg goed in. Normaal maakt het me nooit zo erg uit wat meisjes van me vinden en wat ik tegen ze zeg of doe, maar om de één of andere reden is dat bij haar anders.
Nog steeds sta ik in de sta, achterlaten en kijk toe hoe zij weer het strand op loopt, zich afdroogt en zich vervolgens weer op haar handdoek laat vallen.
Heb ik het verpest?
Heb ik het verpest?!
Ik weet wel bijna zeker van wel. Het verbaasd me dat ik daar uberhaupt nog over nadenk. Het verbaasd me dat ik het mezelf uberhaupt vraag. Met een zucht besluit ik ook maar weer naar de kant de gaan zwemmen en loop ook het strand weer op. Geen idee wat ik nu moet doen en of ik weer gewoon naar haar toe moet gaan, of niet. Doen alsof er nooit iets gebeurd is... Is dat een goede oplossing? Als ik zie dat Sam en Mark er ook weer aankomen, knik ik op mezelf. Ja, nu is dat een goede oplossing. Ze zal er heus niet op in gaan met hun erbij. Rustig loop ook ik weer naar de handdoeken toe en pak de mijne om me vervolgens af te drogen, zonder Abby ook maar één blik te gunnen.
Wat moet ze wel niet van me denken...?
