Abby.
"Zin om te zwemmen?"
Het duurt lang, heel lang om die vraag te beantwoorden en waarschijnlijk zal hij denken dat er iets mis met me is. Zwemmen? met hem? Waarom?
Waarom?
Die vraag heb ik mezelf de afgelopen dagen alleen maar gesteld. Waarom kan alles wat hij doet of deed met zoveel schelen? Hij pestte me vroeger, vernederde me en nu... Nu zit ik hier gezellig met hem op het strand, alsof dat allemaal nooit gebeurd is. Ik weet dat het gebeurd is, maar helaas ben ik de enige van ons twee. Sam weet het en daarom snap ik juist ook niet waarom ze hierin mee gaat? Het is bijna alsof Mark haar heeft gehypnoticeerd ofzo... Het is dat ik beter weet en dat dat alleen in films gebeurd.
Nog steeds kijk ik hem aan en denk na over zijn vraag. Opnieuw komt er een 'Waarom?' vraag bij me op, maar ik stel hem niet. Weer valt er een ongemakkelijke stilte en ik hem het gevoel dat ik nu degene moet zijn om die te verbreken; hij deed het de vorige keer en de vraag was aan mij gericht, en... waarom denk ik hier überhaupt over na? Waarom zeg ik gewoon dat ik geen zin heb om met hem te gaan zwemmen? Waarom verberg ik me achter mijn 'nieuwe ik' en zeg ik niet gewoon wie ik ben.
Nee...
Dat brengt alleen nog maar meer problemen met zich mee. Alles zou weer van voor af aan beginnen. Dan zou ik niks voor niks weg zijn geweest. Dan is het alsof ik nooit weg ben geweest en ben ik weer het pispaaltje die niks goed kan doen. Net als drie jaar geleden.
Bij die gedacht, de gedachte aan vroeger, moet ik me inhouden om geen tranen te laten stromen. Wat moet hij wel niet denken als ik nu opeens begin te huilen? Voor hem zal het lijken alsof het door zijn vraag komt, en dan zal hij me al helemaal raar vinden. Ik slik even bij die gedachte; raar vinden... Nogmaals; waarom kan het me zoveel schelen wat hij van me vind?
Je vind hem leuk, Abby...
Nee, nee, nee. Dat kan echt niet. Waarom denk ik hier überhaupt aan? Is er geen wet voor dat het verboden is om hieraan te denken?, want als die er nog niet is, dan moet die nu worden aangeschaft. Ik mag hier niet aan denken! Dat mag niet!
Maar waarom doe ik het dan toch? Waarom blijf ik er alleen maar contstant aan denken en blijft die gedachte door mijn hoofd heen spoken? Misschien moet ik gewoon stoppen met eraan te denken, en gewoon wat lol maken. Ik bedoel; hij vroeg zojuist of ik wilde zwemmen en ik denk er nog steeds overna. Alleen zwemmen kan toch geen kwaad? Hij zal er heus niet zo snel achterkomen, toch? Langzaamaan knik ik dan als een antwoord op zijn vraag, gevolgd door een simpele "oke"
Ik zet mijn hand in het zand om mezelf omhoog te trekken, maar trek hem ook al snel weer terug als merk dat ik Tims hand aanraakte. Lichtjes bloos ik en vraag mezelf af waarom. Ik bedoel; dan kon iedereen gebeuren, toch? Maar nu gebeurde het uitgerekend mij. Toch sta ik dan langzaamaan op en kijk even naar hem, maar ook al snel weer weg als hij zijn shirt uit doet. Opnieuw voel ik hoe mijn wangen kleuren, maar weet dat ook alweer goed te verbergen. Tenminste; hij lijkt het niet door te hebben, want hij zegt er niks over. Of doet hij dat expres? "Lets go," hoor ik zijn stem dan, waarna ik even knik en hem volg naar het water.
Ik heb zo'n gevoel dat dit heel erg ongemakkelijk gaat worden...
-
O ja, guys, Kim is vandaag jarig en een 'gefeliciteerd', zou heel lief zijn! x - Deniz
