Abby.
In spanning wordt er gewacht tot de bal een besluit neemt. Valt 'ie erin of niet? Een bijna doodse stilte is te horen over het veld, waarin je alleen de vogeltjes hoort fluiten en de bal die blijft rollen over de ring. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren, voordat deze uiteindelijk een besluit maakt. Totdat die tijd eindelijk gekomen is er een grijns op mijn gezicht als de bal door het net valt. Nog heel even is het stil, maar dan hoor ik het fluitje van de scheidsrechter, die aangeeft dat de wedstrijd is afgelopen, waarna ik mensen hoor juichen; mijn team, natuurlijk. Natuurlijk is iedereen blij dat we hebben gewonnen. Ik bedoel; niemand had dat verwacht. We speelden zojuist misschien wel tegen de beste team uit de buurt en we wonnen. Zijn wij nu de beste uit de buurt? Bij die gedachte kan ik het niet laten om te grijnzen. Ik heb ook geen idee hoe we het gedaan hebben. Dit keer werd ik niet onderschat en was het dus lastiger dan tijdens de gymles, maar uiteindelijk hebben we toch gewonnen.
Ik weet dat ik een goeie basketballer ben en goed kan spelen, maar ik vraag me wel af hoe het zo ver heeft kunnen komen dat Tim, met zijn team, verloren heeft. Ze winnen altijd! Dat heb ik gehoord tenminste en dat geloof ik ook wel, als ik terug denk aan drie jaar geleden. Het team heeft er nieuwe, betere spelers bij gekregen, maar Tim is altijd gebleven en toen waren ze al goed. Volgens mij was Tim toen ook al de aanvoerder. Ik kan me niet herinneren dat ze een andere aanvoerder gehad hebben, maar hey! Dat was drie jaar geleden. Dat kan ik me niet meer zo goed herinneren.
"Dat deed je expres, of niet?!" Ik hoor Tim's stem tegen iemand uit vallen. Even frons ik lichtjes en draai mijn hoofd dan om te zien dat hij tegen Mark loopt te schreeuwen. Expres? Wat deed hij expres? Even denk ik na, maar herinner me dan zijn gemiste schot. Ik heb me door Sam laten vertellen dat hij zelden mist. Ik vond het al vreemd dat hij miste, maar waarom zou hij het expres doen? Waarom liet hij ons winnen? Als hij niet miste, hadden zij gewonnen en ik weet dat bij Tim alles om winnen draait. Waarschijnlijk is hij daarom nu ook zo boos. Nog steeds vraag ik me af waarom Mark miste en de bal gewoon aan ons weg gaf, net zoals het punt wat ze konden krijgen, maar door hier te blijven staan krijg ik toch geen antwoorden.
Langzaam loop ik dan naar het bankje toe. Het was eigenlijk best leuk, ook al speelde ik tegen de persoon die ik het meest haat en ik eigenlijk nog steeds bang voor ben. Ik ben blij dat hij me niet herkend, maar ik zou nooit kunnen vergeten wat er toen der tijd gebeurt is. Hij kan dat misschien, maar ik niet. Ik wilde altijd dat hij er spijt van zou krijgen, dat hij eens mocht lijden, in plaats van ik of elk ander slachtoffer, maar na al die jaren heb ik besloten geen wraak te nemen. Hij herkent me toch niet en wraak zal alleen maar voor meer problemen zorgen. Het lost niks op en maakt de dingen alleen maar erger.
Na even nadenken pak ik uiteindelijk mijn flesje water en gooi de inhoud over mijn hoofd heen. Even afkoelen. Het weer zelf was al warm, maar van basketballen krijg je het alleen maar nog warmer. Ik gooi mijn haar dan weer naar achteren en ga er even met mijn hand door, waarna ik opsta en het lege flesje in de prullenbak gooi. Zin om te bewaren, had ik deze keer niet en ik gebruikte hem al best lang. Langzaam pak ik mijn telefoon uit mijn zak en grijns even als mijn oordopjes er al zijn aangesloten. Ik stop er eentje in mijn oor en laat de andere eruit, aangezien er misschien wat zou kunnen gebeuren.
Na een tijdje loop ik het basketbalveldje af en loop via de winkelstraat naar huis. Als ik langs een bekend winkeltje loop, loop ik daar nog even naar binnen en haal twee blikjes redbull . Stiekem liep ik expres via deze weg naar huis, zodat ik een excuus had om redbull te halen.
Als ik uiteindelijk thuis ben, sluit ik de deur achter me en loop direct door naar de keuken. Er is niemand thuis, maar dat wist ik al. Ik leg de blikjes redbull in de koelkast neer, nadat ik die open heb getrokken en sluit die dan ook weer, waarna ik mijn muziek uit zet en mijn oordopjes uit mijn oren trek. Ik leg mijn telefoon dan op het aanrecht en loop de trap op, zachtjes, want je weet maar nooit. Boven loop ik gelijk door naar mijn kamer en pak een handdoek, waarna ik de badkamer in loop. Ik besluit een lekkere lange en warme douche te nemen, aangezien ik me kapot heb gezweet en ik verdien het ook wel, of niet? Dankzij mij hebben we gewonnen.
