Abby.
Gelukkig was het dan eindelijk zo ver. De schooldag, die voor mij veel te lang duurde kwam tot een eind en nu zit ik gewoon weer op de bank bij mij thuis. Alleen. Even geen school meer en al helemaal geen Tim. Serieus, wat bezielt die gozer. Hij is zo... veranderd... Nee, niet veranderd, maar tegen mij doet hij anders dan drie jaar geleden. Ik weet dat hij me niet herkent, maar dit is toch wel een beetje overdreven en het maakt me een beetje bang. Dat gestaar de hele tijd in de les. Waarom is dat? Wat wilt hij van me? Oké, ik weet dat ik geen antwoorden krijg door ze aan mezelf te stellen, dus misschien is het een idee om daar mee te stoppen. Een zucht rolt over mijn lippen als ik me bedenk dat Tim vandaag niet de enige was die raar deed. Wat had Sam? Ze deed zo geheimzinnig. Alsof ze iets van plan was.
Toen ik de school uit liep kwam ze naar me toe of ik zin had om naar het strand te gaan en omdat ik geen zin had in een discussie zei ik maar ja. Niet dat ik er heel erg veel zin in heb, maar ach; ik heb toch niet iets beters te doen en misschien kan ik dan eindelijk mijn gedachtes over Tim even aan de kant zetten.
Als ik mijn blik naar de klok laat glijden, merk ik dat het al best laat is. Of naja; laat? Ik weet dat Sam hier elk ogenblik kan zijn. Snel sta ik op, zodra ik dit besef heb, en snel naar boven om me om te kleden. Ik trek mijn bikini alvast aan en doe er een leuk zomers jurkje overheen. Natuurlijk kan ik het niet laten om mezelf even te bewonderen in de spiegel. Nu valt het me eigenlijk op dat ik in die drie jaar best wel heel veel ben veranderd. Als ik aan mezelf denk van drie jaar geleden, dan herken ik mezelf helemaal niet meer. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een heel ander meisje voor me staan, dan wanneer ik drie jaar geleden in de spiegel zou kijken. Tim ziet dat vast ook. Of naja; Tim zit alleen dat meisje van nu. Ik vraag me af of hij dat meisje van drie jaar geleden is vergeten of niet? Ergens hoop ik van wel. Dat zou het minder erg maken voor mij en dan had ik misschien een grotere kans dat hij nooit zal ontdekken wie ik echt ben.
Het geluid van de deurbel haalt me uit mijn gedachten. Dat was waar ook. Sam. Snel pak ik mijn spullen bij elkaar en verlaat mijn kamer om vervolgens de trap af naar beneden te lopen en de deur te openen. "Hey," begroet ik mijn beste vriendin en stap naar buiten, waarna ik de deur achter me sluit. Vervolgens lopen we samen richting het strand.
Gelukkig is het strand niet zo ver lopen en zijn we er zo. Toch ben ik wel een beetje uitgeput van het lopen, als we het strand betreden, maar dat kan ook gewoon komen door de hoge temperatuur van het weer. Samen zoeken we een leuk plekje op, waar we onze handdoeken neerleggen. Voordat ik erop ga liggen doe ik mijn jurkje uit en stop die in een plastictas, zodat er in ieder geval geen zand in komt, vervolgens pak ik mijn telefoon en mijn oordopjes en sluit deze eraan vast, waarna ik ze in mijn oren stop en geniet van het muziek. Niet te hard natuurlijk, want anders kan ik Sam niet meer verstaan en ik weet dat ze argwaan zal krijgen als ze denkt dat ik haar negeer. Als ik eenmaal op mijn handdoek lig sluit ik mijn ogen even tegen de zon en luister naar de muziek die via mijn oordopjes mijn oren betreed.
Al snel open ik mijn ogen weer als ik Sam iemand hoor roepen en mij maakt het niet uit. Van mij had ze heus wel wat vrienden uit mogen nodigen, maar het gaat erom wie ze roept. "Mark!" Ik schiet rechtovereind en kan alleen maar bedenken waarom nou net zij hier moeten zijn. Ik bedoel; waar Mark is, is Tim ook. Ja toch? Of zou hij dit keer alleen zijn. Nogmaals; mij maakt het niet uit, maar als Tim hier is, dan ben ik weg.
