Tim.
Na schooltijd ben ik al, met mijn team op het basketbalveld, waar we wat trainen. Dit doen we normaal altijd na schooltijd, maar nu was het toch wel iets speciaals; aangezien Abby zo kwam, met haar team. Het zal mij benieuwen wie ze daarvoor meebrengt en of ze tegen haar verlies kan, want denk maar niet dat ik haar nog eens ga laten winnen. Even grijns ik bij die gedachte. Ik weet dat ze tijdens het tussenuur op school heeft getraind en vraag me af of dat haar niet moe heeft gemaakt, wat ook weer gunstig voor ons kan zijn. Misschien is ze nog wel hartstikke moe van dat potje. Misschien wel te moe voor deze re-match. Dat betekend dat wij sowieso winnen. Daar heb ik ook wel vertrouwen in . Ik weet zeker dat we zullen winnen. Dat tijdens de gymles was gewoon een foutje. Ik had haar verkeerd ingeschat, maar als ik me net zo goed concentreer als dat ik altijd doe tijdens wedstrijden, dan winnen we. Ons team verliest nooit.
Ik grijns even als ik Abby het veld op zie komen lopen. "Je bent laat." mompel ik. De anderen waren er allemaal al en we wachtten dus alleen nog op haar. "Ik dacht dat je niet meer zou durven." voeg ik daar nog en toe en grijns weer even. Het ziet er niet naar uit dat het haar ook maar iets doet, dat ik dat zei. Ze negeert mijn vraag volkomen. "Je wilde een re-match...?" hoor ik haar dan, vragend zeggen. Ik weet niet wat het is, maar iets zegt me dat ze hier nu niet wil zijn. Even kijk ik nog naar haar en pak uiteindelijk de bal, waarna ik die in het midden neer leg en de ene helft van het veld op loop, gevolgd door mijn team. Even frons ik als ik een hand op mijn schouder voel en kijk dan op om Mark te zien. "Je weet het, hé? Als wij verliezen, vraag jij haar in ons team." Ik zucht even om zijn woorden. Hij is er wel heel zeker van dat we verliezen, huh? Wie denkt hij wel niet dat ik ben? Hij kent mij langer dan haar en ik laat ze niet van ons winnen. Hij weet dat ik dat niet doe. Wij zijn de beste en bekendste basketbalteam uit de buurt, dat weet hij ook. "Dat zal niet gebeuren." zeg ik wat kortaf en kijk even naar de jongen, die de scheidsrechter mag spelen, waarna ik naar Abby kijk die kort overlegd met haar teamgenoten. Wij hadden dat al gedaan, toen we op haar moesten wachten.
Als we uiteindelijk beginnen ren ik razendsnel op de bal af en ben de eerste die deze te pakken krijgt. Een kleine grijns verschijnt op mijn gezicht, terwijl ik naar Abby kijk die voor me staat en de bal probeert af te pakken. Snel dribbel ik weg als ik die kans krijg, maar kom al snel weer stil te staan, doordat Sam me blokkeert. Kort zucht ik en gooi de bal dan over haar heen, om die vervolgens weer te pakken, nadat ik om haar heen ben gelopen. Helaas ben ik te laat. In een flits zie ik iemand voorbij rennen en de bal voor mijn neus wegritsen. Ik kijk snel op om diegene te zien wegrennen richting het net van mijn team. Abby. Het was Abby. Zij had de bal eerder dan ik? Hoe is dat mogelijk? Dat trucje werkt voor mij al jaren en nu ben ik te laat? Dit is serieus de eerste keer dat iemand de bal eerder heeft dan ik, nadat ik dat trucje uitgevoerd heb. Ik bedenk me dat ik hier niet te lang bij stil moet blijven staan. Ik zit nog steeds in het spel en ik ben niet van plan te verliezen. Snel kom ik weer in beweging en ren haar achterna.
Ik vergroot kort mijn ogen als ik haar niet in kan halen en dat niemand van mijn team lukt. De bal gaat het net door, zonder de rand ook maar te raken. Nee, dit kan niet. Ik ben altijd de betere basketballer. Ik laat me niet verslaan door een meisje. "Da's gewoon geluk.." mompel ik, terwijl ik langs haar heen naar de bal toe loop en die oppak. Snel begin ik naar voren te dribbelen en ontwijk iedereen die ik ontwijken kan, totdat ik geblokkeerd word door een tegenstander. Even kijk ik om me heen en gooi de bal uiteindelijk naar de dichtstbijzijnde teamgenoot, die daarna richting het net dribbelt. Snel ren ik ook weer naar voren en zie hem de bal richting het net gooien, maar deze komt op de rand en stuitert er gelijk al weer af. Gelukkig weet ik hem snel te pakken en probeer hem voor een tweede keer het net in te gooien. Even stuitert hij op de rand, maar valt er uiteindelijk toch doorheen. 1-1.
Na een kleine tien minuten te hebben gespeeld besluiten we een pauze in te lassen. Dat moet ook wel; iedereen is moe en speelt daardoor slechter. Ik neem een slokje van mijn water en kijk even rond over het veld. Ik laat mijn blik rusten bij Abby en vraag me een aantal dingen af, terwijl ik naar haar blijf kijken. Waarom heb ik deze dag bijna niks anders gedaan, dan alleen maar naar haar te staren. Ik weet het niet. Ik weet niet waarom ze mij zo aantrekt. Het is waar dat ze totaal niet lelijk was, maar dat zijn meer meisjes niet. Waarom heb ik dit alleen bij haar? Terwijl ik haar nog geen eens een dag ken. Ja, ik ken haar pas een dag, maar het lijkt of ik haar al veel langer ken, of dat ik haar ooit ontmoet heb of zo... Alleen heb ik geen idee waarvan.
Het fluitje van de scheidsrechter haalt me uit mijn gedachten. Dat betekend dat we weer verder gaan spelen. Ik neem nog snel een paar slokjes van mijn flesje water en loop dan het veld weer op, waarna we weer verder spelen.
Als de wedstrijd bijna tot een einde komt staat het nog steeds gelijk. Nou ja, nog steeds? Eigenlijk alweer. Inmiddels staat het 3-3 en het verbaasd me echt hoe goed een meisje kan spelen, maar hey! Ik wil geen meisje in het schoolteam. Hoe goed ze ook is. Op dit moment ben ik degene van de bal en het team dat het eerst scoort win, maar zoals ik al eerder zei; ik laat het niet gebeuren dat zij in onze team komt. Snel dribbel ik naar voren, maar net als ik wil scoren word ik geblokkeerd door Abby. Even kijk ik in haar mooie ogen. Zo betoverend mooi. Jezus, Tim! Waar ben je mee bezig?! Focus! Je kent haar pas een dag! Er is nu geen tijd voor deze onzin! Snel wend ik mijn blik af en zoek rond naar een vrijstaande teamgenoot. Ik grijns even als Mark dat is en gooi de bal dan naar hem, waarna hij de bal richting het net gooit. Ik grijns even. Wij gaan winnen. Het gebeurd maar zelden dat Mark mist. Ik kijk naar de bal en volg die met mijn ogen. Mijn grijns verdwijnt langzaam als Mark toch miste, maar niet zo'n beetje ook. Die bal kwam nog niet eens in de buurt van het net. Ik kijk hem met grote ogen aan, maar het enige wat hij doet is zijn schouders ophalen. Ging dat expres? Miste hij expres?
In een flits zie ik iemand voorbij rennen en volg haar met mijn ogen. Abby heeft inmiddels de bal alweer en rent ermee naar ons net. Snel kom ik ook weer in beweging en ren haar achterna. Net als ik denk haar ingehaald te hebben, gooit ze de bal al richting de basket. Één van mijn teamgenoten springt nog omhoog, maar het lukt hem niet de bal te raken. Ik volg de bal met mijn ogen, terwijl mijn hart als een bezetene te keer gaat als de bal rondjes blijft draaien op de ring.
