Το Κτήνος

Κεφάλαιο 3: Με συγχωρείτε, ποια βαθμίδα της κόλασης είναι αυτή; (μέρος 3)

✖  

«Είσαι καλά;» ρωτάει αβέβαια ο Κάι, ύστερα από κάμποσα λεπτά που τον κοιτάζω χάσκοντας. «Μοιάζεις σαν να είδες φάντασμα».

«Εμ, δεν είδα;» πετάω αλόγιστα.

Η μια άκρη του στόματός του ανασηκώνεται σε ένα μικρό χαμόγελο αμηχανίας και το σκουλαρίκι στο κάτω χείλος του λάμπει. «Ορίστε;»

Κουνάω το κεφάλι μου μπας και έτσι βάλω τις σκέψεις μου που ανακατεύονται σαν σε μίξερ σε σειρά. «Τι-τι-τίποτα», τσαμπουνάω στο τέλος. «Κά-κάτι δικά μου... Εσύ πώς κι από 'δω;»

Η ερώτησή μου ηχεί κάπως παράταιρη. Γνώριζα εξ αρχής πως ο Κάι Γκρίνγουντ, η Εστέλλα Ρότζερς και ο Τζέηκ Λι είχαν σταλεί στο Ντέιβις Πλέις προκειμένου να εκτίσουν τις ποινές τους, αλλά για κάποιον ακατάληπτο λόγο ο εγκέφαλός μου είχε απορρίψει το ενδεχόμενο να τους συναναστραφώ.

«Να...» λέει τώρα ο Κάι με ένα ελαφρύ ανασήκωμα των ώμων. «Ξες... μιας και είμαστε όλοι κατάδικοι εδώ... σκέφτηκα γιατί να μην αράζουμε μαζί καμιά φορά; Αν ήταν η Μία στην θέση σου... δεν θα την αφήναμε μόνη της».

«Ω», αναφωνώ, ειλικρινά εντυπωσιασμένη από τις προθέσεις αυτού του περιθωριακού εφήβου. «Κάι, δεν ξέρω τι να πω. Ευχαριστώ».

«Έλα ρε, άσε τα χαζά. Τι ευχαριστείς;» αντιγυρίζει καλοκάγαθα.

Ο Κάι κι εγώ αφήνουμε το κτήριο των κοιτώνων και κατευθυνόμαστε προς τις αίθουσες διδασκαλίας, διότι από λεπτό σε λεπτό ξεκινάει το μάθημα. Στην διαδρομή μιλάμε και μοιραζόμαστε τα νέα μας, αλλά και τις πρώτες μας εντυπώσεις για το Ίδρυμα. Ο Κάι Γκρίνγουντ, όπως και οι Μαρς δεν το βρίσκει τόσο καταθλιπτικό, κλειστοφοβικό και ξεχασμένο από τον Θεό, όσο εγώ. Από την άλλη, βέβαια, ο Κάι όπως και οι Μαρς έχει επισκεφτεί πάμπολλα σωφρονιστικά ιδρύματα, οπότε είναι σαφώς πιο εξοικειωμένος με δαύτα...

Τα δύο παρόμοια βιομηχανικά κουτιά με τα σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα και τις πόρτες τους και τα άχαρα, ξεθωριασμένα γκράφιτι ξεπροβάλλουν μπροστά μας. Οι τάξεις.

Κάποιοι μαθητές στέκονται σε ομάδες απέξω, περιμένοντας μέχρι την τελευταία στιγμή πριν μπουν μέσα. Και παρόλο που έχει καταντήσει γραφικό δεν μπορώ να μην σκεφτώ πάλι ότι ανάμεσά τους είμαι σαν τη μύγα μες το γάλα. Όλοι φοράνε τα μαύρα τους ρούχα και τις πιο σκληροτράχηλες, δεν-θες-να-τα-βάλεις-μαζί-μας-γατάκι μάσκες.