Το Κτήνος

Κεφάλαιο 13: Υπενθύμιση: Να μην σκοτώσω κανέναν στο σχολείο σήμερα (μέρος 2)

✖

Όταν ο Κάι με διαβεβαίωσε ότι κατά την διαμονή μου στο αναρρωτήριο δεν έχασα τίποτε το σημαντικό, προφανώς δεν μπορούσε να ξέρει πόσο λάθος έκανε από την εκπαιδευτική σκοπιά. Η ύλη που έχουν καλύψει η δεσποινίς Άρτερτον και η τάξη της από χαμίνια του δρόμου είναι εντυπωσιακή.

Εντυπωσιακά τρομακτική. Μέσα σε τρία μόλις μαθήματα έχουν μελετήσει τον Μαύρο Γάτο, την Βερενίκη, την Πτώση του Οίκου των Άσερ, την Μορέλα, το Χειρόγραφο σε μπουκάλι και μερικά άλλα έργα του Πόε, γεγονός που σημαίνει ότι στον ελεύθερό μου χρόνο θα πρέπει να αφοσιωθώ αποκλειστικά και μόνο στην σχολαστική μελέτη τους, εάν θέλω να συμβαδίσω με τους ρυθμούς του μαθήματος.

Και το θέλω. Θέλω απελπιστικά πολύ να κρατήσω τις σχολικές μου επιδόσεις ψηλά. Όχι τόσο για να εξασφαλίσω ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον για τον εαυτό μου. Είμαι πεπεισμένη πως το Μπράουν, το Χάρβαρντ, το Στάνφορντ ή το Γέιλ δεν θα δέχονταν ποτέ μια κρατούμενη του Ντέιβις Πλέις να φοιτήσει στους κόλπους τους.

Ο λόγος είναι διαφορετικός.

Εξ αρχής αδυνατούσα να εγκλιματιστώ στο αφιλόξενο περιβάλλον του Ιδρύματος. Μια ματιά επαρκούσε για να δει κανείς ότι ξεχώριζα από το κοπάδι, όπως η μύγα από το γάλα. Με μαλλιά που χύνονταν σε κοινότυπα, ομοιόμορφα σοκολατένια κύματα και ρούχα επωνύμων σχεδιαστών σε όλες τις χαρούμενες αποχρώσεις της γρανίτας, παρουσίαζα μια απόκληση από τον μέσο τρόφιμο του Ιδρύματος. Ο μέσος τρόφιμος του Ντέιβις Πλέις είχε για κόμμωση ατίθασα καρφάκια, περίτεχνα ξυρισμένα σχέδια, ξεμαλλιασμένα, πολύχρωμα εξτένσιονς ή ψείρες, για ένδυση σκούρα ανθρακί, μαύρα και μπορντό του αίματος χιλιοφορεμένα ρούχα και για τιμή και καμάρι του το μαχαίρωμα του αντιπάλου ντίλερ ή την ληστεία του περιπτέρου της γειτονιάς του.

Την βλέπετε την απόκλιση; Αν όχι ακόμα, τότε ας μιλήσουμε για φυσιογνωμίες... Το να συγκρίνεις εμένα με οποιονδήποτε άλλο εδώ μέσα, θα ήταν σαν να συγκρίνεις την καστανή εκδοχή της Bibi Bo με τον έφηβο Chucky, την κούκλα του Σατανά.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από την πρώτη στιγμή που διάβηκα την πύλη του Ιδρύματος ήμουν... διαφορετική. Μια καλοαναθρεμμένη, λεπτεπίλεπτη πριγκίπισσα που εξορίστηκε από το παραμυθένιο παλάτι της σε ένα σκοτεινό δάσος γεμάτο αρπακτικά θηρία.

Η διάκριση αυτή με έφερε σε δύσκολη θέση ευθής εξαρχής και γρήγορα κατάλαβα πως είτε θα έπρεπε να εξημερωθούν τα θηρία, είτε να εξαγριωθώ εγώ. Ως τώρα, βέβαια, καμία από τις δυο πλευρές δεν έχει σημειώσει ιδιαίτερη πρόοδο επί του θέματος. Τέλος πάντων...