Το Κτήνος

Κεφάλαιο 4: Πώς να επικοινωνήσετε με τους νεκρούς (μέρος 5)

✖

Οι φωνές, τα άγρια γαβγίσματα και τα αλλεπάλληλα γρονθοκοπήματα στην πόρτα της αίθουσας μας αιφνιδιάζουν και πεταγόμαστε όλοι πάνω ουρλιάζοντας.

«Ανοίξτε, αναθεματισμένοι χούλιγκανς! Το ξέρω ότι είστε εκεί μέσα», ωρύεται ο επιστάτης. «Σας μύρισε ο Συνταγματάρχης Μπάτερφιλντ! Είναι καθαρόαιμο ροτβάιλερ, σωστό λαγωνικό! Τίποτα δεν εξαπατά την όσφρηση του, άθλια αποβράσματα!»

Θαρρείς, για να υπογραμμίσει τα λόγια του αφεντικού του, ο Συνταγματάρχης Μπάτερφιλντ, το ψωριάρικο ροτβάιλερ, πέφτει με φόρα επάνω στην πόρτα και πιάνει να την ξύνει λυσσασμένα με τα νύχια του.

«Ω, Θεέ μου!», κλαψουρίζει η Εστέλλα και πιάνει το ροζ κεφάλι της με τα χέρια της, σαν ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. «Τι θα κάνουμε; Αν μας μπουζουριάσει ο Ίστμαν θα μας χώσει στο πιο βαθύ κελί της απομόνωσης!»

«Δεν πρέπει να μάθει ότι ήμασταν εδώ απόψε». Η Νιβ επισημαίνει το αυτονόητο.

«Γαμώτο, το ακούσατε αυτό;», ρωτάει ο Κάι.

«Τον σαματά που κάνει το κωλόσκυλο;» Ο Τζέηκ είναι σαρκαστικός. «Είμαι σίγουρος ότι τον άκουσαν τρεις πολιτείες μακριά».

«Όχι, όχι αυτό. Το ντρίγκι ντρίγκι», εξηγεί αόριστα. Ταυτόχρονα, κάνουμε όλοι ησυχία και ακούμε ένα μεταλλικό κουδούνισμα, τον ήχο των κλειδιών του Ίστμαν που μπαίνουν στην σχισμή της πόρτας.

«Ξεκλειδώνει». Η φωνή του Κάι δεν είναι τίποτα άλλο από ένας φρενιασμένος συριγμός. Τρέχει και πέφτει επάνω στην πόρτα, πασχίζοντας με όλες του τις δυνάμεις να κρατήσει τον επιστάτη και τον Συνταγματάρχη έξω.

«Λίγη βοήθεια, εδώ πέρα;», μουγγρίζει χαμηλόφωνα, καθώς το πορτόφυλλο κοπανάει την πλάτη του. Ο Τζέηκ παίρνει θέση δίπλα του και μαζί κρατάνε αντίσταση σε έναν γέρο 70 κιλών και ένα θηρίο 60.

«Τι κάνουμε εμείς;», ρωτάω σαν χαμένη.

«Έλα». Η Εστέλλα αρπάζει το μπράτσο μου και μου δίνει οδηγίες να μαζέψω ότι μπορώ από την σεάνς. Χώνουμε τα μαύρα κεριά σε μια πλαστική σακούλα, διπλώνουμε τον πίνακα, παίρνουμε το πιόνι και τα γυάλινα βάζα του Κάι με τα εδέσματα. Φτυαρίζουμε το χοντρό αλάτι με τις χούφτες μας και προσπαθούμε να το εξαφανίσουμε μέσα στον κάδο των σκουπιδιών, την σακούλα, τις τσέπες μας. Οπουδήποτε.

Γυρίζω και κοιτάζω τον Κάι και τον Τζέηκ που μόλις και μετά βίας συγκρατούν την πόρτα στην θέση της. «Και τώρα; Τι κάνουμε με αυτά;», ρωτάω όλο απόγνωση.