Το Κτήνος

Κεφάλαιο 15: Απαίσιοι άνθρωποι αφυπνίζουν απαίσια πράγματα μέσα σου (μέρος 2)

✖

Διαφωνούμε, διαφωνούμε, διαφωνούμε, διαφωνούμε και κάπου κοντά στη διαφωνία νούμερο 4.372,68888... αποφασίζουμε πως το μοναδικό πράγμα για το οποίο θα συμφωνήσουμε, είναι ότι διαφωνούμε.

Για το Ζίρο παραμένω το ίδιο μικρό, αφελές, απελπιστικά ευκολόπιστο κορίτσι που προσμένει το ευτυχισμένο τέλος που δεν θα έρθει. Αξιολύπητο.

Για εμένα εκείνος βλέπει τον κόσμο μέσα από έναν σπασμένο, παραμορφωτικό φακό. Θεωρεί ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κτήνη, ότι το κακό είναι η φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια, δεν μπορεί να υπάρχει μόνο κακία γύρω μας. Από την άλλη, όμως, μπορεί ο Ζεέρνεμποχ Βάλχοφ, ως μεμονωμένη περίπτωση, να 'χει γνωρίσει μόνο την φαυλότητα των ανθρώπων.

Θέλω να του δείξω ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα μέσα τους. Μέσα μας.

Επειδή το να συμφωνήσω μαζί του, το να αποδεχτώ την ιδέα της απόλυτης, κοσμικής, κυρίαρχης κακίας θα με συντρίψει. Δεν αντέχω κάτι τέτοιο.

«Λυπάμαι που δεν σου έδωσαν την αγάπη που χρειαζόσουν», του λέω σιγανά εν μέσω του συνωστισμένου προαυλίου. «Και λυπάμαι που αυτό σε έκανε σκληρό». Εντελώς ασυναίσθητα, σηκώνω το χέρι μου και ετοιμάζομαι να το ακουμπήσω στον ώμο του. Μα ξαφνικά σταματώ και το χέρι μου μένει μετέωρο. Τι κάνω; Δεν είμαι σίγουρη γιατί μου ήρθε να τον αγγίξω. Ίσως επειδή όταν ειπώνονται τόσο ενδόμυχες κουβέντες οι άνθρωποι συνηθίζουν να αγγίζονται ή ίσως επειδή νιώθω τύψεις που ξεσκέπασα όλα τα κόμπλεξ που προσπαθούσε επιμελώς να κρατήσει κρυφά. Ίσως μου φάνηκε ότι έχει ανάγκη από ένα άγγιγμα, εντούτοις ο Βάλχοφ δεν είναι από τους τύπους που διαλαλούν «Είμαι αγκαλίτσας». Στα μισά της διαδρομής από τον ώμο του, μετανιώνω και αφήνω το χέρι μου να πέσει.

«Ναι», παραδέχομαι πως: «Υπάρχει κακοψυχία εδώ έξω, πάρα μα πάρα πολύ κακοψυχία. Υπάρχει ακαρδοσύνη και ιδιοτέλεια, σκληρότητα και δολιότητα και έλλειψη κατανόησης και συμπόνιας. Τις περισσότερες φορές τα πράγματα που μας χωρίζουν μοιάζουν να υπερισχύουν όσων μας ενώνουν, αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίζουμε αέναα να ζούμε έτσι».

Το ύφος του Ζίρο είναι τόσο απαθές που εάν δεν τον ήξερα θα έλεγα ότι απευθύνομαι σε κουφό. Είναι όμως πασιφανές ότι με ακούει, διότι δεν αργεί να με πικάρει: «Δε μου λες, κατάπιες κανένα κακογραμμένο βιβλίο Αυτοβελτίωσης και Αυτογνωσίας όσο δεν κοιτούσα;»