Η Άντριαν Βάλενταϊν είναι πεπεισμένη ότι τίποτα στην ζωή της δεν μπορεί να πάει χειρότερα. Ανέκαθεν ήταν η δεύτερη επιλογή, η εναλλακτική που κρυβόταν στην σκιά των άλλων. Καθώς όμως φαίνεται η ζωή της μπορεί να πιάσει πάτο, όταν βρίσκεται υπόλογη γ...
Για τα επόμενα λεπτά δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν ακούγονται βήματα, δεν αντιλαμβάνομαι ξένες παρουσίες, δεν υπάρχουν ακατανόητοι ψίθυροι για να χαϊδεύουν τα αυτιά μου. Κι έτσι, αρχίζω πάλι να αμφιταλαντεύομαι. Πράγματι άκουσα εκείνη την φωνή; Ή όχι; Καθώς περνάει ο χρόνος η μικρή μου αμφιβολία αρχίζει να αυξάνεται, να πολλαπλασιάζεται, να μεγαλώνει, μέχρι που γίνεται μια ισχυρή πεποίθηση. Δεν υπήρξε ποτέ αυτό το παράξενο μουρμούρισμα.
Ηρεμώ.
Οι στιγμές σέρνονται στο αναρρωτήριο του Ντέιβις Πλέις, αργοκυλάνε και συχνά μένουν εντελώς στάσιμες σαν τα αδιακύμαντα νερά μιας παγωμένης λίμνης.
Κάποτε όμως περνούν.
Και μαζί τους περνάει και η νάρκωση που έχει παραλύσει το σώμα μου.
Σταδιακά επανακτώ τον έλεγχο του κορμιού μου. Στην αρχή καταφέρνω να κινήσω τα μουδιασμένα μου άκρα, λυγίζω τα γόνατά μου, στηρίζομαι στους αγκώνες μου και στριφογυρνώ επάνω στο σκληρό, άβολο στρώμα. Τότε μένω ξαπλωμένη ανάσκελα και περιμένω τα βλέφαρά μου να ανοίξουν και να μου αποκαλύψουν ξανά το ψηλό, τρουλωτό ταβάνι. Εκείνα τρεμοπαίζουν, αλλά δεν με υπακούν. Είναι λες και κάποιος τα έχει κολλήσει μεταξύ τους με κόλλα στιγμής.
Πφφ, ξεφυσώ ανυπόμονα, και τους δίνω λίγο περισσότερο χρόνο για να λειτουργήσουν.
Μοιάζει με άθλο, μα στο τέλος καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου.
Με πλημμυρίζει ατόφια ανακούφιση, αλλά η ανακούφιση δεν κρατάει για πολύ.
Ουρλιάζω με όση δύναμη έχουν τα πνευμόνια μου.
Διότι υπάρχει κάτι που αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου.
Κάτι σκοτεινό, τρομακτικό και διεστραμμένο.
Κάτι που δεν είναι ανθρώπινο.
✖
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
