Το Κτήνος

Κεφάλαιο 15: Απαίσιοι άνθρωποι αφυπνίζουν απαίσια πράγματα μέσα σου (μέρος 1)

✖

«Δε μου λες», σφυρίζω βγαίνοντας όπως όπως από το γραφείο ψυχανάλυσης. «Γιατί επιμένεις να μου σπας τα νεύρα;»

«Διότι», μου απαντά ο Ζίρο ανερυθρίαστα. «Επιμένεις να μη με ακούς».

Το γεγονός ότι δεν μπαίνει καν στον κόπο ν' ακουστεί απολογητικός ή να προσποιηθεί τον μετανιωμένο με τσιτώνει ακόμη περισσότερο. Κι όπως είναι φυσικό, αποτυγχάνω να απομακρύνω το μείγμα οργής κι αγανάκτησης που νιώθω.

Εξ αιτίας του.

Η αλήθεια είναι ότι όσο έμενα στο αναρρωτήριο του Ντέιβις Πλέις, ο Ζεέρνεμποχ Βάλχοφ ήταν ο μοναδικός μου επισκέπτης και παρότι στην αρχή τον αντιμετώπισα με καχυποψία, κατέληξα να ζω για τις επισκέψεις του. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το ήξερε. Έτσι, κάθε φορά που ανέφερα κάποιο από τα θέματα τα οποία μου έχει ξεκαθαρίσει ότι απαγορεύονται αυστηρά –όπως πώς είναι η μετά θάνατον ζωή; μήπως τυχαίνει να ξέρεις ένα φάντασμα ονόματι Μία; ή πού πηγαίνεις όταν δεν είσαι εδώ;- με τιμωρούσε φεύγοντας. 

Ύστερα από το εξιτήριο μου και την επιστροφή μου στο Ίδρυμα, όμως, φαίνεται ότι οι μεταβλητές έχουν αλλάξει. Τώρα ο Ζίρο είναι εκείνος που αποζητά συνεχώς την παρέα μου κι εγώ αυτή βρίσκεται σε θέση ισχύος.

Ίσως φταίει που γύρισα στον κόσμο που απλώνεται πέρα από το αναρρωτήριο, ίσως φταίει που ο Κάι στέκεται ξανά στο πλευρό μου ή που οι Μαρς είναι μόλις λίγα μέτρα μακριά και δουλεύουν για λογαριασμό μου, ότι κι εάν είναι πάντως με κάνει να αισθάνομαι λες κι ο Ζίρο δεν μου είναι πια τόσο... απαραίτητος. Λες και μπορώ να βρω κι αλλού μια σανίδα σωτηρίας για να με κρατήσει στην επιφάνεια, ν' αποτρέψει τον ωκεανό απ' το να με καταπιεί.

Ή, σκέφτομαι, ίσως φταίει ο ίδιος ο Βάλχοφ, που γίνεται όλο και πιο επίμονος, όλο και πιο φορτικός με την κάθε μέρα που περνάει. Το μόνο που του λείπει αυτή την στιγμή, ώστε να υπογραμμίσει περίτρανα τις ψυχωτικές προθέσεις του είναι να φορέσει ένα t-shirt που να λέει: Γεια σου, με λένε Βάλχοφ και από 'δω και πέρα θα είμαι αυτός που θα σε καταδιώκει μανιωδώς σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου, έως ότου γίνεις η έμπνευση για τη νέα σεζόν του ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΔΟΛΟΦΌΝΟΙ.  

Αφού κατέβω τα πέτρινα σκαλιά που απλώνονται σαν ανοιχτή βεντάλια μπροστά από την πόρτα του γραφείου ψυχανάλυσης, στρέφομαι προς το μέρος του. «Ασφαλώς και δεν σε ακούω!», εξεγείρομαι με ένταση. «Εάν έκανα όπως μου υποδεικνύεις θα είχα μεταμορφωθεί στην *Αϊλίν Γουόρνος μέχρι τώρα και την τελευταία φορά που το τσέκαρα η Γουόρνος ήταν υπόδειγμα προς αποφυγή, όχι προς μίμηση».