Το Κτήνος

Κεφάλαιο 4: Πώς να επικοινωνήσετε με τους νεκρούς (μέρος 1)

✖

Ύστερα από κάμποσες ανυπόφορες, βασανιστικές ώρες, η νύχτα πέφτει πάνω από το Ντέιβις Πλέις και μαζί της φέρνει ένα πυκνό, αδιαπέραστο σκοτάδι που τυλίγει τα πάντα.

Εδώ και ώρες έχω αλλάξει ρούχα, (έχω φορέσει τα πιο σκούρα που διαθέτω: ένα φαρδύ πουλόβερ της Μία από γκρίζο κασμίρι, ένα στενό μαύρο τζιν κι ένα ζευγάρι ωραίες μαύρες μπαλαρίνες με κεντημένα διαμαντάκια), έχω μαζέψει τα μαλλιά μου σε μια ψηλή αλογοουρά στην κορφή του κεφαλιού μου, και γενικά είμαι έτοιμη.

Επιτέλους, συνειδητοποιώ σιωπηλά, η στιγμή που περίμενα όλη μέρα είναι εδώ. Έφτασε.

Και πράγματι, είναι λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα κι εγώ κάθομαι στο παγωμένο περβάζι του παραθύρου στον κοιτώνα μου κι έχω ήδη αναλύσει την διαδρομή ως τις τάξεις, έχω χρονομετρήσει τους τέσσερις φύλακες που πηγαινοέρχονται νυσταλέα φυλώντας σκοπιά και έχω υπολογίσει τις πιθανότητες να με πιάσουν ή όχι.

Οι πιθανότητες είναι υπέρ μου.

Στην πραγματικότητα, η απειλή δεν είναι οι φύλακες, αλλά ο ακάματος επιστάτης, ο κύριος Ίστμαν κι ο σκύλος του. Οι δυο τους περιπολούν την περίμετρο του Ιδρύματος με μανιώδη ζήλο, τους παίρνει, όμως, γύρω στα οκτώ λεπτά ο κάθε γύρος.

Αυτή την στιγμή, βρίσκονται στην πίσω πλευρά του Ιδρύματος, τελείως χαμένοι από το οπτικό μου πεδίο πράγμα που σημαίνει πως εάν βγω έξω θα είμαι και εγώ χαμένη από το δικό τους. Δεν θα μπορούν να με δουν. Τώρα είναι η ευκαιρία μου. Είναι όμως καλή ιδέα το να συναντήσω τον Κάι εκεί έξω; Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα άφηνε τον χαμό της αδερφής μου να περάσει έτσι απλά. Είπε πως θα με βοηθούσε να διαλευκάνω την υπόθεση, πώς όμως;

«Τι στο καλό ετοιμάζεις γι' απόψε, Γκρίνγουντ;» αναρωτιέμαι φωναχτά, παρότι δεν υπάρχει κανείς άλλος για να με ακούσει μέσα στην μικρή καμάρα. «Πφφ», ξεφυσάω. «Υποθέτω πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το μάθουμε».

Πηδάω από το περβάζι και πλησιάζω διστακτικά την πόρτα. Τα δάχτυλά μου πιάνουν το χερούλι και μένουν εκεί για λίγο. Δύσκαμπτα.

Μην ενθουσιάζεσαι, Άντρι, με μαλώνει η φωνή της λογικής. Πώς θα νιώσεις εάν όλο αυτό αποδειχθεί ένα μεγάλο φιάσκο; Τι θα κάνεις τότε, ε; Ο Κάι έχει αγαθές προθέσεις, μα δεν είναι αξιόπιστος. Με τα λόγια του σου ρίχνει απλά αλάτι στην πληγή. Σου δίνει φρούδες ελπίδες και σε βασανίζει χωρίς να το καταλαβαίνει.