Το Κτήνος

Κεφάλαιο 6: Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα. (μέρος 2)

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα. Τα έχω κάνει ήδη όλα σκατά.

(δεν μου χώραγε ολόκληρο τον τίτλο και σας τον γράφω εδώ). 

✖

Ο Κάι Γκρίνγουντ βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην ένατη και στην δέκατη πέμπτη τζούρα του.

Τι έκπληξη!

Εξ' αρχής το ήξερα ότι το να δοκιμάσω να κρατήσω τον Κάι μακριά από τα ναρκωτικά του, ισοδυναμούσε με το να αποπειραθώ να κρατήσω το κύμα μακριά από την ακτή.

Δεν υπήρχαν πιθανότητες επιτυχίας, όφειλα όμως να προσπαθήσω.

Το πάρτι λάμβανε χώρα σε τρεις κοιτώνες, των οποίων οι πόρτες παρέμεναν μονίμως ανοιχτές, για να μπορούν να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα οι εορτάζοντες. Πολύχρωμα φώτα και μουσική ξεχύνονταν από παντού τριγύρω.

Από ότι είδα, το πρώτο δωμάτιο χρησίμευε κυρίως ως μπαρ, καθώς ένα παλιό, κυκλικό τραπέζι από λευκό πλαστικό είχε στηθεί στο κέντρο του. Πάνω στο τραπέζι παρατάσσονταν όλων των ειδών τα αλκοολούχα μπουκάλια, ποτηράκια και πιατάκια μιας χρήσης, μπαγιάτικα ξηροκάρπια, πατατάκια, μαραμένα σάντουιτς, κ.α. Επιπρόσθετα, υπήρχαν κι άλλα μικρότερα τραπεζάκια, γύρω από τα οποία συνωστίζονταν τρόφιμοι που μπεκρόπιναν, στοιχημάτιζαν ή έπαιζαν διάφορα, αυτοσχέδια παιχνίδια με τα οινοπνευματώδη.

Ένα τοίχος από ήχο και φως με χτύπησε καταπρόσωπο, τη στιγμή που ακολούθησα τον Κάι μέσα σ' εκείνο το δωμάτιο. Από τα ηχεία ούρλιαζε τρανς μουσική, ενώ μια παράξενη λάμπα ακουμπισμένη στη μέση του μπαρ άλλαζε συνεχώς χρώματα, βάφοντας το μέρος πότε κόκκινο και μπλε, πότε μωβ και πράσινο. Ήταν... εκτυφλωτικό.

Η είσοδος μας χαρακτηρίστηκε από θερμή υποδοχή. Ένα τσούρμο ύποπτοι τρόφιμοι του Ντέιβις Πλέις έπεσαν πάνω μας, χαιρετώντας μας, καλωσορίζοντάς μας, και ουρλιάζοντας σαν κανίβαλοι. Ο Κάι, δεν έχασε χρόνο, αλλά ξεκίνησε ευθείς εξαρχής να κάνει τις συστάσεις. «Αλάνια, από 'δω 'χάμω η Αντριάννα Βάλενταϊν, Αντριάννα, από κείθε πέρα, τα αλάνια, Ντόρμαντ, Γκάβιν, Κέιτζ, Έλρον, Κόνορ...». Ο Κάι αράδιαζε επίθετα παιδιών όλη τη νύχτα, μα τολμώ να πω, πως μια ήταν η γνωριμία που μου εντυπώθηκε για τα καλά.