Το Κτήνος

Κεφάλαιο 14: Ζούμε ο ένας στην παράνοια του άλλου

✖

Ο Οκένζουα κάθεται στη δερμάτινη καρέκλα με τη ψηλή ράχη που υπάρχει πίσω από το βαρύ ξύλινο γραφείο του. Στα μακριά, σκούρα του δάχτυλα στριφογυρίζει η πράσινη στο χρώμα του νεφρίτη πένα του. «Λοιπόν», λέει εισαγωγικά. «Την περασμένη φορά έφυγες τρέχοντας από το γραφείο μου, μα αυτή την φορά θα βάλω τα δυνατά μου, ώστε να μην παρατήσεις άξαφνα την συνεδρία μας. Ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό, τι λες; Θα ήθελες να μου πεις λίγα πράγματα για την προσαρμογή σου στο Ντέιβις Πλέις; Πώς είναι η καθημερινότητά σου εδώ; Έχει αλλάξει καθόλου η εικόνα που είχες για το μικρό μας Ίδρυμα;»

Ξοδεύω μια στιγμή, ώστε να αποφασίσω πώς πρέπει να απαντήσω στις ερωτήσεις του.

Τι γίνεται με την προσαρμογή μου; 

Έχει αποτύχει παταγωδώς, αφού οι απειροελάχιστες φορές που αισθάνομαι σαν να ανήκω κάπου είναι εκείνες που μοιράζομαι με τον Γκρίνγουντ. Μόνο ο Κάι δεν με κάνει να αισθάνομαι απόβλητη μέσα σε μια κοινωνία απόβλητων της κοινωνίας. Με κάνει να νιώθω... φυσιολογική, αποδεκτή. 

Πώς είναι η καθημερινότητά μου εδώ; 

Ολίγον τι παντελώς χάλια, αλλά κατά τα άλλα έξοχη. 

Έχει αλλάξει η εικόνα που έχω για το Ίδρυμα; 

Ω, ασφαλώς. Έχω καταλάβει ότι το μέρος είναι πολύ χειρότερο από ότι νομίζεις όταν πρωτοστέκεσαι στο αραχνιασμένο κατώφλι του.

«Τι πιστεύεις για αυτό;», με ρωτάει υπομονετικά.

Αντιλαμβάνομαι ότι οφείλω να καταπιώ τον πικρό σαρκασμό που ελλοχεύει στην άκρη της γλώσσας μου, να τον σφηνώσω πίσω πίσω στο βάθος του λαιμού μου και να τον αφήσω εκεί, μα δεν τα καταφέρνω. «Ω, είναι υπέροχα!», χλευάζω κακιωμένα. «Τα βουνά, τα δέντρα, ο φόβος στα μάτια όλων».

Διότι πράγματι, ο φόβος εδώ είναι υπαρκτός, κυρίαρχος, θεμελιώδης.

Εγώ φοβάμαι για αυτονόητους λόγους. Κι ο Κάι φοβάται. Έχω δει τον φόβο στο βλέμμα του.

Γνωρίζω, επίσης, ότι ο Ζίρο φοβάται. Φοβάται μήπως ο θάνατός του δεν αποκτήσει κανένα ανώτερο νόημα, μήπως δεν συμβάλει σε καμία ουσιώδη κοσμική αλλαγή.

Η Ντέιβις, η Πιλάρσκι, ο Ίστμαν στοιχηματίζω πως φοβούνται μήπως ξεσκεπαστεί ο δόλος και οι κρυφές ατζέντες τους. Παρόλο που δεν το δείχνουν. Το ίδιο και οι Αθληταράδες. Εννοώ ότι θα πρέπει να φοβούνται ύστερα από τόσα παραστρατήματα, σωστά;