Το Κτήνος

Κεφάλαιο 12: Τ' ανθρώπινα όντα πάντοτε θα σε προδίδουν

✖

Δικαιούσαι αυστηρά ένα τηλεφώνημα μια φορά την εβδομάδα, μου είχε εξηγήσει η Έντνα την πρώτη μου ημέρα στο Ίδρυμα.

Μα.... είχα σκεφτεί αμέσως με πικρία. Μα μόνο ένα τηλεφώνημα; Μια φορά την εβδομάδα;

Περνώντας την ανεμοδαρμένη πύλη του Ντέιβις Πλέις είχα αποχαιρετήσει τον έξω κόσμο και όλες τις σύγχρονες πολυτέλειες του 21ου αιώνα, όπως το facebook, το instagram, το twitter ή το youtube ή κάθε άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Και σαν να μην έφταναν αυτές οι στερήσεις, με ανάγκασαν να παραδώσω και το πολυαγαπημένο μου iPhone, γεγονός που θα οδηγούσε οποιαδήποτε άλλη, φραγκάτη και μονίμως δικτυωμένη Νεοϋορκέζα έφηβη να βγάλει φλύκταινες.

Όχι όμως κι εμένα. Εμένα με οδήγησε με ιλιγγιώδη, τερματική ταχύτητα να τρακάρω με την συνειδητοποίηση του πόσο απόλυτα, πόσο απελπιστικά μόνη θα ήμουν στο εξής.

Εγκαταλελειμμένη.

Αποκομμένη.

Από όλους κι από όλα.

Άραγε οι γονείς μου το γνώριζαν εξ αρχής πως το Ντέιβις Πλέις θα μείωνε τόσο τραγικά πολύ την επικοινωνία μας; Ή πρόσμεναν πως θα κάναμε κλήσεις και βιντεοκλήσεις κάθε μέρα; Κι εάν συνέβαινε το δεύτερο... είχαν ήδη αρχίσει να θρηνούν την έλλειψη επικοινωνίας με την μοναχοκόρη τους;

Ετούτες ήταν μερικές από τις σκέψεις που ταλάνιζαν το νου μου τον πρώτο καιρό. Παρόλα αυτά, ο χρόνος που έχουμε περάσει χώρια με τους δικούς μου, έχει δώσει απαντήσεις σε πολλά από τα πρότερα ερωτήματά μου και πλέον ξέρω πως όχι, ο πατέρας και η μητέρα δεν θέλουν διακαώς να με δουν ή να με ακούσουν. Δεν καίγονται.

Είναι κι εκείνοι αποκομμένοι. Κατ' επιλογήν. 

Αφότου ο Ζίρο κι εγώ πολιορκήσαμε και υπεραναλύσαμε τις έννοιες ζωή, θάνατος, δικαιοσύνη κι εκδίκηση, θάρρος και Θεέ-μου-τι-κότα-που-είσαι-ρε-Αντριάννα, εκείνος εξαφανίστηκε ανικανοποίητος, ενώ εγώ το έβαλα ξανά στο πόδια. Μα ετούτη την φορά, εν αντιθέσει με όλες τις προηγούμενες, ήξερα καλά προς τι κατευθυνόμουν.

Τους τηλεφωνικούς θαλάμους που στοιχίζονταν στην στροφή του διαδρόμου.

Στο κάτω κάτω δικαιούμουν ένα τηλεφώνημα μια φορά την εβδομάδα, σωστά;

Άνοιξα την πόρτα του ενός θαλάμου κι όρμησα βιαστικά στο εσωτερικό του. Μετά, δίχως καμία καθυστέρηση άρπαξα το ακουστικό και γαντζώθηκα από πάνω του, θαρρείς και ήταν σανίδα σωτηρίας.