Το Κτήνος

Κεφάλαιο 16: Ν' αγαπάς κάτι που ο Θάνατος μπορεί ν' αγγίξει

✖

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που βρίσκομαι στο αναρρωτήριο του Ντέιβις Πλέις και δεν αποτελεί ούτε κατά διάνοια βελτίωση σε σχέση με την πρώτη.

Στέκομαι μπροστά σε ένα εκ των πολλών γοτθικών παραθύρων της μακρόστενης, ψηλοτάβανης αίθουσας και με τεθλιμμένο βλέμμα, χαζεύω μέσα από το νοτισμένο του γυαλί. Το παράθυρο έχει θέα στον δασόφυτο λόφο που εκτείνεται στην πίσω πλευρά του Ιδρύματος. Ασυναίσθητα κοιτάζω πέρα από τις κορυφές των δέντρων του δάσους. Ο ουρανός έχει πάρει τις αποχρώσεις του πορτοκαλί, του ροδί, του κόκκινου και του μωβ, κάπου κάπου θωρώ μπλε ανταύγειες.

Το θέαμα είναι φανταστικό. Τα χρώματα του ορίζοντα μπλέκονται, γίνονται ένα και ξεκαθαρίζουν τόσο αργά, σαν να ανακατεύεις αποχρώσεις σε έναν καμβά. Στην καρδιά του άλσους υπάρχει ένα καλά κρυμμένο νεκροταφείο, κι αυτό το ξέρω διότι μου το εκμυστηρεύτηκε η Γκουέν Μαρς την πρώτη ημέρα. Φαντάζομαι ότι το κοιμητήριο του Ντέιβις Πλέις είναι ένα γαλήνιο μέρος, σιωπηλό, ήσυχο κι απομονωμένο. Φαντάζομαι ότι σε αντίθεση με το υπόλοιπο Ίδρυμα και τον πολεμοχαρή του χαρακτήρα, αυτός ο τόπος είναι ένα καλό μέρος για να αναπαυθείς εν ειρήνη.

Παρά τις φαντασίες μου, ωστόσο, αυτό που εύχομαι ολόψυχα είναι να μην επιβεβαιωθώ και να μην διαψευσθώ. Αυτό που εύχομαι είναι να μην μάθω, να μην χρειαστεί να μάθω πώς είναι στ' αλήθεια. Εάν επισκεφτώ το κοιμητήριο του Ντέιβις Πλέις μέσα στις επόμενες ημέρες, πιθανότατα, θα το κάνω επειδή ο Κάι έχασε την μάχη του με την ζωή. Για αυτό προτιμώ να μην το επισκεφθώ, όσο δεν αντικρίζω από κοντά το κοιμητήριο, σημαίνει ότι ο Κάι δεν έχει παραδώσει την τελευταία του ανάσα.

Οπισθοχωρώντας απομακρύνομαι από το παράθυρο που πιάνει τον δυτικό τοίχο και κάνοντας μια μικρή στροφή γύρω απ' τον εαυτό μου, στρέφομαι ξανά προς το εσωτερικό της αίθουσας ανάρρωσης.

Ο Κάι Γκρίνγουντ είναι ξαπλωμένος σε ένα λευκό νοσοκομειακό ράντζο, καθώς η ζωή του πνέει τα λοίσθια. Δεν κινείται, αφού τα αναλγητικά χάπια και η μορφίνη που του χορηγούνται τον έχουν στείλει ταξίδι σε έναν αχαρτογράφητο κόσμο, που μάλλον δεν συνορεύει με τον δικό μας. Τα χέρια και τα πόδια του είναι τυλιγμένα σε άκαμπτους γύψινους σωλήνες, μια πεταλούδα τσιμπάει τη φλέβα στο εσωτερικό του καρπού του και κάτι παράξενα καλώδια συνδέονται με την μύτη του.

Μου 'ρχεται να σηκώσω το χέρι μου για να τα ξεριζώσω όλα, καταλαβαίνω όμως ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό. Αυτά τα μισητά εξαρτήματα είναι οι δικλείδες ασφαλείας του Κάι, οι τελευταίοι κρίκοι που τον συνδέουν με την ζωή. Δεν μπορώ να τα απομακρύνω.