Στο πέρασμα του ανέμου (Wattys2016)

23.Κραυγή

Η σιωπή έχει τη δική της φωνή
τον δικό της αντίλαλο.
Σε κοιτούσα στα μάτια χωρίς να μιλώ
ποτέ δεν χρειάστηκε να πω κάτι.
Ίσως επειδή ήξερες ήδη.
Η σιωπή είναι ο πιο δυνατός θόρυβος, έτσι λένε
μα ακόμα κι ένας ψίθυρος ακουγόταν πιο δυνατά απ' τον δικό μου θόρυβο.
Δεν φώναξα ποτέ, είν' αδυναμία ξέρω να φωνάζεις,
ειδικά όταν είσαι δίπλα μου και δεν με ακούς.
Μα τι σου ζήτησα;
Όχι εγώ δεν είπα ποτέ να βγούμε μια βόλτα, να δούμε παρέα τη πανσέληνο
εγώ δεν ήθελα αναμνηστικές φωτογραφίες
εγώ...
Σ' έχω στη καρδιά μου και δεν θα γίνεις ποτέ μια ανάμνηση.
Μα τι σου ζήτησα;
Τίποτα πιο απλό απ' το να ακούσεις την κραυγή, εκείνον τον ήχο που σου έφερε η μπόρα.
Αυτή τη κραυγή είχα για σιωπή εγώ
κι ήταν αυτή που έκρυβε τόσες λέξεις.
Λύγιζε η φωνή μου καθώς προσπαθούσε να προφέρει το όνομα σου και το αίμα πλημμύριζε το στόμα.
Ήσουν απαγορευμένη λέξη.
Ήσουν μια μελωδία που έφτανε γλυκιά ως τον ουρανίσκο μου και άφηνε την τελευταία της νότα εκεί.
Ήσουν ο πόνος που έφτανε στο λαιμό μου και μ' έπνιγε
ήσουν το χέρι που θα σφραγίζει για πάντα τα χείλη.
Παράπονο σε μια μόνο σπαρακτική κραυγή.
Απόγνωση...