Στο πέρασμα του ανέμου (Wattys2016)

67.Εσύ κι εγώ

Γεια σου.
Οι δύο μας τώρα, ε;
Θα θελα να σου πω κάτι, δύο λόγια που θα πρέπει να ακούσεις. Αληθινά και μετρημένα.
Υπάρχουν φορές στην ζωή σου, που δεν είσαι όπως επιθυμείς ή όπως σε κάνουν οι άλλοι να επιθυμείς. Νιώθεις φτηνός, χοντρός, άσχημος. Και γενικά λίγος.
Θες τόσο πολύ ν' αλλάξεις τον εαυτό σου, να κάνεις τα πάντα για να σε αποδεχτούν οι άλλοι, φτάνεις στο άλλο άκρο.
Σταμάτα και άκουσε με. Ξέρω πως είναι να μην είσαι αρκετός, να νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου.
Ξέρω πως είναι να σε χτυπούν με τα λόγια, με τα χέρια, να σε ποδοπατάνε. Δεν αρκείς στους δικούς σου, στους φίλους σου, στο αγόρι ή στο κορίτσι που σου αρέσει. Ε και; Τι έγινε; Μήπως ήρθε το τέλος του κόσμου;
Ότι κι αν είσαι, είσαι εσύ κι αυτό το εσύ δεν μοιάζει με κανένα άλλο εσύ του κόσμου. Είσαι μοναδικός, πανέμορφος με τον δικό σου τρόπο. Και αξίζεις.
Βλέπω που κάθε μέρα, μαζεύεις θυμό και πίκρα μέσα σου, μαζεύεις, μαζεύεις χωρίς να ξέρεις τι να τα κάνεις. Μετά μου μιλάς για πόνο, για την αγάπη ή μάλλον για την αγάπη που δεν πήρες. Κι εγώ σου λέω πως έχεις εμένα που σε νιώθω.
Εγώ... εγώ ξέρεις έχω φάει λάσπη, έχω φάει και την άρνηση στα μούτρα. Δεν είσαι έτσι, δεν είσαι αλλιώς, δεν είσαι όπως θέλουμε. Δεν πάνε στον διάολο; Θα είμαι όπως θέλω και ασ' τους να λένε.
Γιατί φίλε, τι νόημα έχει αν γίνεις κάποιος άλλος; Αν δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου πια;
Σταμάτα να γκρινιάζεις! Σε αρνιούνται οι άλλοι μα σ' αγαπάω εγώ. Γιατί είσαι απ' τις λίγες αλήθειες που ξέρω, είσαι η αλήθεια που χαλάει το ψέμα της κοινωνίας μας. Χάλασε τα όλα, μην αφήσεις όμως κανέναν να σε χαλάσει. Δεν ξαναφτιάχνεσαι μετά, να ξέρεις. Εγώ μαζί σου, να καίμε ότι μας ενοχλεί τα όνειρα, ότι μας εμποδίζει να ανασάνουμε. Τη φύση του καλλιτέχνη που έχουμε μέσα μας, αυτή πρόσεχε να μην πνίξεις. Γιατί τότε θα είναι σαν να σκοτώνεις ψυχή μικρού παιδιού. Κι εσύ κάτι τέτοια δεν τα κάνεις.
Ακούς; Οι άλλοι σε αρνιούνται, όμως εγώ έτσι σε θέλω, όπως είσαι, όπως σε αγάπησα. Και για τα υπόλοιπα θα μιλήσουμε μετά, έχουμε καιρό. Σ' αφήνω τώρα, πόσο να σου τα χώνω. Είπα λίγα κι αληθινά λόγια, όπως ήθελα.Μην ξεχνάς όσα σου είπα θα σου χρειαστούν πιστεύω, όπως θα προχωράς για να πολεμήσεις το ψέμα. Εγώ μαζί σου, το 'παμε αυτό... πάντα μαζί σου. Να σε στηρίζω όπως μπορώ κι όπως μου βγει αρκεί να χαμογελάς σαν δεκαεξάχρονο. Γεια σου, τώρα. Τα λέμε όποτε θες.
Υ.Γ. Έχεις μια μόνιμη θέση κάπου στην άκρη του μυαλού μου. Κι είναι μόνο δική σου. Παντοτινά δική σου...