Το μόνο μου συναίσθημα... θυμός.
Το μόνο μειονέκτημα... και πάλι θυμός.
Καθημερινά εξοργίζομαι με τα πάντα, νιώθω πως δεν με καταλαβαίνουν.
Μεταξύ μας, θεωρώ τους ανθρώπους τόσο άδειους.
Τόσο σάπιους πια, που μπορούν και να ξεχωρίζουν αυτόν που τους μοιάζει.
Μπορούν να δεθούν μ' έναν άδειο, σάπιο άνθρωπο.
Μπορούν να τον αγαπήσουνε, τον άλλον, με δικό τους τρόπο βέβαια.
Κι ύστερα... θα τον ξεχάσουν. Τόσο εύκολα.
Οι άδειοι άνθρωποι μου μοιάζουν. Σίγουρα πια και έντονα.
Φοβάμαι πλέον να παραδεχτώ το προφανές: ότι μίσησα με μίσησε στο τέλος.
Κι ότι αγάπησα με μίσησε περισσότερο.
Γιατί οι άνθρωποι την πολλή την αγάπη δεν την θέλουν, ακούς;
Τους ξενίζει, τους βγάζει από την καθημερινή αναισθησία του κόσμου.
Κι είναι αυτό που φοβούνται πιο πολύ... να ξεφύγουν.
Ξέρεις, κανείς από αυτούς που πάτησαν τα λουλούδια στον δρόμο, που πέταξαν μια δεκάρα από λύπηση στον ζητιάνο, δεν ξέφυγε.
Κανείς από όσους παρέμειναν με σαδιστική εμμονή στο χώμα, μαζί με τα πατημένα τριαντάφυλλα της ζωής, δεν ξέφυγε.
Και γιατί;
Γιατί φοβηθήκαμε να αγαπήσουμε, φοβηθήκαμε να φτάσουμε ψηλά στον ουρανό, σάματις και ο ήλιος θα κάψει τα καμμένα μας φτερά.
Προτιμήσαμε να κολυμπάμε στη σκοτεινή θάλασσα αυτού του φόβου.
Και τι κρίμα που εκείνο το μαρτύριο, στο οποίο επιβάλλουμε τον εαυτό μας, δεν τελειώνει και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Παραμένει ο θυμός!
Δεν αντέχω άλλο, να φωνάζω τα λόγια μου στον ουρανό και να τα βλέπω να πέφτουν κάτω, να τσακίζονται σε βράχια.
Λέω να κοιμηθώ, θα ταξιδέψω μακριά, με καράβι τα όνειρα μου.
Όμως πάλι εκεί ο θυμός, όσο ζω να γίνεται παράπονο ψυχής.
Μάλλον θα μείνει για πάντα εδώ, θα μου κάνει παρέα, ποτέ στη ζωή μου δεν επεδίωξα να τον διώξω άλλωστε.
Ίσως αυτό να είναι το μόνο μεγαλύτερο σφάλμα που μου αναγνωρίζω...
أنت تقرأ
Στο πέρασμα του ανέμου (Wattys2016)
شِعرΠοιήματα από μένα... έτσι για αλλαγή. 4/9/2016 4η θέση στην κατηγορία "Ποίηση"
